خواست استقلال و انتخابي شدن روساي دانشگاهها

عماد برقعى / خواست استقلال و انتخابی‌شدن روسای دانشگاه‌ها
دانشجويان خواستار خارج‌شدن نهادهای امنیتی از دانشگاهها و استقلال و انتخابی‌شدن روسای دانشگاه‌ها هستند.
همزمان با اوج گرفتن شعارهاى افراطى سران حكومت در عرصه مسائل بين‌المللى، فشار در داخل ايران نيز بر جنبش‌ها و نيروهاى آزاديخواه تشديد می‌شود. جنبش دانشجويى روزهاى سختى را از سر می‌گذارند. فعالين آن به سادگى موفق به نشر افكار و عقايد خود نمی‌شوند و جو تهاجم عليه آنان شدت می‌گيرد. "دويچه وله" اين سئوال را كه در چنين جوى چه بايد كرد در گفتگويى با عماد برقعى از فعالين دانشجويى و مسئول نشريه ”نسل سوم” مطرح كرده است.
گفتگو: مریم انصاری
دویچه وله: آقای برقعی، طبق اخباری که اینروزها از دانشگاه‌ها می‌رسد، گویا فشار بر فعالین دانشجویی شدت گرفته است و آنها احضار، بازجویی و تهدید می‌شوند. می‌توانید بعنوان یک فعال دانشجویی ابعاد واقعی این فشارها را برایمان روشن کنید؟
برقعی: تغییر کردن فضای دانشگاهها و بخصوص فضای مدیریتی دو دانشگاه بزرگ تهران، یعنی دانشگاه تهران و دانشگاه علامه طباطبایی، با قرار گرفتن مدیریت روحانی و طیف سنتی دانشگاه در راس مدیریت دانشگاهها باعث شده است که فضای تهدید بر دانشجوها و برخوردهای امنیتی نهادهای دانشجویی با دانشجوها زیاد بشود و فشارهایی که اینبار توسط خود دانشگاه برای سرکوب دانشجوها دارد صورت می‌گیرد، یعنی احضارهای کمیته‌ی انضباطی، حکم‌ اخراج، تعلیق که هنوز این احکام بصورت گسترده صادر نشده‌اند، ولی احضارهای دانشجویی توسط کمیته‌ی انضباطی بشدت قوت گرفته و اینها باعث شده است که فضای دانشجویی بسته‌تر شود. برای نمونه، چندهفته پیش یکی از دانشجوهای دانشگاه علامه طباطبایی به اخراج از خوابگاه به دلیل فعالیت دوره انتخابات محکوم شد که البته اعتراضاتی هم صورت گرفت. کم کم این نوع فشارها دارد شکل می‌گیرد، از جمله عریض‌ترشدن نظارت نهادها و شوراهای نظارتی دانشگاه بر نشریات دانشجویی و همینطور شوراهای نظارت بر کمیته‌ی انضباطی که در دانشگاهها بسیار قویتر شده است.
دویچه وله: دانشجویان در بیانیه‌ی ۱۶ آذرشان خواهان کوتاه شدن دست تمامی نهادهای امنیتی و انضباطی از دانشگاهها شدند و باتوجه به صحبت‌هایی که شما می‌کنید این سوال پیش می‌آید که واقعا برخورد جنبش دانشجویی و فعالین دانشجویی با اینگونه روشها چه می‌تواند باشد، چه راهی در پیش می‌توانند بگیرند؟
برقعی: ببینید، بهرحال آنچه می‌تواند نهاد دانشگاه را حفظ بکند، مقاومت‌های خود دانشجوهاست در مقابل اینگونه مسایل. یعنی دانشجوهای ما بتوانند در برابر مواردی که اتفاق می‌افتد کوتاه نیایند که در این مدت هم دیدیم، که دانشجوهای دانشگاه تهران در مقابل رییس انتصابی دانشگاه کوتاه نیامدند و حداقل مخالفت خودشان را ابراز کردند. همین باعث می‌شود کمی این پروسه‌ی بسته‌ترشدن فضای دانشگاهها کندتر بشود. و فقط این خود دانشجوها هستند که می‌تواند با اعتراض‌شان به این شرایط و حضور خودشان در صحنه‌ی دانشگاه این موضوع را پیگیری بکنند. یک مسئله‌ی خیلی جالب که امسال پیش آمد، برای اولین‌بار شعار استقلال دانشگاه میان دانشجوها مطرح شد و اینهم نتیجه‌ی همین برخوردهای امنیتی‌ و خارج شدن فضای دانشگاه از دست دانشجوها بود که دانشجوها الان علاوه براینکه خواستار خارج‌شدن نهادهای امنیتی از دانشگاهها هستند، خواستار استقلال و انتخابی‌شدن روسای دانشگاه‌ها هستند.
دویچه وله: اینکه از دانشگاهها صحبت می‌کنید، این سئوال را هم پیش می‌آورد که کشمکش میان فعالین دانشجویی و نهادهایی که خواهان فشار بر دانشگاهها و محدودکردن فعالیت دانشجوها هستند، تا چه اندازه مورد توجه توده‌ دانشجو قرار می‌گیرد و آیا فعالین دانشجویی از طرف آنها حمایت می‌شوند؟
برقعی: تعداد دانشجوهایی که در دانشگاه فعالیت می‌کنند بسیار کم است و همین باعث می‌شود که متاسفانه توده دانشجو ارتباط چندانی برقرار نکنند. یعنی اگر ما بخواهیم به نسبت کلیت دانشجوها در نظر بگیریم، متاسفانه مقاومت کلیت دانشجوها درصد زیادی نیست که اینکار را می‌کنند. البته چرا! در مواقع خاصی، مثل تجمع‌هایی که برگزار می‌شود، باز درصد زیادتری نسبت به فعالین دانشجویی حضور پیدا می‌کنند و یا در طومارها یا نامه‌هایی که برای مقابله با این فضا جمع‌آوری می‌شود، دانشجوها تقریبا اکثرشان همکاری لازم را انجام می‌دهند. اما هنوز هم ارتباط با توده دانشجو مناسب نیست و توده دانشجو زیاد با این مسئله همکاری نمی‌کند و یکی از دلایلی که باعث شده است کمی فضای دانشگاهها محدود بشود و نهادهای امنیتی و نظارتی توانسته‌اند بشدت فعال بشوند، همین عدم همکاری لازم توده دانشجویی‌ست.
دویچه وله: خوب، چگونه می‌شود توجه آنها را به این مسئله جلب کرد؟
برقعی: به نظر من، در مرحله‌ی اول عینی‌شدن خواسته‌های آنها و بیان‌کردن خواسته‌های عینی دانشجوها از طریق شوراهای صنفی‌ست که خواسته‌های عمومی دانشجوها را مطرح بکند. بعد، از طریق نهادها و تشکلهای دیگر، حالا می‌تواند جنبش‌های کارگری باشند که بازگو‌کننده‌ی خواسته‌های طبقاتی افراد هستند و یا جنبش زنان که خواست‌های جنسیتی‌شان را مطرح می‌کنند، یعنی جنبش‌هایی که از کل‌گویی مباحث خارج شده‌اند، که این باعث می‌شود که بتوانیم ارتباط بهتری با توده‌ دانشجو بگیریم.
دویچه وله: آقای برقعی، از اینکه وقت‌تان را در اختیار ما قرار دادید، بسیار متشکرم و اگر در انتهای صحبت‌تان برای دانشجویان و مردم پیامی دارید می توانید از این فرصت استفاده کنید.
برقعی: جنبش دانشجویی ۶۸ فرانسه شعاری داشت و آن اینکه، «آرزوی ما اینست که همه مثل ما بشوند.». و من هم آرزویم اینست که همه‌ی دانشجوها مثل ما دغدغه پیدا بکنند و برای تغییردادن فضای دانشگاهها، فضای کشورشان فعالیت بکنند.