ایکاش مرد بودیم

[

«اي كاش مرد بوديم»، ناخوشايندترين آرزوي برخاسته از كاهش امنيت اجتماعي چرا جامعه از كنار مزاحمت‌هاي خياباني براي زنان براحتي مي‌گذرد؟
سرويس: اجتماعي - زنان 1384/06/20 09-11-2005 14:26:10 8406-09187: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: اجتماعي - زنان
به عقيده جامعه‌شناسان «امنيت اجتماعي» عبارت است از ايجاد شرايط و موقعيتي است كه بر اساس آن همه افراد جامعه در انجام فعاليت‌هاي مشروع و قانوني خود آزادي كامل داشته و از امكانات جامعه به طور يكسان برخوردار بوده و در موقعيت برابري قرار گيرند، اين در حاليست كه نخستين شرط زندگي سالم استقرار نظم و امنيت در جامعه است؛ چرا كه جامعه فاقد امنيت از آسايش و آرامش برخوردار نخواهد بود.
به گزارش خبرنگار «زنان» ايسنا، امنيت «رواني ــ اجتماعي» از ديد زنان جوان داراي معاني مختلفي است، به گونه‌اي كه از آن در قالب واژه‌هايي همچون «آزاد بودن»، «عدم دخالت ديگران»، «مرتب نگران نبودن»، «آسودگي خيال براي چگونه گشتن»، «چگونه پوشيدن»، «چگونه سفر كردن»، «از هر جا ديدن كردن»، «در جامعه با خيال راحت با اشخاص تعامل كردن بدون اين كه قصدي در ميان باشد» و ... نام مي‌برند.
با توجه به اين كه نگرش زنان جوان به امنيت «رواني ــ اجتماعي» طيف وسيعي را تشكيل مي‌دهد، اما بررسي‌هاي صورت گرفته از سوي سازمان ملي جوانان بر روي زنان و دختران جوان 18 تا 29 سال شهر تهران نشان مي‌دهد كه تنها عده كمي از آنها داراي احساس امنيت هستند.
گفتني است كه شرايطي مانند هراس از حضور در ساعات آخر شب، ترس از تنها ماندن در مكان‌هايي مانند پارك و يا حرف زدن با مردان ناآشنا براي اين دسته از زنان تجاربي ناخوشايند به همراه داشته كه از شنيدن و يا يادآوري آن لحظات، احساس بدي پيدا مي‌كنند. از سوي ديگر اين حس كه آنها آنقدر ضعيف، بي‌پناه و تحت ستم هستند كه مجبورند شرايط موجود را تحمل كنند، چندان ناگوار است كه گاهي از زن بودن خود پشيمان شده و يا آرزو مي‌كنند كه «اي كاش مرد بودند».
همچنين زناني كه احساس عدم امنيت «اجتماعي ــ رواني» مي‌كنند، معتقدند كه زنان تنها به دليل زن بودن احساس آزادي و امنيت كمي مي‌كنند و اين هيچ ارتباطي به رفتار يا نوع پوشش آنها ندارد؛ زيرا جامعه به گونه‌اي است كه زن در هر شرايط نمي‌تواند در ساعات انتهايي شب در خيابان قدم زده و يا در پارك بنشيند، كاري كه مردان به راحتي انجام داده و حق مسلم آنها به شمار مي‌رود.
اين زنان احساس خود را ناشي از مزاحمت‌هايي مي‌بينند كه در جامعه نسبت به آنها صورت مي‌گيرد و جامعه بدون تفاوت از كنار آنها مي‌گذرد، به نظر آنها كم‌توجهي به مقابله قاطع و مستمر با پديده زنان و مردان خياباني امنيت را در معابر و مراكز شغلي از بين مي‌برد.
به گزارش ايسنا، مزاحمت‌هايي كه اين زنان جوان 18 تا 29 سال عنوان كرده‌اند در پنج مقوله «كلامي»، «فيزيكي» (شامل جنسي و با انگيزه جرم و جنايت)، «با ماشين ترساندن» و «زيرنگاه ديگران بودن» و «مسخره كردن» بوده است و مزاحمت‌هاي كلامي را شامل متلك و حرف‌هاي زشت شنيدن، با پيشنهاد و يا تقاضاي نامعقول مواجه شدن و مزاحم تلفني عنوان كرده‌اند.
به نظر مي‌رسد كه واكنش نشان دادن به مزاحمين از سوي زنان و دختران جوان امري كاملا طبيعي باشد اما اين واكنش بسته به موقعيت‌هايي كه افراد در آن قرار مي‌گيرند، متفاوت است. اين واكنش‌ها از بي‌اعتنايي تا درگيري فيزيكي در ميان زنان و دختران جوان متغير است اما بيشتر آنها از بي‌اعتنايي در مقابل مزاحمين استفاده مي‌كنند؛ چرا كه معتقدند اگر واكنشي غير از اين نشان دهند، طرف مقابل پرروتر شده و يا دست به تلافي مي‌زنند.
به گزارش ايسنا، بر اساس بررسي‌ها انجام شده واكنش نسبت به مزاحمين در ميان زنان جوان شامل بي‌اعتنايي، ترك محل، اعتراض و واكنش كلامي و فيزيكي است كه مقايسه بين عكس‌العمل‌هاي كلامي و فيزيكي زنان جوان نشان مي‌دهد واكنش فيزيكي بيش از اعتراض كردن در نظر زنان جوان نسبت به مزاحمين، پاسخگوست.
اما نكته جالب اينكه زنان، دسته‌اي از مردان را به عنوان اولين مزاحمين برشمرده و آنها را شامل طيف برخي مردان ميانسال، مرداني با علائم خاص همچون افغاني بودن و يا داشتن چشمان رنگي، مردان داراي مشاغل خاص مثل برخي رانندگان نام برده‌اند و پس از آن فرهنگ‌هاي غلط جامعه، خلاء قانون و كژكاركردي نهادهاي دولتي و زنان غريبه، دختران فراري، پير زنان و زنان سارق را از ديگر مزاحمين برشمرده‌اند.
اما زنان جوان براي كاهش هر چه بيشتر مزاحمت‌ها و يا خطرات احتمالي دست به اقداماتي مي‌زنند كه ضريب ايمني را در آنها افزايش داده و حداقل خطرات احتمالي را براي آنها در برداشته باشد. بنابراين دست به حمل وسايلي همچون ابزارهاي دفاعي، چاقو، تيغ موكت‌بري، اسپري، گچ و پنجه بوكس كرده و از شرايطي كه براي آنها مزاحمت ايجاد مي‌كند، مانند محيط‌هاي ناآشنا، تنها بيرون رفتن، سوار ماشين‌هاي شخصي شدن و پوشيدن لباس‌هاي تحريك كننده مي‌پرهيزند.
در اين ميان برخي از زنان از حالت‌هاي رفتاري همچون اعتماد به نفس داشتن، محكم و سنگين رفتار كردن، نترسيدن از شرايط و موقعيت‌هاي احتمالي، بي‌توجهي به اطراف براي برخورد با مزاحمين استفاده مي‌كنند.
اما تعداد كمي از زنان و دختران جوان كه داراي احساس امنيت هستند، وجود يا نبود اين احساس را به خود زنان نسبت داده و معتقدند كه اين زنان هستند كه در جامعه بايد به گونه‌اي رفتار كنند، لباس بپوشند و حركت كنند كه حداقل مزاحمت‌ها را ببينند.
به گزارش ايسنا، مزاحمت‌هاي اجتماعي و خياباني براي زنان در حالي موجب كاهش امنيت مي‌شود كه به عقيده كارشناسان در ناامني اجتماعي، اقتصاد فرو مي‌پاشد و حوزه فرهنگي جامعه گرفتار سكون مي‌شود.
انتهاي پيام
کد خبر: 8406-09187
[