Tuesday, November 29, 2005

جنايت عليه نوع بشر قطع دست و پاي زنداني در زندان كارون


قطع دست راست و پای چپ یک زندانی
منبع: 8 آذر 1384 - ايسنا




-->
دستگاه قضايی رژیم اسلامی دست راست و پای چپ مردی به نام 'عادل ع' را در زندان کارون اهواز قطع کرد.این فرد از سوی دادگاه انقلاب اسلامی شهرستان ماهشهر به قطع دست راست و پای چپ در ملا عام محکوم شده بود."حکم دادگاه پس از تائید دیوانعالی کشور در محوطه زندان کارون اهواز اجرا شد."

Canadian envoy meets Iran's Parliament rapporteur

Canadian envoy meets Iran's Parliament rapporteur
Tehran, Nov 27, IRNA-Canadian Ambassador to Tehran Gordon Venner and Rapporteur of Majlis (Parliament) Special Commission on National Security and Foreign Policy Kazem Jalali in a meeting on Sunday discussed matters of bilateral concern.
According to a report released by Majlis Media Department, at the meeting, Jalali referred to the recent developments in mutual ties and expressed Iran's willingness to expand such relations.
"However, Canada's leading role as the initiator of three resolutions against Iran's human rights situation is in serious conflict with the principle of expansion of mutual ties," he added.
Jalali hoped that given the moderate image of Canada in the public opinion, it should take effective steps to restore its status.
"Iran is the most committed regional country when it comes to human values and democracy, since, according to our religious training, killing people is prohibited," he added.
Criticizing the dual approach of the West towards issues such as democracy, human rights and terrorism, he noted that these attitudes account for the problems facing the whole world.
Abusing the `human rights' issue towards hegemony of the world power does not render any service and the West itself blatantly violates human rights throughout the world.
"Given that the human rights issue is associated with human beings, it should be dealt free from political tendencies," he added.
Turning to Iran's constructive cooperation with the UN nuclear watchdog over the past two and a half years, he said that major confidence building measures have been taken by the country with respect to peaceful use of nuclear energy.
"Therefore, the public opinion and Iranian nation expect a rational approach in this respect from the West," said the rapporteur.
Underlining Iran's inalienable right to nuclear technology according to international laws, he hoped that justice and reason would prevail in nuclear negotiations to prepare the ground for settlement of the issue.
For his part, Venner pointed to Iran as an ancient civilized country and said that as compared to the regional states, high democratic standards and human rights are observed in the country.
Concerning the public opinion in Iran on the outlook of West, in particular Canada, on Iran, he said that the facts about the country's relations with the world are quite comprehensible.
The diplomat referred to the extensive social and cultural developments in Iran in the post-revolutionary era and said, "Great progress has been made by the Iranian people from all walks of life.
"In particular, Iranian scholars and the educated expatriates residing in Canada are considered as the world academic elites.

Iran: Breaking The Will Of Political Prisoners

Iran: Breaking The Will Of Political Prisoners
By Bill Samii and Fatemeh Aman
Activists say Iran has adopted a tactic of housing political prisoners together with common criminals as a way of breaking them down. Iranian officials deny the charges and even maintain that the country has no political prisoners at all.
Akbar Ganji during his hunger strike in July
More than 2,000 Iranian prisoners were freed in early November after receiving an amnesty from Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei. It is traditional to grant such amnesties on religious holidays -- it was Eid al-Fitr, which marks the end of Ramadan -- and other significant events.
Such events get a great deal of publicity in Iran, and they are touted as examples of an inherently merciful justice system that is based on Islam. In fact, the majority of individuals released on such occasions were imprisoned for relatively minor offenses such as writing bad checks. The Iranian penal system also deals with tens of thousands of individuals arrested for narcotics-related offenses -- smuggling, dealing, or abuse -- as well as the usual panoply of violent criminals, including murderers and rapists.
The country's prisons hold 132,564 inmates, Iranian Judiciary spokesman Jamal Karimirad said on 26 July. Political prisoners and juvenile offenders are often housed with these criminals, partly in an effort to break them, but also because the legal system does not distinguish between types of crimes.
Political Prisoners
Journalist Akbar Ganji, attorney Abdolfattah Soltani, and student activist Ali Afshari are in jail for, respectively, exposing the corruption and hypocrisy within the regime, defending dissidents, or participating in events that embarrass the government. But these political prisoners are held together with regular criminals.
Iranian dissident Mohsen Sazegara, who was imprisoned in early 2003 and who is now a fellow at Yale University, said in a recent RFE/RL interview that it is a common practice to place political prisoners and juveniles with regular criminals. Sazegara said this is extremely dangerous, and he cited a conversation he had with Akbar Ganji in November 2003, when he was on temporary leave.
According to Sazegara, Ganji told him in a conversation in November 2003 that Ganji was pressured by the prosecutor -- Judge Said Mortazavi -- to renounce his "Republican Manifesto," which criticizes the Iranian system of Islamic government and the supreme leader. When Ganji refused to comply, he was sent to a cell with regular criminals. Ganji said the other inmates treated him respectfully, but the situation was difficult. The prisoners' smoking cigarettes and narcotics affected Ganji's asthma adversely, and the noise in the cell was so bad that Ganji could not read or rest without interruption.
Ganji told Sazegara that one day, during the short recess in the prison yard, he saw a death-row inmate trying to cut a juvenile's throat. The young man escaped with a minor injury. Ganji learned that a prison gang instigated the attack, because death-row inmates enter lengthy new trial processes if they commit another crime, and this will delay their execution.
Sensitive Souls
Sazegara sees the psychological consequences of mixing political prisoners with criminals as particularly troubling. A young political activist, Sazegara said, typically has a very "sensitive soul." Forcing these people to live under such humiliating conditions is a powerful tool in the hands of the regime, one it uses to break down opponents.
It is not just political prisoners who endure such dangers, according to Sazegara. Individuals jailed for bouncing checks or financial fraud are housed with murderers, and the associated pressures can turn the prisoner into a hardened criminal. Sazegara believes that prison management is one of the most primitive and underdeveloped components of the Iranian judicial system, and he ascribed this to officials associated with a traditional conservative political group called the Islamic Coalition Party (Hezb-i Motalefeh).
Rape And Murder
A 17-year-old male was raped and killed by five inmates in the Adelabad prison in Shiraz on 19 November, the Baztab website reported. The young man was imprisoned for a minor crime and had been transferred to a cell with adult criminals -- some of them convicted murderers -- because the juvenile section was closed for a research project. Baztab reported that this was the third such case in the Shiraz prison this autumn. Baztab reported that the killers confessed to their crime but the prison's public-relations office tried to downplay the case as a quarrel among inmates.
Human rights activist and lawyer Mehrangiz Kar told Radio Farda on 20 November that prison guidelines call for classification of prisoners by age, crime, background, and record. Kar said the teenager's murder reveals serious flaws in the country's judicial system. The law, Kar said, treats girls as young as nine and boys as young as 15 as adults.
Supreme Court Judge Bahram Bahrami condemned the Adelabad case, Baztab reported. He said that the proper classification of prisoners has been implemented in only four prisons in Tehran.
Rajai Shahr prison, which is on the outskirts of the city of Karaj, is notorious for housing all types of inmates together. Sadegh Naghashkar, spokesman for an organization defending political prisoners, told Radio Farda on 15 November that three inmates at that prison are protesting the situation. Cultural activist Assad Shaghaghi, Democratic Party of Iran member Behruz Javid-Tehrani, and Ahvazi-Arab activist Khalid Hardani have started a hunger strike because they are housed with rapists and murderers and fear for their lives.
No Political Prisoners
Iranian officials' statements about the imprisonment of individuals for their political activities suggest that the situation will not change soon because it is not taken seriously. State Prosecutor-General, Hojatoleslam Qorban Ali Dori-Najafabadi, said recently that there are very few political prisoners in Iran, "Mardom Salari" reported on 24 November. His subsequent dismissive comments indicate that individuals imprisoned for their political activities should not expect improvements.
"A certain lady passed away in an incident in our country," Dori-Najafabadi said. "Well, no one was happy about this. But you must have noticed how the Canadians blew the case out of proportion for the sake of their own problems."
Dori-Najafabadi was referring to the summer 2003 case of Canadian journalist Zahra Kazemi, who was arrested for taking photographs outside Evin prison. She subsequently died of head injuries suffered while in custody. Nobody has been punished for administering the fatal beating.
"And there was the case of a certain gentleman who was at the hospital and created all that fanfare," Dori-Najafabadi continued. He was referring to the case of Ganji, who has been imprisoned for almost six years and who recently ended a lengthy hunger strike.
In June 2004, Ali Akbar Yasaqi, the new Prisons and Corrections Organization chief, said there are no political prisoners in the country. "I positively stress there are no political prisoners in Iranian prisons," he said. Yasaqi explained that this is because parliament has not passed legislation defining political crimes.


Copyright (c) 2005 RFE/RL, Inc. Reprinted with the permission of Radio Free Europe/Radio Liberty, 1201 Connecticut Ave., N.W. Washington DC 20036. www.rferl.org

IRAN: ZOROASTRIAN LAWMAKER FACES SLANDER CHARGES

IRAN: ZOROASTRIAN LAWMAKER FACES SLANDER CHARGES


Tehran, 28 Nov. (AKI) - Iranian parlamentarian Kurosh Niknam, a member of Iran's Zoroastrian religious minority has been summoned to appear before the country's Revolutionary Tribunal after being accused of spreading false news and showing lack of respect for the authorities. The charges stem from comments Niknam made to protest against derogatory remarks against non-Muslims uttered by a close aide to Iran's Supreme Leader, Seyyed Ali Khamenei.Non-Muslims "cannot be called human beings but are animals who roam the earth and engage in corruption." said Ayatollah Ahmad Jannati last week at a ceremony in north-eastern Iran to commemorate the 'martyrs' of the Revolutionary Guards and the war against Iraq (1980-88). Nikam described the remarks as "an unprecedented slur against religious minorities.""Non-Muslims not only are not beasts, but if Iran has a glorious past and civilisation to be proud of it owes this to those who lived in the country before the advent of Islam," he said, adding sarcastically that he wished to ask forgiveness to the "beasts" because "they do not commit sins, while those who sully the earth are those humans who don't show respect for the other creatures of God."The Zoroastrian community in Iran is estimated to number some 22,000 - half the size of that in existence before the 1979 Islamic revolution. The faith was founded in about 600 BC by the Persian prophet Zarathustra, who believed he had seen visions of a God he called Ahura Mazda. Zoroastrian rule was driven out of modern-day Iran by the Muslim Arab invasion 1,400 years ago.
(Rah/Aki)
28-Nov-05 17:09

Iran: Wife of jailed journalist says he received death threats -

IRAN: WIFE OF JAILED JOURNALIST SAYS HE RECEIVED DEATH THREATS


Tehran, 29 Nov. (AKI) - The wife of jailed Iranian journalist Akbar Ganji has revealed that her husband's life has been threatened while in jail. "My husband, in our last visit, has revealed to me that he has received death threats," Massoumeh Shafii said. The Iranian dissident and writer has been in jail since 2000. "Ganji told me that some men of the prosecutor Saiid Mortazavi approached him with death threats saying that he coud easily be killed even if he were to be released after having served his sentence," said Shafii in a telephone interview with Adnkronos International (AKI). "Even if they will release you, our friends will attend to you outside of the prison to make sure you receive the same fate as Saiid Hajjarian," said the men, who according to Ganji work for the chief prosecutor of Tehran, Saiid Mortazavi . Saiid Hajjarian, an aide to former president, Mohammad Khatami, and a member of Teheran's city council, was the victim of an attack on 12 March 2000, which left him in a wheel chair. The men who carried out the attack were arrested, but were only sentenced to a few months in jail. In addition their alleged links to Mortazavi were never taken into consideration by the judiciary. Mortazavi is also considered a suspect by a parliamentary investigation into the 2003 death in custody of a Canadian photo-journalist of Iranian origin, Zahra Kazemi. Some weeks ago, Mortazavi, told Shafii, during a meeting also attended by a lawyer representing her and Ganji, Yousef Molaie, said that her husband would remain in jail, "until he retracts his position." "I was really shocked and seriously afraid for my husband's life," Shafii said. "I don't want to report this matter to the police again, seeing that the last time that I took action against Mortazavi for his threats, they put him in charge of examining my report about his actions.""By now, there isn't any choice but to bring this abuse of power to the attention of the international authorities and to the world's public opinion, and that which has happened to me, my husband and my two daughters," added Massoumeh Shafii. "Save my husband, don't allow such a voice of authority to be crushed under the weight of great violence and injustice," she said. The latest information about Akbar Ganji's health had increased concern for the fate of the dissident who is also referred to as the "Iranian Gandhi". Ganji weights only 50 kilograms and now suffers from asthma, hypertension and neutropenia (decrease of the blood cells)"Worrying symptons that could lead to death of the patient by cachessia [a severe loss of muscle mass]," said Daniela Zangrilli a medical professor in Rome's Tor Vegata university.
(Rah/Aki)
29-Nov-05 15:19

Monday, November 28, 2005

بحث آزاد

بحث آزاد
اوضاع سياسي ايران (‌منجمله بحث فدراليسم ) ،روندها و آلترناتيوها


1. دكتراميرحسن پور
2. رحمان حسين زاده (‌عضو رهبري حزب حكمتيست مهمان از سوئد)
3. محمدرضا حدادى
زمان: يکشنبه ٤ دسامبر 2005 ساعت 3 تا 5 بعداز ظهر
مكان : نورث يورك سيويك سنتر (‌شهرداري- ضلع غربي ميدان مل لستمن)
شماره ٥١٠٠خيابان يانگ ( يانگ بين فينچ و شپرد)
برگزار كنندگان:
سازمان پناهندگان ايراني بيمرز
كانون انديشه، گفتگو و حقوق بشر www.cdhriran.blogspot.com

براى اطلاعات بيشتر با شماره تلفن 4316 201 416 مينو هميلى تماس بگيريد








Saturday, November 26, 2005

خشونت جنسیتی، تابعی از ساختار حقوقی و فرهنگی نظام پدرسالاری





خشونت جنسیتی، تابعی از ساختار حقوقی و فرهنگی نظام پدرسالاری
دكتر نيره توكلی
”خشونت ذاتی مردان نیست. یعنی چیزی نیست که با هورمون‌های مردانه یا ساختمان زیستی مردها پیوند داشته باشد. تعبیرهای جامعه شناختی خشونت گویای اینست که اوضاع فرهنگی و اجتماعی و تاریخی خاصی زمینه‌ی خشونت را فراهم می‌کند. اما این اوضاع باعث نمی‌شود که همه‌ی مردها خشن باشند و همه زنان دارای روحیه‌ی لطیف و مهربان. جامعه‌ای که در آن روابط قدرتمدار مطرح است، ممکن است هرکدام از این دو را در جایگاهی قرار بدهد که دست به خشونت بزنند.“ گفتگويى با خانم دكتر نيره توكلى، استاد جامعه شناسى و پژوهشگر مسائل زنان در تهران:
مصاحبه گر: شيرين جزايرى
دویچه وله: روز ۲۵ نوامبر برابر با چهارم آذر، از طرف سازمان ملل بعنوان روز جهانی «منع خشونت بر زنان» نامگذاری شده است و شما هم، در رساله‌ی دکترای خودتان بعنوان «هویت جنسیتی همسران و خشونت بر ضد زنان در خانواده» به این مسئله پرداخته‌اید. شما علت اصلی خشونت بر زنان را در خانواده چگونه ارزیابی می‌کنید؟
نيره توکلی: من لازم می‌دانم قبلا یک مقدمه‌ای بگویم درباره‌ی اینکه در ایران در مقايسه با ديگر كشورها وضعیت خشونت چگونه است. بعد بگویم که علت خشونت در ایران را چگونه تعبیر می‌کنم. می‌بینیم که خشونت با زنان پدیده‌ای جهانی ست. در همه‌ی کشورها خشونت با زنان گزارش شده است، ولی در بعضی از کشورها آمار خشونت بیشتر از کشورهای دیگر است. ایران یکی از کشورهایی ست که آمار بالای خشونت در آن گزارش شده است، یعنی جزو کشورهایی ست که بالاترین آمار خشونت با زنان را دارد و همینطور با کودکان. اما، ما تنها آمار خشونت را نمی‌توانیم دلیل بر این بگیریم که حتما میزان خشونت در ایران از همه‌ی کشورهاى ديگر بالاتر است. چون خود گزارش شدن آمار خشونت بهرحال مرحله‌ای از پیشرفت است و نشان می‌دهد که جامعه حساسیت نشان می‌دهد. یعنی ممکن است در بسیاری از کشورها خشونت پنهان باشد یا اصلا گزارش نشود و یا به شمار نیاید. با در نظرگرفتن این بهرحال همین آمار نشان می‌دهد که موضوع خشونت با زنان در ایران امرى جدی ست و باید بررسی بشود.
آنچیزی که من می‌خواستم بگویم و در رساله‌ی خودم بسیار روی آن تاکید داشتم، اینست که برخلاف آنچه در تبیین‌های زیست شناسی مطرح می‌شود، بهیچوجه خشونت ذاتی مردان نیست. یعنی چیزی نیست که با هورمون‌های مردانه یا ساختمان زیستی مردها پیوند داشته باشد. تعبیرهای جامعه شناختی خشونت گویای اینست که اوضاع فرهنگی و اجتماعی و تاریخی خاصی زمینه‌ی خشونت را فراهم می‌کند. اما این اوضاع باعث نمی‌شود که همه‌ی مردها خشن باشند و همه زنان دارای روحیه‌ی لطیف و مهربان. بنابراین، نه مردها ذاتا خشن‌اند و نه زنان همگی مهربان و لطیف. جامعه‌ای که در آن روابط قدرتمدار مطرح است، ممکن است هرکدام از این دو را در جایگاهی قرار بدهد که دست به خشونت بزنند. حالا، رساله‌ی من در واقع تلاشی بود برای اینکه تاثیر فرهنگ را در ساخته شدن هویت جنسیتی، یعنی تصور فرد و جامعه از مفهوم زنانگی و مردانگی و نسبی بودن این تصورات و مفاهیم مربوط به آنها و تاثیر هویت در خشونت بر زنان در خانواده را بررسی بکند. به نظر من در عمق خشونت مبتنی بر جنسیت ساختارهای قدرت جامعه‌ی مردسالار نهفته است و هزاران شیوه‌ای که مردان و پسران با آنها مفهوم قدرت و سزاوار قدرت بودن را درونی می‌کنند، حتا آنهایی که قدرت اجتماعی و سیاسی و اقتصادی به نسبت فروتری دارند. خشونت جنسیتی مسئله‌ای نیست که تنها معلول یک علت باشد، بلکه علتهای گوناگون و پیچیده‌ای دارد...
دویچه وله: من می‌خواستم همین جا سئوال بکنم که این علل را شما عمدتا علل اجتماعی و فرهنگی می‌بینید و آیا علل جنسیتی را بکل نفی می‌کنید؟
نيره توکلی: جنسیت را من موثر می‌دانم. جنسیت در واقع یعنی همان تصوری که جامعه و فرهنگ به زن و مرد می‌دهد. جنسیت جنبه‌ی فرهنگی و اجتماعی دارد، ولی خشونت به جنس مربوط نیست. یعنی هرمون‌ها و ساختمان زیستی مردانه یا زنانه در قضیه تاثیر ندارد، بلکه اتفاقا عوامل فرهنگی ست که تاثیرگذار هست.
دویچه وله: به چه شکلی این عوامل می‌توانند براعمال خشونت بر زنان در خانواده یا در اجتماع تاثیر بگذارند ؟
نيره توکلی: وقتی ساختارهای فرهنگی و حقوقی این تصور را به مرد می‌دهند که یک قدرت اجتماعی بی‌تناسب و ناعادلانه دارد که می‌تواند از این قدرت برضد زنان و مردان دیگر و طبیعت و حتا خودش استفاده کند، برای حفظ این قدرت دست به خشونت می‌زند. اینکه مثلا مردها احساس بکنند که سزاوار قدرت و امتیاز هستند و بیشتر مردان این سزاوار بودن قدرت و امتیاز را تجربه می‌کنند و مجازبودن اجتماعی و حقوقی و فرهنگی ارتکاب به خشونت جنسیتی در همه‌ی فرهنگهای مردسالار باعث می‌شود که مردان احساس کنند که باید حتما از این قدرت خودشان استفاده بکنند. بنابراین، من فکر می‌کنم که خشونت تابعی از هویت جنسیتی ست، یعنی تصور زن و مرد از خودشان و از جنس مخالف‌شان باعث می‌شود که فکر کنند که آیا سزاوار خشونت دیدن یا خشونت کردن هستند یا نه.
خود خشونت جنسیتی تابعی از ساختارهای حقوقی و فرهنگی نظام پدرسالاری ست و تجربه‌ی زیستن در چنین نظامی. ساختارهای حقوقی و فرهنگی نظام پدرسالاری همگی از ساختار کلی تر و فراترگیرتر نظام پدرسالاری سرچشمه می‌گیرند، ولی این نظام خودش به دو بخش تقسیم می‌شود. من در رساله‌ی خودم نظريه پدرسالارى سيلويا والبى را كه پدرسالاری را به دو حوزه‌ی خصوصی و عمومی تقسیم كرده، بسط داده‌ام و در این زمینه کشورهای دنیا را با همدیگر مقایسه کرده‌ام. در بعضی از کشورها، مثلا در جامعه‌ای مثل پاکستان و عربستان، هم پدرسالاری عمومی بسیار نیرومند است و هم پدرسالاری خصوصی. قتل‌های ناموسی هم در عرصه‌ی خانواده و هم در عرصه‌ی اجتماع به یک میزان موجه شمرده می‌شود و جرم بشمار نمی‌آید. در جامعه‌ای مانند ترکیه یا مصر مجالس قانونگذاری و نهادهای رسمی تلاش می‌کنند که خودشان را از شر مظاهر آشکار پدرسالاری که در قوانینی مثل چندهمسری، ارث و طلاق متجلی شده است، رها کنند، اما پدرسالاری بخش خصوصی بشدت مخالفت می‌کند.
دویچه وله: منظور شما از پدرسالاری بخش خصوصی چیست؟
نيره توکلی: ما پدرسالاری بخش خصوصی را پدرسالاری در عرصه‌ی خانواده تعریف می‌کنیم. یعنی پدرسالاریی که زن را در عرصه‌ی خانواده فرودست می‌بیند، جنس دوم می‌بیند. خوب، حالا ما می‌خواهیم بگوییم که در بعضی از کشورها، مثل ایران، پدرسالاری خصوصی در مقابل پدرسالاری همگانی که در نهادهای حقوقی، قانونی، فرهنگی و اجتماعی متجلی شده است چندان نیرومند نیست، یعنی در واقع این پدرسالاری عمومی ست که قویتر است و جنبه‌های منفی پدرسالاری خصوصی را هم، تقویت می‌کند.
دویچه وله: در آماری که توسط خبرگزارى ايرنا منتشر شده، آمده است كه مثلا در استان گلستان، میزان خودکشی زنان جوان بین ۱۸ سال تا ۲۴ سال بقدری بالا بود که واقعا تعجب بسیاری را برانگیخته است. به اين معنی كه از هر صد مورد مرگ زنان، علت مرگ ۱۶ مورد، خودکشی زنان جوان در اين استان بوده. یک چنین آمارهایی نشاندهنده‌‌ی اینست که آن خشونت خصوصی‌ای که شما اسم بردید وجود دارد و به شکل وسیعی هم وجود دارد.
نيره توکلی: بله، کاملا آن خشونت خصوصی وجود دارد. منتها، چرا به این شدت خودش را نشان می‌دهد! به این دلیل که وقتی زنی در عرصه‌ی خانواده با خشونت مواجه می‌شود، عرصه‌ی اجتماعی کوچکترین راهی برایش نمی‌گذارد که بتواند با این خشونت مقابله کند. یعنی اگر نهادهای اجتماعی نیرومندی وجود داشته باشند که بتواند از زنها حمایت بکند، قانون از زنها حمایت بکند ، تنها راهی که می‌ماند دیگر خودکشی یا همسرکشی نیست! همسرکشی هم در ایران، به اين معنى که زنها دست به کشتن شوهرانشان می‌زنند، اینهم آمارش بالاست. و این نشان می‌دهند که در واقع آن پدرسالاری عمومی که مسلط است و قدرت دارد راه گریز دیگری برای زنها باقى نمى‌گذارد.
دویچه وله: خانم دکتر توکلی، شما بعنوان یک جامعه شناس چه راه حلهایی را پیشنهاد می‌کنید، تا از ابعاد این نوع نوع خشونت، چه خشونت خصوصی و چه خشونت عمومی، بتوان جلوگیری کرد؟
نيره توکلی: راه حلهایی که باید به آنها اشاره کرد، بعضی از آنها جنبه‌ی کاربردی دارد و بعضی از آنها جنبه‌ی درازمدت و نظری. جنبه‌های نظری به آن تحلیل کلی برمی‌گردد که علت اصلی خشونت فرهنگی ست و اگر من بخواهم این مسئله را بسط بدهم، باید بگویم، برای اینکه ما اثبات بکنیم که چقدر فرهنگ در تبیین خشونت با زنان تاثیر دارد، می‌توانیم یک تحقیقی را مقایسه بکنیم که در انگلیس انجام شده است و تحقیقی که در ایران خود من انجام داده‌ام در مجتمع قضایی خانواده، تا با این قیاس ببینیم که علت خشونت از دید خود مردان خشونت‌گر در انگلیس و ایران چه تفاوت‌هایی با هم دارند.
یک تحقیقی در انگلیس انجام شده که در آن ۱۸ نفر از مردان همسرآزار بررسی شده‌اند. ۳۳ درصد این افراد دلایل خشونت خودشان را استفاده از الکل و مواد مخدر ذکر کرده بودند و ۶۷ درصد پرخاشگری ناشی از افسردگی را دلیل آورده بودند. بهرحال این توجیهات در فرهنگی مانند جامعه انگلیس که در آن اولا خشونت با زنان از لحاظ قانونی و فرهنگی ناپسند شمرده می‌شود و ثانیا، مصرف الکل و مواد مخدر به اندازه‌ی مصرف آنها در ایران جرم بشمار نمی‌آید. طبیعی ست که اینها هم خشونت را، یعنی کسانی که خویشتنداری خودشان را از دست داده و دست به خشونت زده‌اند، می‌خواهند یکجوری توجیه کنند. اما جوری توجیه می‌کنند که در واقع علت خشونت به قربانی خشونت نسبت نمی‌دهند، بلکه به خودشان نسبت می‌دهند، بیشتر به مسایل روانی نسبت می‌دهند تا مصرف الکل. چون باز مسایل روانی ممکن است که مجازات کمتری در پی داشته باشد تا مصرف الکل.
اما در ایران اولا ۶۰درصد کل مردانی که زنان را مورد خشونت قرار داده بودند، خشونتشان بصورت خشونت جسمى بوده. ۹۰ درصد این ۶۰درصد در توجیه عمل خودشان با همسرشان به توجیهاتی متوسل شده بودند که با فرهنگ کل جامعه‌ی یا قوانین موجود همخوانی داشت و به اصطلاح محکمه پسند بود. دلایلی از این دست که مثلا، زن‌شان نافرمانی می‌کرد یا از آنها حرف شنوی نداشته یا بدون اجازه‌ی آنها قصد داشته به جایی برود یا حاضر نشده با شوهرش همبستر بشود، که با مفهوم قانونی و فرهنگی تمکین همخوانی دارد. اینها ۳۰درصد موارد را تشکیل می‌دادند. دلایلی مثل اینکه دست پخت زن خوب نیست یا بی‌دست و پا شلخته است و او را عصبانی می‌کند، ۴۰درصد است. دلایل ناموسی از این قبیل که زن با سرو وضع نامناسب جلوی دیگران ظاهر می‌شود یا با صدای بلند می‌خندد یا از طریق تلفن و یا اینترنت با افرادی که شوهرش آنها را نمی‌شناسد رابطه دارد، ۲۵درصد است.
همگی اینها از زمره‌ی دلایل محکمه پسند و فرهنگ پسندی بوده است که مردان خشونت‌گر در ایران در مورد علت خشونت‌شان ارائه کرده‌اند، حتا مواردی هم که مرد به وجود معایبی چون عصبی بودن خودش اعتراف می‌کرده، که فقط ۵ درصد از موارد را تشکیل می‌داده،‌ بازهم عصبی شدن خودش را به دلیل نقص‌هایی در وجود همسرش، مثل زبان درازی، نسبت می‌داده است. پس، این تایید می‌کند که هم در ایران و هم مثلا در انگلیس ممکن است که خشونت وجود داشته باشد، ولی توجیهی که می‌کنند کاملا توجیهی ست که جامعه می‌پسندد.
بنابراین باید اصلا این توجیهات را که مردی دست به خشونت بزند، به دلیل اینکه زنش تمکین نکرده یا بی‌اجازه جایی رفته و یا دست پخت خوبی ندارد، تمام اینها را از بین برد. و این با کار فرهنگی درازمدت امکانپذیر است، یعنی باید عدالت جنسیتی، مبارزه با خشونت در تمام سطوح تحصیلی از مدارس ما، از مهدکودکها، در دانشگاهها، تبدیل به یک موضوع اصلی بشود در آموزشها و فقط توی مسایل مربوط به زنان تدریس نشود، بلکه در تمام سطوح و در تمام درسها دوره‌هایی به این موضوع اختصاص داده بشود. بعد، اولیای اطفال، اولیای مدرسه آنها هم باید خودشان توجیه بشوند، برای برنامه ریزان فرهنگی باید کلاسهایی گذاشته بشود، نیروهای انتظامی همینطور. یکی از راه حلهایی که کاربردی تر است، لزوم ایجاد خانه‌های امن برای زنهاست و تغییر و البته و صدالبته تغییر در قوانین اساسی ایران و قوانین مربوط به خانواده که خشونت با زنان را در بسیاری از موارد توجیه می‌کنند.
دویچه وله: خانم دکتر توکلی با سپاس از اینکه وقت در اختیار ما گذاشتید.

اكبر عطري به پنج سال حبس و محروميت از حقوق اجتماعي محكوم شد، ايلنا

اكبر عطري به پنج سال حبس و محروميت از حقوق اجتماعي محكوم شد، ايلنا
تهران- خبرگزاري كار ايران
شعبه 26 دادگاه انقلاب تهران اكبر عطري, عضو سابق شوراي مركزي دفتر تحكيم وحدت را به پنج سال حبس تعزيري و پنج سال محروميت از حقوق اجتماعي محكوم كرد.محمد شريف، وكيل مدافع اكبر عطري در گفت‌‏وگو با خبرنگار "ايلنا" با اعلام اين مطلب، گفت: موكلم در اين پرونده به اقدام عليه امنيت كشور، راه‌‏اندازي تجمعات غيرقانوني، سخنراني در دانشگاه‌‏ها داير بر تبليغ عليه نظام, توهين به مقام معظم رهبري, توهين به مقدسات و مسوولين كشور، نشر اكاذيب و تمرد از دستور پليس متهم است.

درخواست بيش از ۱۸۲ تن از وكلا و حقوق‌دانان كشور براي آزادي عبدالفتاح سلطاني

درخواست بيش از ۱۸۲ تن از وكلا و حقوق‌دانان كشور براي آزادي عبدالفتاح سلطاني
با سپري شدن ۴ ماه از بازداشت عبدالفتاح سلطاني وكيل پايه يك دادگستري و عضو هيات مديره كانون وكلا و طولاني شدن غيرمنطقي دادرسي و بلا تكليف ماندن وضعيت وي بيش از ۱۸۲ تن از وكلا و حقوق‌دانان كشور طي نامه‌اي به آيت‌الله شاهرودي رييس قوه قضاييه خواستار رسيدگي عاجل به پرونده و آزادي نامبرده با تخفيف قرار گرديدند. در چند ماه گذشته درخواست‌ها و اقدامات متعددي از سوي شخصيت‌هاي فرهنگي، مطبوعاتي، حقوقي و سياسي و نهادهاي داخلي و بين‌المللي در همين زمينه مطرح شده و تاكنون بي‌پاسخ مانده‌است. نكته درخور توجه اين است كه در دهه‌هاي گذشته در ايران اقدام جمعي و مشترك اين تعداد از وكلا و حقوق‌دانان در چنين موضوعاتي بي‌سابقه بوده است و همين امر حاكي ازاهميت مسئله مي‌باشد. گمان مي رود با توجه به ابعاد وسيع‌ حقوقي اين اقدام در داخل و خارج تاثيرات مثبتي بر روند پرونده عبدالفتاح سلطاني جاي نهد

Friday, November 25, 2005

مصاحبه با غزل اميد نويسنده كتاب «زندگي در جهنم» مقيم كانادا [ ۱۳۸۴ جمعه ۴ آذر ]

مصاحبه با غزل اميد نويسنده كتاب «زندگي در جهنم» مقيم كانادا [ ۱۳۸۴ جمعه ۴ آذر ] در يك جلسه سخنراني و امضاي كتاب در كتابفروشي معروف بريتانو در شهر سنتري سيتي، نويسنده ايراني ساكن كانادا خانم غزل اميد كتاب جديد خود به نام «زندگي در جهنم» را براي علاقمندان امضا كرد. كتاب خانم اميد كه تا هشت سال پيش در ايران زندگي مي كرد و پس از فرار و زندگي زيرزميني در فرانسه و هلند در تورنتو محل زندگيش به تحرير درآمده، داستان زندگي او در سال هاي پس از وقوع انقلاب اسلامي در ايران است. غزل اميد در مصاحبه با راديو فردا مي گويد: انگيزه اول نوشتن اين كتاب اين است كه بتوانم به مردم دنيا آگاهي دهم كه ايرانيان چرا انقلاب كردند و واقعا چه مي خواستند از انقلاب و بدانند انقلاب با انگيزه خوب انجام شد ولي به راه بد كشانده شد و همچنين اين كه مردم ايران واقعا مردم غيور، خوب و همربان هستند و فرهنگ بالايي دارند و اگر دولتمان اشتباه مي كند، دليل نمي شود مردممان در جهان به بدي شناخته شوند

realpolitic have no limits?

real politic have no limits?

By Luc Debieuvre, Special to Gulf News
Can one remain the same if he copies the behaviour of his worst enemies? The answer, as we all know, would be No. Now take the case of the torture issue. Whoever today would support the idea that torture is acceptable, at least under some specific circumstances, would have simply forgotten that human dignity forbids the practice.
This is why the world was deeply shocked when 173 Sunni Iraqi prisoners were found on November 13 in the Jadriyah jail, Baghdad deeply shocked because the prisoners were victims of an "apparently systematic use of torture", to quote Louise Harbour, the United Nations High Commissioner for Human Rights. The world was deeply angered as well, because this did not happen under the former Iraqi President Saddam Hussain's dark days, but under the "democratic" government of new Iraq.
No free access
At least this dramatic event will shed some light on abuses that have followed the Afghan war, even though nothing new may emerge from the terror machine of Guantanamo Bay prison. Manfred Nowak, UN Special Envoy for Torture, confirmed that UN inspectors would not visit Guantanamo because they were denied free access to the prisoners. But the debate goes on, resulting in former CIA Chief Admiral Stanfield Turner expressing his "embarrassment to see the United States with a vice-president in favour of torture".
It is another reason why what the Washington Post disclosed on November 2 will appear to many as a supreme symbol of hypocrisy. Knowing the conclusions on any debate about torture, it seems US President George W Bush's administration found a way to bypass the question: pass it on to others. According to the newspaper, eight countries helped the CIA to transport, question and finally torture suspected terrorists caught by the US army. Some of them such as Spain and Sweden would have limited themselves to the logistics, sometimes unknowingly; others would simply "house" jails, including the new EU member Poland, which is usually so prompt in telling the rest of Europe how to be "a good European".
We can be confident that the American press will now disclose the whole list of the "CIA jails" abroad. Every one is aware of what goes on in Jordan or Morocco, but the disease, it appears, has spread on a much wider scale.
New darling
One country that seems not to care too much about such problems is the Western nations' new darling, Libya. As we know, five Bulgarian nurses and one Palestinian doctor were given the death sentence in May 2004 on charges they voluntarily injected the Aids virus to 426 Libyan children, a few of whom have died since then. French Professor Luc Montagnier, a co-discoverer of the virus, was a witness and explained that, based on scientific grounds, the nurses could not have been responsible; most likely, the epidemic was due to a lack of hygiene in the Libyan hospitals. His testimony was rejected.
Meanwhile, the American NGO, Human Rights Watch, declared that four of the six suspected people told them they had been tortured, and ladies were raped regularly. They were also made to lie down naked on steel beds, given electric shock and injected with several kinds of venomous liquids to make them confess.
The Supreme Court of Libya was supposed to rule on the first instance's decision last week but postponed the ruling to January 31. The Libyan government meanwhile offered a solution: the prisoners would be released if a sum of $1 million was paid to each family of the affected children an amount equal, incidentally, to what Libya had to pay for being cleared of the Lockerbie case.
While torture and blackmail go on, people suffer and political leaders look the other way. Can some of them please remind their peers that when it comes to human beings, there are limits that cannot be breached?

Luc Debieuvre is a French political analyst and writer on economic issues. He is also a board member of IRIS (Institut de Relations Internationales et Stratégiques).

EU accuses Israel over Jerusalem

EU accuses Israel over Jerusalem

The Israeli security barrier will cut off Jerusalem from the West BankA confidential report written for European Union foreign ministers has criticised Israel's policy on East Jerusalem, newspaper reports say.
The document, written by British officials, accuses Israel of rushing to annex Arab areas to prevent them becoming a future Palestinian capital.
Israel questioned the EU's attitude to the peace process and insisted Jerusalem would remain a united city.
The report was presented to an EU Council of Ministers meeting on Monday.
Israeli activities in Jerusalem are in violation of both its Roadmap (peace plan) obligations and international law
EU report
Prime Minister Tony Blair's official spokesman said it was an EU document "drawn up as part of the European Union process, reflecting not just British views but the collective views of the head of missions in Jerusalem".
He said it was "still being discussed and finalised".
'De facto annexation'
The report by the British consulate in East Jerusalem warned that Israeli actions reduce the already receding prospects for an eventual two-state solution.
"Israeli activities in Jerusalem are in violation of both its Roadmap (peace plan) obligations and international law," reports in the UK's Guardian newspaper quoted the document as saying.
The New York Times quoted the report's warning that Israel's policies "are reducing the possibility of reaching a final-status agreement on Jerusalem that any Palestinian could accept".
We're hopeful that Europe will continue to move forward in its attitude to the Israel-Palestinian issue and not return to the more one-sided approach that we've seen in the past
Mark RegevIsraeli spokesman
The report also concluded that the barrier being built by Israel in the West Bank was being used to expropriate Arab land and to keep the proportion of Palestinians in Jerusalem at no more than 30% of the total. Israel says the barrier is needed for security reasons.
"This de facto annexation of Palestinian land will be irreversible without very large-scale forced evacuations of settlers and the rerouting of the barrier," the report said.
"When the barrier is completed, Israel will control all access to East Jerusalem, cutting off its Palestinian satellite cities of Bethlehem and Ramallah, and the West Bank beyond. This will have serious... consequences for the Palestinians."
The report also warned that Palestinians in Jerusalem were deeply alarmed about the status of the city.
"They fear that Israel will 'get away with it', under the cover of disengagement. Israeli measures also risk radicalising the hitherto relatively quiescent Palestinian population of East Jerusalem."
EU plays down report
BBC Middle East analyst Roger Hardy says the European Union officials would much rather be celebrating the imminent opening of the Rafah crossing, between Gaza and Egypt, than engaging in verbal sparring with the Israelis over Jerusalem.

Guide to the West Bank barrier's structure and route
At-a-glance
They are accordingly playing down the significance of the report.
These European concerns will not come as any surprise to Israeli officials, our correspondent says.
What will concern them, however, is the report's recommendation that European diplomats renew their contacts with Palestinian ministers in East Jerusalem - a move the Israelis would see as highly symbolic.
But for the moment it seems EU foreign ministers have not decided what their response to the report will be.
The council of ministers agreed at the meeting on Monday to put the issue on hold until next month.
Israeli Foreign Ministry spokesman Mark Regev insisted his country would not change its stance.
"The Israeli position is public and known. We say Jerusalem will be the united capital of Israel in the framework of a final peace deal," Mr Regev told the AFP news agency.
"We're hopeful that Europe will continue to move forward in its attitude to the Israel-Palestinian issue and not return to the more one-sided approach that we've seen in the past."

تجانس منطقي بين نرخ مشاركت نيروي كار و نرخ بيكاري وجود ندارد يک کارشناس مسائل اشتغال:

يک کارشناس مسائل اشتغال: تجانس منطقي بين نرخ مشاركت نيروي كار و نرخ بيكاري وجود ندارد
تهران- خبرگزاري كار ايرانيك كارشناس خبره مسايل اشتغال مي گويد : بررسي و پيش بيني دامنه نرخ تغييرات نرخ مشاركت نيروي كار ( نرخ خالص فعاليت ) در سالهاي 1380 - 1386 نشانگر عدم تجانس منطقي بين نرخ مشاركت نيروي كار و نرخ بيكاري است . به گزارش خبرنگار گروه كارگري ايلنا ," فرامرز بهرامي كرمانشاهي" افزود : وقتي ميان جمعيت فعال بالفعل و جمعيت 10 سال به بالاي كشور از زواياي گوناگون به علت كاهش در آمد ملي و عدم تحقق رشد توليد ناخالص داخلي تناسبي در برنامه سوم ديده نمي شود و هنگامي كه پيش بيني آن در برنامه چهارم توسعه نيز مشكل است منحني نرخ مشاركت نيروي كار در محور مختصات اقتصاد كار سير نزولي را طي مي كند . وي تصريح كرد : اين مساله سبب مي شود كه منحني هاي نرخ مشاركت نيروي كار و نرخ بيكاري در محور مختصات اقتصاد كار در يك حالت عدم تعادل قرارگرفته كه اين فرايند در يك دوره 20 ساله موجب تغيير مي گردد. "بهرامي كرمانشاهي" اظهار داشت‌‏: تغييرات افزايش در آمد و سود بنگاه كه غالبا بر اثر اندازه گيري اثر تغييرات در متغييرهاي مستقل ( نظير نيروي كار استخدام شده , سرمايه به كار رفته , مقادير كالا و محصولات و خدمات فروخته شده ) بر متغييرهاي وابسته ( نظيرهزينه ها , در آمد و سود ) است، طوري مشخص و تعيين مي شود كه اگر اين تغييرات به نسبت جزيي و كوچك باشد ( دامنه اين تغييرات در اقتصاد رياضي در چارچوب انتگرال ديفرانسيل ترسيم و تبيين مي گردد ) بازار عرضه و تقاضاي اقتصادي در حالتي قرار مي گيرد كه بنگاه نمي تواند ميان هزينه ها و در آمد و سود رابطه متعارفي برقرار نمايد . اين كارشناس مسايل اشتغال خاطر نشان كرد‌‏: لاجرم جمع هزينه ها به صورت سرسام آوري در مجموعه فعاليت بنگاه بروز مي كند و مانع از ريسك سرمايه گذاري جديد مي شود و بدين روش فرايندهاي نوآوري و خلاقيت در ميان برنامه ريزان بنگاه دامنه كمتري پيدامي كند . پايان پيام

اينترنت و سازمان‌های خبری را چه کسانی بايد کنترل کنند؟


اينترنت و سازمان‌های خبری را چه کسانی بايد کنترل کنند؟
تصور اينكه اينترنت زير کنترل کشورهايی نظير سوريه، ايران، تونس، سودان، کرهء شمالی و چين باشد می‌تواند هم کابوس باشد و هم کمدی.
دولت ايران به همراه تعدادِ ديگری از دولت‌های موسوم به غيرمتعهد، اين هفته در کنفرانسِ کوالالامپور در کشور مالزی اعلام کردند که قصد دارند يک شبکهء خبریِ اينترنتی درست کنند و از اين راه جلوی نفوذِ بيشترِ سازمانهای خبریِ غربی را بگيرند. آنها معتقدند آژانس‌هایِ خبریِ غربی، و شبکهء کامپيوتری اينترنت ــ که زيرساختِ فنـّیِ آن به طور عمده در آمريکا قرار داردــ اخبارِ کشورهاشان را تحريف شده منعکس می‌کنند.
در بيانيه‌ی وزيران اطلاعات و مقاماتِ بالای هشتاد کشور از جمله ايران، سوريه، سودان، وتونس آمده که رسانه‌های غربی مسلمانان را به شکل قالبی، حامیِ تروريزم نشان می‌دهند. همين دولت‌ها هفته‌ی گذشته در «اجلاس جهانی جامعه اطلاعاتی» (World Summit on the Information Society -WSIS) که در کشور تونس با شرکت هزاران نفر از رهبرانِ سياسی و تجاری و تکنولوژيکی دنيا برگزار شد، درخواست کردند که به جای آمريکا، سازمان ملل کنترل اينترنت را به دست بگيرد.
پاره‌ای از روزنامه‌های آمريکايی با طعنه و طنز به اين خبرها واکنش نشان دادند. در بيشترِ اين کشورهای معترض، «وزارت اطلاعات» نام تشکيلاتی است که نه تنها جلوی گردشِ آزادِ اطلاعات را می‌گيرد و بر رسانه‌ها و صنعتِ نشر، سانسور اِعمال می‌کند، بلکه دست در دستِ سازمانهای امنيتی، خبرنگاران را به زندان می‌اندازد و شکنجه می‌دهد و در مواردی حتاــ مانند مورد زهرا کاظمی در ايران ــ آنها را به قتل می‌رساند.
هم اکنون محتوای مطالب اينترنت زير کنترل هيچ دولت و گروه خاصی نيست ولی کنترلِ توزيعِ فنیِ آدرس‌های اينترنتی، توسطِ سازمانِ غيرانتفاعیِ ICANN واقع در ايالت کاليفرنيای آمريکا صورت می‌گيرد. اينترنت نخست در آمريکا توسط پنتاگون به وجود آمد و بعد توسط دانشمندانِ علوم ارتباطیِ دانشگاههای آمريکايی به شکل کنونی اش توسعه پيدا کرد. يک خبرنگارِ آمريکايی در نشريه‌ی «اورلاندو سِنتينل» اينترنت را مهمترين اختراع انسان پس از کشف آتش می‌داند. اختراعی که باعث يک انقلاب بنيادی در تمامیِ نظام‌ها و نهادهای آموزشی و ارتباطی و اقتصادی جهان شده است.
شبکه‌ی اينترنت بر روی همه گشوده است و انتقالِ اخبار در آن به آزادی و توسط همه و به طور مجانی صورت می‌گيرد، زيرا دولت آمريکا و آژانس‌های خصوصی برآن کنترلی اِعمال نمی‌کنند. خبرنگارِ اورلاندو سِنتينل می‌نويسد اگر دولت‌هايی چون چين يا ايران اين را نمی‌پسندند، می‌توانند اينترنتِ خودشان را اختراع کنند و اينترنتِ کنونی را به حال خودش بگذارند!
ديروز سخنگوی «سازمان ديده بانیِ حقوق بشر» خانمِ «مينکی وُردِن» به خبرنگاران گفت شبکه‌ی پيشنهادیِ کنفرانس کوالالامپور را بايد آژانس خبریِ سرکوب يا «رويترز سرکوبی» نام گذاشت. تصور اينکه اينترنت زير کنترل جمعیِ کشورهايی نظير سوريه، ايران، تونس، سودان، کرهء شمالی و چين باشد ــ کشورهايی که خودشان روی اينترنت فيلتر می‌گذارند ــ و تصور اينکه به جای آژانس‌های خبری‌ای چون رويترز و آسوشيتدپرس، جهانيان اخبارشان را از رسانه‌هايی چون «کيهان» و «رسالت» دريافت کنند، تصوری است که برای بسياری از گزارشگران می‌تواند هم کابوس باشد و هم کمدی.

استقلال اينترنتي/


استقلال اينترنتي/ مديرروابط عمومي جهاددانشگاهي: سايت اطلاع‌رساني جهاددانشگاهي دوباره راه‌اندازي مي‌شود صهيونيسم برسياست‌هاي اينترنتي آمريكا سيطره دارد
سرويس: جامعه اطلاعاتي -فناوري اطلاعات 1384/09/04 11-25-2005 11:17:50 8408-15683: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: جامعه اطلاعاتي -فناوري اطلاعات
مديركل روابط عمومي جهاددانشگاهي گفت: سايت اطلاع رساني جهاددانشگاهي وسايت هفته‌نامه‌ي بازاركار متعلق به اين نهاد كه به علت قطع خدمات اينترنتي شركتCI HOST آمريكا طي ده روز گذشته دسترسي به اطلاعات آن‌ها امكان پذير نبود، در دو روز آينده با تلاش جهادگران و شركت ايراني طرف قرار داد با استفاده از اطلاعات موجود برروي سرورهاي جديد راه‌اندازي مي‌شوند.
مهندس «سيدكاظم حسيني» در گفت‌و‌گو با خبرنگار سرويس فناوري اطلاعات خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، با اشاره به مشكلاتي كه اخيرا براي 5000 سايت ايراني ازجمله سايت جهاددانشگاهي روي داده است گفت: براي خدمات اينترنتي سايت ها با شركت ايراني قاصدك قرارداد منعقد شده است واين شركت نيز سرورهاي خودرا ازطريق شركت كانادايي GRFE تامين مي كرد كه اين شركت نيز طرف قرارداد يك شركت آمريكايي به نام CI HOST بوده است .
مديرروابط عمومي جهاددانشگاهي يادآوري كرد: قطع سايت‌هاي ايراني وسايت‌هاي ديگري كه به طريق فوق انجام شده و تعداد زيادي ازآن‌ها ايراني نبوده و حتي آمريكايي، كانادايي، ژاپني و چيني مي باشند با اين ادعا صورت گرفته كه سايت‌ها‌يسياسي، دولتي و ايراني هستند درحالي‌كه جهاددانشگاهي يك نهاد عمومي و غيردولتي است كه درعرصه‌ي پژوهش،آموزش و فرهنگ تلاش مي كند؛ همچنين سايت هفته‌نامه‌ي بازاركار نيز كه قطع شده است، نيز نقش خدماتي درجهت اشتغال بر عهده دارد.
وي افزود: متاسفانه و برخلاف تمامي قوانين و اصول اجتماعي شركت آمريكايي ضمن قطع سايت ها حتي حاضر به انتقال داده‌هاي موجود روي سايت‌ها براي راه اندازي مجدد سايت روي سرورهاي ديگر نشده است و اين نشان مي‌دهد كه به رغم دل نگراني‌هاي موجود در اجلاس اخيرجامعه‌ي اطلاعاتي درتونس هيچ‌گونه امنيت جهاني براي استفاده‌ي كشورهاي مختلف ازاينترنت وجود ندارد و آمريكايي ها به دليل رهبري اينترنت به عنوان يك خطر بالقوه براي جامعه‌ي اطلاعاتي محسوب مي‌شوند و مي توانند با ادعاهاي سياسي، شهروندان حكومت‌هاي مخالف خود را ازشبكه جهاني اينترنت محروم كنند و آنها را از فعاليت‌هاي علمي، فرهنگي و اجتماعي بازدارند.
حسيني گفت:چندي پيش يك سايت اسراييلي به نام «هاگانا» ادعا كرده بود كه ايراني ها و حزب الله ازامكانات آمريكايي‌ها عليه منافع اسراييل و آمريكا استفاده و مي‌كنند و با تهيه‌ي فهرستي ازسايت‌ها به دولت آمريكا دراين رابطه هشدارداده بود و خواستار اقدام شركت‌هاي آمريكايي در اين رابطه شده بود.
مديركل روابط عمومي جهاددانشگاهي گفت: به اين ترتيب روشن است كه صهيونيسم برسياست‌هاي اينترنتي آمريكا سيطره دارد و اين مي تواند خطري جدي براي كشورهاي ديگرجهان باشد.
حسيني گفت: چون احتمال تكرار مسائل اخير براي هزاران سايت ايراني ديگر وجود دارد بايد پروژه هاي IDC يا ايجاد مراكز اطلاعات اينترنتي را دركشور جدي گرفت و سازمان هاي مسؤول درايران نبايد دراين مورد ازآنچه روي داده به راحتي بگذرند.
مديركل روابط عمومي جهاددانشگاهي با اشاره به گفته‌ي يكي ازمسؤولان شركت فناوري اطلاعات درمورد واگذاري و راه اندازي مراكز فوق به شركت‌هاي خصوصي گفت: به رغم ادعاهايي كه مي‌شود هيچ كدام ازشركت‌هاي ايراني درحال حاضرآماده‌ي ارائه اين خدمات نيستند وگرنه تاكنون حداقل يك اطلاعيه درمورد آن صادر مي‌كردند.
وي افزود: آنچه لازم است انجام شود بايد فراتر از يك پايلوت و بدون ايراد باشد و مطمئن باشيد درصورت ارائه ي خدمات مطلوب درايران كه يك ضرورت ملي است هيچكدام ازسايت‌هاي ايراني به استفاده ازخدمات شركت هاي خارجي و به خصوص شركت‌هاي آمريكايي و كانادايي روي نخواهند آورد.
انتهاي پيام

اعتيـــــاد منشـــــاء 85 درصــــد طــــلاق‌هــــا* سرويس: فقه و حقوق - حقوق اجتماعي


اعتيـــــاد منشـــــاء 85 درصــــد طــــلاق‌هــــا*
سرويس: فقه و حقوق - حقوق اجتماعي 1384/09/04 11-25-2005 13:25:27 8409-01950: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: فقه و حقوق - حقوق اجتماعي
يك قاضي دادگاه خانواده معتقد است كه 85 درصد طلاق‌ها از اعتياد و بيكاري زوج سرچشمه مي‌گيرد و اعتياد سرچشمه اكثر مشكلاتي است كه در نهايت زوجه را مجبور به رجوع به دادگاه‌ها مي‌كند.
از سوي ديگر برخي ديگر از كارشناسان حقوق نيز بر اين باورند كه در اين مواقع زوجه تقاضاي طلاق كرده و حق و حقوق قانوني‌اش را مطالبه مي‌كند اما معمولا زوج معمولا استطاعت مالي براي پرداخت اين حق و حقوق ندارد و به حبس تا زمان پرداخت محكوم مي‌شود و در نهايت زندگي از هم متلاشي شده و حق و حقوقي هم پرداخت نمي‌شود.
به گزارش خبرنگار حقوقي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) چندي پيش سرپرست مجتمع قضايي خانواده(1) به تشريح دلايل طلاق پرداخته و تايكد كرده بود: سه علت عمده‌ي طلاق را مباحث اقتصادي، فقر، بيكاري و دغدغه‌هاي معيشتي؛ اعتياد كه با توجه به زياد شدن روز افزون معتادان اين پارامتر به يكي از مهم‌ترين علت‌هاي طلاق تبديل شده است و در نهايت عدم تفاهم زوجين كه بسياري از طلاق‌ها در اين قالب رخ مي‌دهد و زن و شوهر‌ها با وجود اين‌كه هيچ كدام مشكل خاصي ندارند، نمي‌توانند با هم زندگي كنند عنوان كرده است.
از سوي ديگر يك قاضي دادگاه خانواده نيز معتقد است: 85 درصد طلاق‌ها از اعتياد و بيكاري زوج سرچشمه مي‌گيرد. اعتياد سرچشمه اكثر مشكلاتي است كه در نهايت زوجه را مجبور به رجوع به دادگاه‌ها مي‌كند.
محمد اكبري مي‌گويد: هنگامي كه زوج معتاد باشد علاوه بر مشكلات اقتصادي كه با آن مواجه مي‌شود زوجه را با مشكل مواجه مي‌كند و در نهايت باعث از هم پاشيدگي خانواده مي‌شود.
وي درباره‌ي چگونگي پرداخت حق و حقوق زن در موارد اعتياد مرد، تصريح مي‌كند: در اين مواقع زن تقاضاي طلاق كرده و حق و حقوق قانوني‌اش را مطالعه مي‌كند در صورتي كه مرد استطاعت مالي نداشته باشد به حبس تا زمان پرداخت محكوم مي‌شود.
اين قاضي دادگاه خانواده يادآور مي‌شود: در جامعه كنوني در اكثر موارد زن براي نجات از زندگي گذشته عموماً از تمام حق و حقوق قانوني‌اش از جمله نفقه، مهريه، اجرت المثل مي‌گذرد و اين مساله ربط چنداني به معتقاد بودن يا نبودن مرد ندارد و در تمام موارد صادق است.
اكبري اظهار مي‌دارد: اگر اعتياد در حدي باشد كه دوام زوجيت را با مشكل مواجه كند موجب مي‌شود كه حق طلاق براي زن ايجاد شود.
براساس اين گزارش يك وكيل دادگستري نيز معتقد است كه آمار تقريبي طلاق به علت اعتياد بسيار بالا است. اعتياد به صورت سرسام‌آوري دادگاه‌ها را مملو از ناسازگاري‌هاي زنان و شوهران كرده است.
منصور حسيني مي‌گويد: اعتياد و بيكاري علت بسياري از طلاق‌هاست و بيكاري نيز در بسياري از موارد از اعتياد سرچشمه مي‌گيرد. علت اصلي اين هم بيكاري جوانان يا بالا بودن تورم است.
وي ادامه مي‌دهد: قانون براي رسيدن زن به حق و حقوقش حمايت‌هايي كرده است، اما خود اين حمايت‌ها تبعات سوئي در پي دارد. بر اساس ماده 2 محكوميت‌هاي مالي اگر مرد حق و حقوق زوجه را نپردازد بايد به زندان برود اما زندان رفتن مرد باعث نمي‌شود كه زن به حق و حقوق خود برسد، بلكه فقط عاملي براي پر شدن زندان‌ها است.
حسيني تصريح مي‌كند: اين مساله داراي اشكالاتي است، چرا كه عموما مرد در اين مدت محل اقامت خود را تغيير مي‌دهد و زن ديگر امكان دسترسي به مرد ندارد. اين مساله دادگستري‌ها را با مشكلات بسياري مواجه كرده است.
اين وكيل دادگستري خاطرنشان مي‌كند: بر اساس شرايط ضمن عقد اگر بعد از ازدواج مرد يا زن معتاد شوند براي طرف مقابل حق طلاق بوجود مي‌آيد.
به گزارش خبرنگار حقوقي ايسنا همچنين خشايار خسرواني با بيان اينكه علت بسياري از طلاق‌ها اعتياد و بيكاري زوج است، مي‌گويد: هنگامي كه اعتياد زوج به حدي برسد كه زندگي امكان‌پذير نباشد زوجه با رجوع به دادگاه تقاضاي طلاق مي‌كند.
وي اظهار مي‌دارد: اعتباد علاوه بر انگيزه، زوجين را در مسائل اقتصادي نيز با مشكل مواجه ‌كرده و معمولا زوج را مبتلا به اختلالات روحي و رواني مي‌كند و سبب مي‌شود كه وي با خانواده‌اش بدرفتاري كند. اين امر سبب مي‌شود كه زوجه براي طلاق به دادگاه مراجعه كند.
اين حقوقدان ادامه مي‌دهد: هنگامي كه اعتياد زوج به حدي برسد كه زندگي امكان‌پذير نباشد زوجه با رجوع به دادگاه تقاضاي طلاق خلع مي‌كند. در چنين شرايطي در حالي كه زوج توانايي مالي ندارد از پرداخت حق و حقوق زوجه امتناع مي‌كند. معمولا اين مساله در پرونده‌هايي كه زوج معتاد نيست نيز صادق است و ربط چنداني به معتقاد بودن يا نبودن زوج ندارد.
اين وكيل دادگستري تصريح مي‌كند: تفاوت پرونده‌هايي كه زوج معتاد است با ديگر پرونده‌ها، اين است كه با توجه به اينكه نداشتن اعتياد مضر زوج يا زوجه يكي از شرايط عقد در هنگام ازدواج است مي‌تواند با رجوع به دادگاه و استناد به اين شرط عقدنامه به راحتي طلاق و حق و حقوق خود را مطالبه كند. در حال حاضر اعتياد جزء موارد فسخ نكاح نيست چرا كه ممكن است اعتياد بعد از ازدواجه ايجاد شود، اما موارد فسج نكاح بايد قبل از ازدواج وجود داشته باشد.
وي در پايان مي‌گويد: در بسياري از پرونده‌ها علت طلاق ممكن است اعتياد نباشد، اما در نهايت مشكل اصلي از آن سرچشمه مي‌گيرد. مانند مشكلات اقتصادي و بيكاري، مشكلات روحي و رواني.
انتهاي پيام

Thursday, November 24, 2005

60مين سالكرد تولد سازمان يونسكو

ایتالیا دروازه‌های خود را به‌روى گنجی می‌گشاید


ايتاليا دروازه‌های خود را به‌روى گنجی می‌گشايد
اكبر گنجى، نماد يك جهان‌شهروند؟
در حاليكه اتحاديه‌ى اروپا امروز پنجشنبه ۲۴ نوامبر ايران ايران را بدليل نقض شديد حقوق بشر مورد سرزنش قرار داد، شهروندان ايتاليايى اكبر گنجى، خبرنگار در بند را كه ماه‌هاست در زندان‌هاى جمهورى اسلامى ايران تحت فشار و تضييقات روحى و جسمى قرار دارد، به عنوان شهروند افتخارى خود برگزيده‌اند.
تلاش برای آزادی اکبر گنجی روزنامه‌نگار و نویسنده ایرانی روز به روز در ایتالیا و شهرهای آن بیشتر می‌شود. شورای شهر فلورانس در نشستی فوق‌العاده با توافق تمامی احزاب اعطای شهروندی افتخاری به اکبر گنجی را به تصویب رساند. همزمان با طی شدن مراحل قانونی اهدای شهروندی شهر فلورانس فردا ۲۵ نوامبر شهرداری پراتو نیز جلسه‌ای برای اهدای شهروندی افتخاری به گنجی تشکیل خواهد داد. پراتو بزرگترین شهر صنعتی ایالت توسکانا و بزرگترین تولید کننده پارچه در ایتالیا است.
نمایش پیام ویدئویی معصومه شفیعی همسر گنجی تاثیر زیادی در کارزار به وجود آمده در ایتالیا برای حمایت از گنجی داشت . او در این پیام گفته بود :"همسر من برای دفاع از آزادی بیان و دموکراسی در زندان و تحت فشار است. من از تمام کسانی که برای آزادی او تلاش می کنند تشکر می‌کنم."
پس از شنیدن این سخنان احزاب و مقامات سیاسی ایتالیا در راه آزادی و حمایت گنجی بسیج شده‌اند و کارزار اعطای شهروندی در شهرهای مختلف در ایتالیا به راه افتاده است. زمزمه‌های تشکیل جلسه در رم نیز برای اعطای شهروندی به گنجی شنیده می‌شود. چرا که شهردار رم نیز هفته گذشته اعلام کرد:"شهرداری رم هر کاری را که بتواند برای حمایت و آزادی گنجی انجام خواهد داد."
پس از اعطای جایزه آزادی مطبوعات شهر سی ینا به اکبر گنجی انجمن جهانی مطبوعات نیز در نشستی در کپنهاگ او را برنده جایزه قلم طلایی آزادی شناخت.
روز گذشته کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل خانم لوئیس آربور در نامه‌ای به انجمن دفاع از آزادی مطبوعات نگرانی عمیق خود و کوفی عنان را از تداوم حبس و شرایط جسمی نامناسب اکبر گنجی و گزارش‌های منتشره در زمینه محدود شدن حق آزادی عقیده و بیان دیگر روزنامه‌نگاران و نویسندگان ایران اعلام کرد.
در سکوت مطبوعات و رسانه های ایران و عدم پوشش خبری درباره اتفاقات و جوایز اهدایی در روزهای اخیر به گنجی روزنامه های ایتالیا از پرتیرازترین آنها تا روزنامه های محلی صفحات زیادی را به پوشش اخبار درباره گنجی اختصاص داده‌اند.
همچنین در این روزها صدها پیام همبستگی از اقصی نقاط ایتالیا در حمایت از اکبر گنجی به سایت "اصل ۲۱ " می‌رسد. اصل ۲۱ در قانون اساسی ایتالیا ضامن آزادی بیان در این کشور است و سازمان اصل ۲۱ نظارت بر اجرای این قانون را به عهده دارد.
مريم افشنگ، گزارشگر بخش فارسى صداى آلمان از رم

Wednesday, November 23, 2005

Iranian Authorities ban public commemoration of the victems of Serial Murders of political dissidents

اينجا عسلويه است: ته جهنم! اينجا لبخند بر لبي نمي بيني!


اينجا عسلويه است: ته جهنم! اينجا لبخند بر لبي نمي بيني!
منبع: سايت ديدگاه




-->
مصاحبه با يكي از كارگران عسلويه اين مصاحبه توسط افشين كوشا بر پايه فايل صوتي چند ساعته اي كه براي نشريه دانشجوئی بذر ارسال شده، تهيه و تنظيم شده است.لطفا خودت را معرفي كن؟ من يك كارگرم كه سالها در شركتهاي پيمانكاري در نقاط مختلف ايران كار كرده ام و چند سالي است كه در منطقه عسلويه مشغول بكار هستم. ممكنست قدري در مورد پروژه عسلويه توضيحاتي بدهي؟ طرح عسلويه مربوط به بهره برداري از حوزه گازي در جنوب است كه با قطر مشترك است. موقعي كه اين پروژه راه افتاد دولت اعلان كرد كه ما 20 سال از قطر عقب هستيم و بايد خودمان را هر جوري شده به آنها برسانيم. من زياد از اين جور چيزها سر در نمي آورم. فقط اينرا مي دانم كه كل طرح مال شركت فرانسوي توتال است. اين توتال است كه سياستهاي اين پروژه را تعيين مي كند. آخوندها كه خودشان نمي توانند اين جور سياستهای بزرگ در مورد نفت و گاز را تعيين كنند. آنها فقط به فكر منافع و جيب خودشان هستند. همه جا اسم توتال هست اما ما نيروئي از توتال در منطقه نمي بينيم. توتال اين پروژه را به چند شركت خارجي ديگر مثل شركت «هيوندا» يا «ال جي» كره اي سپرده و زير دست كره اي ها هم پيمانكارهاي ايراني كار مي كنند. مي گويند فرانسوي ها فقط روي چاههائي كه در 150 – 100 كيلومتري عسلويه روي دريا براي استخراج گاز زده اند حضور مستقيم دارند. يكي دو هزار كارگر و متخصص كره اي هم هستند كه همه چيز شان از ايراني ها جداست. من تا حال آنها را پشت دستگاهي نديدم مثل اينكه كارشان فقط نظارت فني است. تمام تكنولوژي و ماشين آلات منطقه از خارج آمده است مثل جرثقيلهاي دوهزار تني. شركت «هيوندا» همان شركتي است كه خانواده رفسنجاني با باجگيري راه شان را به ايران باز كرده اند. تا آنجائي كه من مي دانم اين شركت غير از پروژه هاي نفت و گاز توي ماشين سازي و يخچال سازي هم در ايران دست دارد. الان همه كاره منطقه عسلويه اين شركت كره اي است. عسلويه يك منطقه ويژه است كه كاملا در اختيار اين شركت قرار گرفته است. منظورت از منطقه ويژه چيست؟ يعني همه چيز تحت اختيار خارجي ها قرار دارد و هر چيزي كه خواستند مي توانند بدون گمركات وارد اين منطقه كنند. حتي تمام «گيت پاس ها» (دروازه ورودي ها) توسط آنها كنترل مي شود و كسي بدون اجازه و امضا اين شركت نه مي تواند وارد اين منطقه شود و نه جنس وارد و خارج كند. برخي از كاركنان اين شركت براي اينكار فارسي هم ياد گرفته اند. دولت قانون گذراند كه هر وسيله اي از وسيله نقليه تا ماشين آلات تا وسايل زندگي بدون گمرك مي تواند توسط شركتهاي خارجي وارد اين منطقه شود ولي بايد پنج سال در اين منطقه مورد استفاده قرار گيرد بعد مي تواند به فروش رود و به ديگر مناطق ايران منتقل شود. خود اين مسئله به يك منبع بزرگ رشوه خواري براي ادارت دولتي بويژه نيروهاي انتظامي تبديل شده است. كه با دريافت رشوه اجازه خروج وسايل يا ماشين آلات را صادر مي كنند. كار اصلي شركتهاي پيمانكار چيست؟ بيشتر كار تاسيساتي است. در درجه اول لوله كشي براي انتقال گاز و تاسيسات ايستگاههاي پمپاژ است. لوله ها در اندازه هاي مختلف است مثل 36 اينج يا 52 اينچي. براي اينكار كانال كشي هائي تا عمق سه متر صورت می گيرد. تا حالا صدها كيلومتر لوله كشي شده شايد هم بيشتر. مثلا تا بيد بلند آغاجاري 700 كيلومتر لوله كشي رفت و برگشت صورت گرفته است. كه پيمانكار اصليش يك شركت كانادائي بود. همچنين ساختن تاسيسات براي كارخانه هاي پتروشيمي. لوله كشي ها را بيشتر شركتهاي پيمانكار ايراني انجام مي دهند. اكثر شركتهاي ايراني نصابند يعني مجري نصب اند. برخي شان كارهاي صنعتي هم مي كنند. مثل شركتهائي چون رامشير كه منابعي چون «كولين پاور» و خنك كننده براي تاسيسات گازي مي سازند. منتهي همه اينها تحت نظارت شركت «هيوندا» است. البته كارهاي تاسيساتي ديگري مثل جاده سازي و اسكله سازي هم هست كه همش دست سپاه است. چونكه پول زيادي توش هست. تقلب و سيا بازي توش زياد است. سپاه نه پولي بابت ماشين آلاتي مثل بولدوزر و لودر و گريدر و انفجارات مي دهد نه بابت كارگر. نيروي كار مفت دارد. چونكه كساني كه دوره سربازي اجباري شان را در سپاه مي گذارنند مزدي دريافت نمي كنند. از هر كي در شركت پيمانكاري كار مي كند بپرسي مي داند و بهت مي گويد نون بيشتر توي بتن و خاكبرداري است تا رشته هاي ديگر. شركتها با تقلب تو اينكار كلي پول در مي آورند. آنقدر بخور بخور هست كه گندش در آمد. همين چندي پيش اسكله اي كه سپاه ساخت فرو ريخت. و يك شركت ديگر هم به جاي بتن ريزي زير يك سكوئي كه قرار بود پرسهاي 500 تني روي آن نصب شود بشكه هاي دويست ليتري كه با سنگ و خاك پر شده بود، گذاشته بود. كه به خاطر شكايت يك كارگر كه مزدش را نداده بودند لو رفت.قدري در مورد منطقه عسلويه و مردمش توضيح بده؟ عسلويه قبلا يك روستا بود و الان فكر كنم مركز بخش است. عسلويه پائين بوشهر قرار دارد. حدود سي ساعتي با ماشين تا تهران ­ اگر يك ضرب رانندگي كني ­ فاصله دارد. بعضي ها مي گويند اسمش را به خاطر اينكه سابقا اينجا محل كندو عسل بود عسلويه گذاشتند برخي ديگر هم مي گويند به خاطر يك گياهي به نام «اسل» به اين نام خوانده مي شود. عسلويه با جمعيت كپر نشين دور و بر حدود 11 هزار نفري جمعيت دارد. اكثرا عرب و فقير هستند. مردمش تو كار ماهيگيري و دامداري و كشاورزي و قاچاق كالا از كشورهاي خليج بوده و بعضي هاي شان زندگي عشايري هم داشته و ييلاق و قشلاق مي كنند. اما اين چند سال چهره عسلويه عوض شد. يك خيابان دارد كه پر از مغازه فروش اجناس است. ولي سر گردنه است و روي هر چيزي انگشت بگذاري چند برابر تهران قيمت دارد. آلودگي هوا در عسلويه وحشتناك است. مي گويند آلودگيش مثل يك نيروگاه اتمي است. به خاطر آلودگي گازي زندگي همه مردم در خطر است. ممكنست هزار تا مرض بگيرند. گفته بودند مي خواهند كلا اين منطقه را خالي كنند اما حالا تصميم شان عوض شد و صحبت از اين مي كنند كه حتي بعد از اينكه تاسيسات گازي عسلويه تمام شود و كارخانه هاي پتروشيمي هم درست شود اين منطقه را حفظ كنند و آنرا به شهر تبديل كنند. عسلويه روي چاههاي گاز بنا شده و يكي از عظميترين پروژه هاي گازي دنيا بغل گوشش موجود است. اما مردم اين روستا از اوليه ترين وسايل زندگي هم محرومند نه آب آشاميدني سالم دارند نه امكانات درماني (فقط يك درمانگاه يك تختخوابي هست) و حتي از لوله كشي گاز محرومند. در صورتيكه همين الان دارند بغل دستش حدود 70 كيلومتر لوله كشي مي كنند كه به شبكه سراسري وصل شود تا افت گاز تهران جبران شود و آقايون بتوانند توي شميران هم گاز داشته باشند.به خاطر اين پروژه يك فرودگاه هم تو عسلويه زدند كه معمولا مهندسها و سرپرستها و مقامات شركتها از آن استفاده مي كنند. ممكن نيست كه سوار هواپيمائي بشوي تيپهاي ناجوري را نبيني منظورم تيپهاي حزب اللهي شيك و پيك يقه سه سانتي كه هر كدام يك كيف سامسونت هم دستشان هست. اينها اصلا نه ربطي به كارگر دارند نه حتي به يك آدم فني. يك آدم فني خودش را اون شكلي در نمي آورد. اينها بيشتر آدمهاي امنيتي هستند تحت عنوان مدير فلان فاز و بهمان فاز مي آيند و مي روند و زير پايشان هم ماشين كولر دار است. كارشان چوپوني امنيتي است. حواسشان خيلي به عسلويه است. طبق آمارها مي گويند حدود پنجاه هزار نفر در اين منطقه مشغول به كارند. كار اينها چيست، كجا زندگي مي كنند، چگونه كار مي كنند؟ ببين، تو عسلويه نزديك به صد تا شركت پيمانكار كار مي كنند. هر شركت هم با توجه به پروژه اي كه گرفته چند تا كمپ تو بيابون زده و تقريبا اكثر كارگران و كاركنان در اين كمپها زندگي مي كنند. يا كنار برخي ايستگاههاي متعلق به اين شركتها. تقريبا تو هر كمپي چهارصد نفري زندگي مي كنند. مثلا شركتي كه من توش كار مي كنم چهار تا از اين كمپ ها دارد با چند تا ايستگاه بين كمپها. رشته هاي كاري مختلف است از خاك برداري و كانال كشي هست تا حمل و نقل لوله هاي سيزده چهارده متري و مصالح ديگر تا تعميرات ماشين آلات سنگين تا بتن ريزي تا نصب لوله ها تا جوشكاري تا كارهاي خدماتي مثل آشپزي تا رانندگي و غيره. البته الان مي گويند چند تا شركت پتروشيمي بكار افتاد كه من از كارشان اطلاعي ندارم. وضع مسكن كارگران چطوري است؟ مسكن! بيشتر يك طويله است. خانه هاي پيش ساخته تو كمپ كنار هم چيدند و دور كل كمپ هم «تنس» و سيم خاردار كشيدند. توي هر اتاق از هشت تا دوازده نفر توش زندگي مي كنند. جا آنقدر تنگ است كه كارگران لباس و كفش شان را بيرون اتاق مي گذارند. از آدم مسن تا كارگر جوان از معتاد تا غير معتاد را كنار هم گذاشتند. متاسفانه تا كنون كلي تجاوز جنسي به اين كارگران جوان شده و جيك كسي هم تا حال در نيومده است.البته بخش كارمندي و مهندسي هم تو كمپ هست كه اتاقهاي شان جداست اونها هم هر سه چهار نفر تو يك اتاق هستند ولي امكانات زندگي شان با ما فرق دارد. حساب نور چشمي ها و از ما بهترون شركت هم كه كلا جداست. كارمندان و مهندسان سالن غذاخوري دارند ولي كارگران بايد تو همان اتاقهاي شان غذا صرف كنند. مي تواني يك روز زندگي خودت و كارگران ديگر را شرح دهي؟ نزديكهاي ساعت پنح صبح آژير كمپ به صدا در مي آيد. ژنراتورهاي برق هم به فاصله كوتاهي خاموش مي شوند. خاموشي ژنراتور يعني اينكه بيدار باش اجباري چونكه هوا آنقدر گرم است كه بيشتر از چند دقيقه در اتاقها نمي تواني بماني. مريض باشي يا نباشي بايد پاشي و از اتاق بيرون بري. تقريبا يك ساعت فقط داريم كه توالت برويم و سر و صورت بشوريم و صبحانه بخوريم. در نظر بگير براي حدود سيصد چهار صد كارگر سه چهار تا توالت درست كرده اند. ما حتي فرصت نمي كنيم با خيال راحت شكم مان را تخليه كنيم. فرصت آنقدر كم است كه كارگران مجبورند تو دسته هاي چند نفري با هم صبحانه بخورند يكي با جمع كردن ژتونها سريعا مي رود صبجانه را تحويل مي گيرد يكي ديگر آب جوش مي آورد براي چائي. صبحانه هم يك تيكه كره 25 گرمي و همانقدر پنير با يك تكه نان ماشيني لواش كه ما بهش مي گوئيم نون فتوكپي چون اصلا قوت ندارد. تقريبا هيچ كسي سير نمي شود. مگر اينكه يكي كه تازه از مرخصي برگشته باشد يا گذارش به يك آبادي افتاده باشد مقدار نون بيشتري با خودش آورده باشد كه معمولا زود تمام مي شود. به هر پنج شش كارگر يك كولمن آب يخ مي دهند كه بايد تا شب با آن سر كنند. مثلا آب تصفيه شده درياست اما شور و تلخ است. آب براي ما خيلي مهم است. آنقدر كه اگر كسي تو راه گير بيفتد معمولا كسي به كسي آب نمي دهد. مگر اينكه خيلي با معرفت باشد. بعدا از صبحانه يكسري كه «موتورمن» هستند در كمپ مي مانند. كارمندان و مهندسها هم مي روند تو بخش اداري زير كولر. اكثر كارگران پشت وانتها سوار مي شوند و مي روند تو خط لوله. معمولا هر شركت پيمانكاري توي مسير چند تا كارگاه هم دارد. خط لوله غوغاست. ساعت شش و ده دقيقه صبح كار شروع مي شود. تا ساعت 12 ظهر كار يكسره ادامه دارد. كار زير اون گرما، وحشتناك است حساب كن زير گرماي بالاي پنجاه درجه و رطوبت 70 – 60 درصدي. شوخي نيست. اگر ابزار كاري اشتباهي تو آفتاب مونده باشد نمي شود بهش دست زد. ساعت دوازده يك ماشين از طرف شركت مي آيد و نهار مي آورد. توي ظرفهاي يكبار مصرف. مقدراي برنج با مقداري خورشت به هم ماسيده به ما مي دهند. اگر محبت كارفرما گل كند يك نوشابه يك و نيم ليتري هم براي هر شش نفر مي فرستد. معمولا از ساعت 12 تا ساعت 3 بعدازظهر كسي كار نمي كند. البته به انصاف شركت و يا سرپرست و يا فوريت كار هم بستگي دارد چونكه بعضي وقتها استراحت تا دو بعدازظهر است. كارگران همان جا زير سايه ماشين آلات دراز مي كشند. بعد از استراحت بستگي به زمستان و تابستان دارد تا شش تا هفت يا هشت شب كار مي كنيم. 10 ساعت كار در روز روي شاخش است ولي شده كه تا 12 ساعت حتي 15 ساعت هم كار كنيم. البته شب كاري هم هست چونكه بعضي كارها مثل بتن ريزي را تو گرمای روز نمي شود انجام داد. وقتي كارفرما مي گويد كاري بايد امروز و فردا تمام شود ديگر ساعت كاري مطرح نيست. اين موقعها بعضي از كارگران بيست و چهار ساعت يكسره كار مي كنند. معمولا قبل از تاريك شدن با ماشين به كمپ بر مي گرديم. موقع برگشتن ديگه كسي كسي را نمي شناسد چونكه يكسره خاك و خل روي ما نشسته است. قيافه مان با آن چفيه ها مي شود عين لورنس عربستان كه از توفان شن برگشته. آنقدر خسته و كوفته هستيم كه كسي حال حمام گرفتن هم ندارد. بگذريم كه چند تا دوش بدون در و پيكر با آب يكسر شور به عنوان حمام گذاشتند كه آبش هم مدام قطع و وصل مي شود. بعد هم شام مي خوريم كه معمولا نون و پنير و هندوانه يا ماكاروني است. اينه وضع كار و زندگي ما تو يك روز. روز تعطيل و آخر هفته هم نداريم. هر كارگري يكسره 24 روز بايد كار كند بعد 6 روز «رست» (استراحت) بگيرد. كه بتواند برود سري به خانواده يا زن و بچه اش بزند. ولي آنقدر راه دور است يا وسيله نقليه گير نمي آيد كه اكثر كارگران هر دو سه ماه از «رست» شان استفاده مي كنند. بليط هواپيما 50 هزار تومان است كه وسع كارگر به آن نمي رسد. حداقل يك روز طول مي كشد و منتظر ماشيني بايد باشي تا از كمپ خودت را به گلوگاه نيروهاي انتظامي برساني. يك دو روز هم طول مي كشد تا في المثل به تهران بروي. اين شرايط سخت را چطوري كارگران تحمل مي كنند؟ با اعتياد. مواد مخدر بيداد مي كند. خودشان آمار دادند شصت هفتاد درصد كارگران معتاد هستند. مواد مخدر مثل نقل و نبات در منطقه پخش مي شود. از فرودگاه عسلويه كه پياده شوي. همينطور آدم دور تو را مي گيرند كه بهت انواع مواد مخدر را بفروشند. اين منطقه يكي از گذرگاههاي اصلي عبور مواد مخدر از بلوچستان پاكستان به كشورهاي خليج و منطقه شيراز است. مدام جلوي چشم ما كاروانهاي بزرگ حمل مواد مخدر رد مي شود. چند تا موتور سوار «كلاش» بدست اين ماشينها را اسكورت مي كنند. مي گويند سپاه و نيروي انتظامي مستقيما تو اينكار دست دارند. اولين شبي كه تو كمپ بودم. تعجب كردم ديدم تو تاريكي دور تا دور اتاقها كپه كپه آتيش روشنه و دور هر كپه چند تا كارگر نشسته اند با همان سيمهاي آرماتور ترياك مي كشند. ابعاد اعتياد وحشتناك است يه چيزي مي گم يه چيزي مي شنوي. ديگه سر كار هم كارگران مواد مي كشند به خاطر اينكه اون شرايط سخت را تحمل كنند. مثلا يك جوشكار چند ساعت لوله را جوش مي دهد بعد مي رود يك پك مي زند. شده يك جور دوپينگ. دوپينگي كه يك مدت كار مي كند ولي بعدش هي بايد «دوز» اش را بالا ببري. آخرش هم جسم تو را از بين مي برد. اعتياد حتي دامن كارمندان و مهندسها را هم گرفته است. ديگه هيچ قباحتي ندارد. كسي هم مخالفتي با آن نمي كند. راستش ر ا بخواهي يك جور برنامه خود اين آقايون است. مگه جمع كردن يك عده آدم در خيابانهاي عسلويه كه جيره مواد مخدر به كارگران مي رسانند براي شان كاري دارد؟ كارگري كه از آن سر دنيا خانه و خانواده اش را به اميد چندر غاز ترك مي كند هيچ تفريحي هم ندارد حتي تلويزيون هم نيست كه شب يك فيلمي ببيند. تنها «راديو فردا» است كه انگاري اون هم فقط براي لودگي است. كارگري كه به اين شدت مجبور است كار كند به ناگزير مي افتد تو اين خطها. فقط اينرا بگويم كه عسلويه باعث بيچارگي و بدبختي و از هم پاشيدگي هزاران خانواده شده است. اوائل بعضي از كارگران زن و بچه شان را باخودشان آوردند كه ساكن منطقه بشوند ولي پشيمان شدند چونكه هيچ امكاناتي نبوده و نيست. كم نيستند كارگراني كه به اميد پول درآوردن آمدند و بعد از چند ماه هم كه بر مي گردند معمولا پولي دستشان نيست چونكه كارفرما هي پرداخت حقوق كارگران را به تعويق مي اندازد. كارگري كه دست خالي بر مي گردد خوب معلوم است كه نمي تواند خرج خانواده اش را بدهد. زنش بهش پشت مي كند و كار به طلاق و طلاق كشي مي كشد. فقر باعث مي شود كار به تن فروشي زن و دختر بكشد. كم نيستند كارگراني كه آمدند عسلويه و كلا ماندگار شدند و زن و بچه شان را بكلي ترك كردند. و كم نيستند كارگراني كه در آمدشان را فقط خرج مواد مي كنند. اعتياد روح و اراده بسياري را كشته الان هم دارد عوارض جسمي اش را بروز مي دهد. حتما شنيدي كه طي چند ماه گذشته حدود 38 جسد در عسلويه پيدا شده كه اكثرا در اثر اعتياد به مواد مخدر مردند.ميزان دستمزد كارگران چقدر است؟همه جا تبليغ كردند كه كسي يك مدت برود عسلويه پولدار مي شود. و اوايل حتي مي گفتند مزد را به دلار مي دهند. راستش آواز دهل شنيدن از دور خوش بود. درست است كه مقدار دستمزد از جاهاي ديگر بيشتر است اما واقعا حساب و كتاب كني تفاوت زياد نيست. ميزان دستمزد هم بستگي به نوع كارگر دارد. از كارگر ساده تا سرپرست كه معمولا آدم با تجربه و با مهارت بالا است. معمولا مزد كارگر ساده حدود 220 – 180 هزار تومان است كسي هم كه خيلي خوب كار كند مزدش به 300 هزار تومان نمي رسد. كارگر ماهر مثلا يك جوشكار وارد ممكنست تا 600 هزار تومان هم حقوق بگيرد. سرپرستها هم كه تعدادشان خيلي محدود است تا يك ميليون تومان هم مي گيرند. اما دستمزد كارگران بومي و افغاني و بلوچ از كارگران ساده هم كمتر است. نحوه استخدامشان هم فرق مي كند.چه فرقي دارد؟ با توجه به اينكه در آمارها آمده كه چهار تا پنج درصد كارگران از ميان بومي ها استخدام مي شود؟ بومي ها بيشتر تو كار نگهباني هستند. يعني كارشان حفاظت از ايستگاهها و وسايل شركتها است. حقوق شان هم ماهي هشتاد هزار تومان است. طرف حساب شركتها خانهاي محلي اند. يعني كساني كه زمين و باغ دارند و يا صاحب نفوذند. معمولا اهالي بومي روي زمينها باغات و امكانات آنها كار مي كنند. مزد اهالي بومي به اين خانها به عنوان واسطه و دلال پرداخت مي شود. براي هر نفر 150 هزار تومان مي گيرند وليكن آنها هفتاد هزار تومان را به جيب مي زنند و فقط هشتاد هزار تومان به نگهبانان مي دهند. نگهبانی هم يعني عادت كردن به زندگي با عقرب و مار و جانور هاي وحشي در بيابون.كارگران افغاني و بلوچ روزمزد هستند. روزي پنج تا شش هزار تومان. آن هم هر وقت شركت نياز داشته باشد. سخت ترين كارها هم بر عهده آنهاست. تازه يك فرق ديگر ميان ما با آنها اين هست كه اينها حق زندگي در كمپها را هم ندارند. اكثر كارگران تحت عنوان اينكه افغاني و بلوچها، كثيف هستند و شپش دارند نمي گذارند آنها بيايند توي كمپ زندگي كنند. بگذريم كه همه اتاقهاي ما از شدت كثيفي پر از جانور و شپش است. افغاني ها و بلوچها مجبورند كنار همان لوله ها يا كپرهاي بومي ها زندگي كنند بدون هيچ امكاناتي. يعني به كارگران افغاني و بلوچ توسط كارگران ايراني ظلم مي شود؟ آره. كم كه عليه افغاني ها در مملكت تبليغ نمي شود تازه يك جوري همه چيز توسط كارفرماها چيده مي شود كه اوضاع اينجوري شود. دعواي مليتي كه فقط با افغاني و بلوچ نيست در بقيه كارگران هم كه از جاهاي ديگر مي آيند هم هست. هزار جور اختلاف بين كارگران دامن مي زنند. اين جزو الفباي اوليه بخش كارگري است. دامن زدن به اختلاف بين ترك و لر و عرب و فارس. شيعه و سني و تازه آخوندها هم آمدند اختلاف بين نماز خون و بي نماز و نجس و پاك را هم اضافه كردند. بعضي وقتها بين كارگران مليتهاي مختلف دعوا و كتك كاري مي شود. موضوع اين دعواها چيست؟ بستگي دارد كه كارفرما تفرقه را چطوري راه بيندازد. مثلا يك كارگر لر را اخراج مي كنند چهار تا كارگر دستمال به دست ترك از كارفرما دفاع مي كند. آنوقت بين تركها و لرها زد و خورد مي شود. يا بين لرها و افغاني ها هم اينجور صحنه ها ديده مي شود. يا تركها اعتصاب مي كنند ولي لرها همراهي نمي كنند و سر كار مي روند. كارگراني كه در عسلويه كار مي كنند بيشتر از كجا مي آيند؟ برنامه شغلي در ايران مثل همان سربازگيري دوره رضا شاه است كه الابلا اردبيلي بايد حتما مي رفت اهواز خدمت مي كرد اهوازي مي آمد اردبيل. عسلويه هم اينطوري است، تقريبا از هر مليت و منطقه اي هستند. بيشتري ها تركها و لرها هستند. خوزستاني ها هم كم نيستند. عربهاي خوزستان هم هستند. هم لرهاي خوزستان اند هم لرهاي اطراف اصفهان. افغاني ها هم كه زياد هستند.كارگران كرد چي؟ من شخصا نديدم. فكر نمي كنم زياد باشند. اين را هم بگويم كه تقريبا كارگران مناطق و مليتهاي مختلف با هم زياد قاتي نمي شوند. يعني لرها با تركها هم اتاق و حتي هم غذا نمي شوند و همينطور بقيه. البته خوزستاني غير عرب بيشتر قاتي مي شوند. اين مسئله حتي توي گروههاي كاري هم هست. مثلا يك سرپرست ترك سعي مي كند كارگرانشان را از ميان تركها انتخاب كند. آيا از نظر تخصص و مهارتهاي كاري هم بين كارگران مليتهاي مختلف تفاوت هست؟ تا حدودي. افغاني ها و بلوچها كه اساسا كارگر ساده اند. تركها و جنوبي ها فني ترند. تو تركها و جنوبي ها مكانيك زياد است. لرهاي اصفهان هم تويشان فني زياد ديده مي شود. مثلا همه كساني كه از فلاور جان مي آيند جوشكارند. يا يك روستاي ديگر از آذربايجان كه همه شان راننده ماشين آلات سنگين اند. يك چنين تقسيم بندي هائي هست.استخدام كارگران چگونه است و مزد چطوري پرداخت مي شود؟ معمولا مستقيما به منطقه عسلويه رجوع مي كنيم و مي گوئيم ما فلان كار را بلديم و توسط يك شركت استخدام مي شويم. بيشتر كارگران از طريق هم ولايتي هاي شان با خبر مي شوند و مي آيند. البته هر شركت پيمانكاري يك تعداد كارگر ثابت دارد كه سالها با آن شركت كار كرده اند. ولي اكثريت در محل استخدام مي شوند. هيچ شرط و شروط و قانوني هم وجود ندارد. به قرار دادهاي كاري ما كاغذ سفيد مي گويند يعني يك كاغذ سفيد كه زيرش امضای كارگر است راستش حتي چنين كاغذي وجود ندارد. در واقع هر سه ماه اخراج مي شويم دوباره استخدام مي شويم هيچ حق و حقوقي مثل بيمه هم به ما تعلق نمي گيرد. هر وقت هم كارفرما خواست به كلي جواب مان مي كند و با يك چشم بالا انداختن بيرون مان مي كند.اما پول گرفتن از كارفرما مصيبت است. هميشه دستمزد ما به تعويق مي افتد. شش ماه تا هشت ماه. هميشه از كارفرما طلبكاريم. تازه بعد از كلي دوندگي و اعتراض فردي و جمعي كارفرما بخشي از حقوق ما را نقد مي دهد بخشي را هم به صورت چك. اگر خيلي هم بخوايي زور بزني مي گويد بيا كلا تصفيه حساب كن. آنوقت يك چك مهلت دار مي دهد و اخراجت مي كنند.خود نقد كردن آن چك يك دردسر بزرگ است. اين چك را كسي قبول نمي كند تازه بعضي وقتها بي محل است كسي هم كه سراغ شركتهاي بزرگ نمي رود كه چرا چك بي محل كشيدي. چونكه از خودشان هستند. فقط بدبخت بيچاره ها را به جرم چك بي محل به زندان مي اندازند. اينجوري كارگر مجبور است به خاطر طلبهايش در شركت بماند. اين طريقي است كه كارفرما، كارگر را هميشه وابسته به خودش نگه مي دارد. اينجوري تو عسلويه گير مي كنيم و ماندگار مي شويم.پس كارگران با چه پولي مخارج زندگي شان را تامين مي كنند؟ با پول قرض كردن و اين كيسه و آن كيسه كردن. همه كارگران مجبورند پول نزول كنند. و خرج خانواده را اينجور تامين كنند. يعني عملا دو بار كارگران دوشيده مي شوند؟ آره دقيقا اينجوريه، يك بار كارفرما با دستمزد عقب افتاده كارگران كلي كار مي كند يك بار هم نزولخواران. حساب كنيد حقوق دهها هزار كارگر در طول هشت ماه چه مبلغ كلاني براي شركتها مي شود و چه اعتبار مالي هر بار نصيب شان مي شود. حتي اگر در بانك هم بخوابانند كلي بهره نصيب شان مي شود. مسئله گراني و پائين آمدن ارزش پول هم به كنار. يك برنامه اي براي ما چيدند كه هم هميشه طلبكاريم هم هميشه بدهكار. و مجبوريم مدام از شكم خودمون و زن و بچه مون بزنيم.تركيب سني و جنسي كارگران چيست؟ از نظر سني همه جور هستند از جوان تا مسن وليكن بيشتر قشر جوان هستند. خيلي از جوونها مي آيند وليكن به خاطر سختي كار فقط اونهائي كه اس و رس دارند مي توانند دوام بياورند. كارگران همه مردند. اصلا محيط مردانه است و زني نمي تواند انورها رد شود. شنيدم در برخي شركتها در بخش اداري تعداد كمي زن كار مي كنند. اينرا هم بگويم كه فحشا هم توي بومي ها رشد كرد. بخاطر دوري كارگران از زن شان، بعضي مردهائي كه نمي توانند غريزه شان را كنترل كنند سراغ زنان تن فروش مي روند. با چه سوانح كاري روبرو هستيد؟ آيا از وسايل ايمني برخورداريد؟وسايل ايمني اصلا مطرح نيست. حداكثر يك جفت دستكش كوتاه به جوشكار بدهند يا به سرپرستي هم دستكش و كفش كار مناسب بدهند. بايد بيائي ببيني لباس و كفش كارگران چه رنگي است، هفت بيجار است. هر كي يك جور. شلوارها با بند بسته شده و كفشهاي پاره و پوره. معمولا همان كفشهاي كهنه كارگري كه تسويه حساب كرده را به كارگر جديد مي دهند ولي قابل استفاده نيست. سوانح كاري فت و فراوونه. اصلا كار كردن توي شركتهاي پيمانكاري يعني با جان خود بازي كردن. معروف است وقتي يك پيمانكاري ساختن سدي را بر عهده مي گيرد همان اول مي گويد اين پروژه 20 ­ 15 كشته مي دهد.اما سوانح كاري در عسلويه حكايت ديگري دارد. هيچ چيز به اندازه جون و سلامتي كارگر بي ارزش نيست. يكي از سوانح كاري دائمي تصادفات است. هم در جاده هاي معمولي درب و داغان نزديك به عسلويه هم هنگامي كه سراغ مسير لوله ها مي رويم. البته جاده اي در كار نيست. چونكه فرق خط لوله با ديگر كارهاي پيمانكاري اين است كه از كنار آبادي ها نمي گذرد. ماشينها بايد مسيرها و شيبهاي ناجور را بروند خيلي وقتها چپ مي كنند كلي كارگر در اين تصادفات كشته يا زخمي و ناقص و فلج مي شوند. دست يكي مي شكند و كمر يكي ديگر. سوانح ديگر، سوانح هنگام كار است. دست يكي زير لوله مي ماند يا انگشت كارگري بين اتصال لوله ها له مي شود يا دست شان زير قطعات ماشين آلات سنگين مي مانند و معيوب مي شود. دردناكترين سوانح، مرگ كارگران هنگام كارگذاشتن يا تست لوله هاست. يكي از دوستانم تعريف مي كرد كه چطور يك كارگر جوان افغاني هنگامي كه لوله ها را براي تست به آب بسته بودند در اثر ريزش جداره سه متري كانال رفت زير لوله و همينطور در آب و گل دست پا زد و خفه شد. مرگش مثل فرو رفتن تو مرداب بود. ذره ذره فرو رفت. هيچكس هم كاري نتوانست بكند. تنها چاره اين بود كه جرثقيل لوله را از جا بكند. اما كسي جرئت انجام اينكار را نداشت. يعني وارد كردن كلي خسارت به شركت. آن هم در وضعيتي كه به خاطر هر صدمه اي كه يك كارگر به وسيله شركت بزند و مثلا موتور ماشيني را بسوازند راحت صد هزارتومان جريمه مي شود. خلاصه مرتب خبر اينجور اتفاقات بگوش مي رسد. اما آماري نيست. معلوم نيست براي هر چند كيلومتر لوله كشي چند تا كارگر كشته مي شوند. همين تابستان گذشته سه كارگر در رودخانه «مون» غرق شدند. چونكه از شدت گرما كلافه شده بودند و رفته بودند شنا در اين رودخانه كه آبش شور و تلخ است. اينجور فجايع زياد است. مردن يك چيز عادي تو اين منطقه شده است. يكي از تكان دهنده ترين و دلخراش ترين آن كه فيلمش هم موجود است از بين رفتن يك راننده به خاطر سيل بود. در منطقه عسلويه بعضي وقتها به خاطر بارانهاي شديد سيل ناگهاني راه مي افتد. يعني دو ساعته سيل مي آيد و مي رود. يك راننده با يك ماشين لندرور قراضه شركت توي يكي از مسيل ها گير كرده بود. امكان اين بود كه ماشين اش را ول كند و خودش را نجات دهد ولي از ترس از دست دادن كارش رو فرمان ماشين ماند. و هر چي بقيه گفتند كه سيم بكسل را بگير و بيا بيرون حاضر نشد. آخرش رفت روي سقف ماشين سيگاري كشيد و نمازي خواند و اشهدش را گفت تا آب بالا اومد او و لندرور را با خودش برد. بيچاره يك پيرمرد بود، كار دومش بود. چند تا دختر داشت بعد از سي سال كار در جاي ديگر آمده بود براي اين شركت كار كند. فيلم اين واقعه موجود است. بعدا هم كارفرما اعلان كرد كه پيرمرده رواني بوده و تقصير خودش بود. علاوه بر اين سوانح بايد نا امني توي راهها را هم اضافه كنم. شبها راهها امنيت ندارد يك عده هم راهزني مي كنند. يك جائي هست در منطقه به اسم دزدگاه. بدشانسي بياوري و يك ذره هوا تاريك بشود خطرش هست كه گير راهزنهاي مسلح بيفتي. جلويت را مي گيرند و لختت مي كنند و اگر مقاومت كني يا لت و كوبت مي كنند يا مي كشند. تا حال براي راننده ها كلي از اين اتفاقات افتاد. تازه مي گويند اوضاع بهتر از سابق شده است. ولي هنوز جنازه هائي اينور و آنور پيدا مي شود. آيا كارگران از امكانات درماني برخورداند؟ ابدا. هيچ چيزي موجود نيست. عسلويه كه فقط يك درمانگاه دارد بعضي وقتها يك دكتر هندي به آنجا سر مي زند. در سراسر منطقه اي كه كارگران كار مي كنند حتي يك پرستار هم ديده نمي شود. حتي يك قرص سر درد هم پيدا نمي شود.كسي هم اگر دچار سانحه بشود بايد همشهري هايش فكري به حالش بكنند. چند وقت پيش يك كارگر لر كمرش شكسته بود، ماشين شركت هم تو راه خراب شد بالاخره محلي ها با ماشين شان او را به عسلويه رسانند و از اونجا همشهري هايش يك ماشين اجاره كردند و او را به اصفهان بردند. تابستان كه وبا اومد يكي را فرستادند با سمپاش تو بربيابون سم به آبها مي زد. خيلي خنده دار بود. مالاريا هم كه مي گويند ديگر تو دنيا از بين رفته دوباره در اين منطقه شيوع يافته است. اگر رك بگويم تنها داروي دم دست كه قدري دردهاي جسمي كارگران را آرام مي كند همان ترياك است. البته كساني كه در بخش پتروشمي كار مي كنند موقعيت شان با ما فرق مي كند آنها از امكانات درماني برخوردارند وليكن بخش درماني پتروشيمي هيچ كمكي به بقيه نمي كند.هيچيك از كارگران از بيمه درماني برخوردار نيستند. من يك بار يك كارگري را ديدم كه 38 سال براي يك شركت كار مي كرد او از نوجواني كارش را شروع كرده بود و دستش هم در اثر سوانح كاري معيوب شده بود. ازش پرسيدم بيمه هستي گفت كلا يك هفت هشت سالي برايش بيمه رد كردند. هنوز هم بايد مثل سابق كار كند. چونكه مدام اخراج مي شد و دوباره سر كار بر مي گشت. قيافه اش مثل يك پيرمرد هشتاد ساله بود. ولي مدتي است كه كارگران سر بيمه شان به كارفرما ها فشار مي آورند. وضعيت تغذيه و بهداشت كارگران چگونه است؟ در مورد غذا گفتم كه چگونه است. سال تا سال غير از هندوانه كسي رنگ ميوه را نمي بيند. مشكل اصلي اين است كه غذا به حد كافي نيست. سطح بهداشت آشپزخانه هم خيلي پائين است. تا حال چندين بار كارگران بطور دستجمعي دچار مسموميت غذائي شدند. اين موضوع به روزنامه ها هم راه پيدا كرد. مي داني اين داستان غذا دادن كارفرما براي منافع خودش است. مي ترسد كارش عقب بيفتد. تازه اين كار مثل صدقه دادن است تا اينكه حق ما باشد. حق كارگر اين است كه گرسنه نماند. يك جور منت گذاري است. خدا نكند يكي برود لقمه اضافه تر بخواهد الم شنگه بپا مي كنند. تازه خيلي وقتها اگر كارگري كارش طول بكشد و شب دير برسد و دوستانش هم برايش غذا نگرفته باشند شب بايد گرسنه بخوابد.برنامه همه شركتهاي پيمانكاري همين است. سرجمع حساب كني كمترين هزينه يك پروژه، هزينه رفاه آدمهاي آن است. از نظر مقايسه با ديگر قسمتهاي يك پروژه اين كمترين هزينه است وليكن هميشه كارفرماها در اين زمينه پايشان مي لنگد. ميليونها ميليون رشوه مي دهند، ماشين آلات مي خرند براي مهندسان و روساي شان خرج مي كنند وقتي كه به كارگر مي رسند مي گويند پول نداريم. همش مي گويند پيمانكار بالا دست تر پولهاي مان را نداد. معلوم نيست اين همه پول كه از فروش گاز در مي آورند و هي تبليغش را هم مي كنند كجا مي رود. نابرابري با كره اي ها و نور چشمي ها زياد است؟ خيلي. وضعيت كارگران خارجي مثل كره ايها كلا با ما فرق مي كند آنها حقوق به دلار مي گيرند پول هواپيمايهايشان را شركت شان مي دهد. من شنيدم كه براي شان در كمپهاي شان استخر هم زده اند. توتال در عسلويه خودش هواپيماي اختصاصي دارد. و ربطي به شركت هواپيمائي ماهان ندارد. نورچشمي ها هم بهترين زندگي را اينجا دارند. اينها همان آقازاده ها هستند كه حال كار بلد باشند يا نباشند يك مقامي توي اين شركتهاي پيمانكاري دارند. همه چيز در اين اختيارشان هست. از ماشين آخرين مدل كولر دار تا خانه هائي با همه نوع امكانات. مثلا ماشين براي شان اجاره مي كنند ماهي يك ميليون تومان. غذاي اين نورچشمي ها هم زمين تا آسمان با ما فرق دارد. بهترين غذا و خدمه را دارند و خاويار مي خورند. و اصلا با ماها قاتي نمي شوند. عار دارند با ما نشست و برخاست داشته باشند. كنترل كارگران چگونه است؟ رفت و آمد به عسلويه چندان آسان نيست. بايد چند پست بازرسي ماموران انتظامي و كره اي ها را از سر بگذارني. دو تا چيز كنترل كلي كارگران را براي شان آسان مي كند يكي مواد مخدر ديگري تفرقه. معتاد كردن واقعا بخشي از كنترل و سركوب كارگران است. اعتياد ديگر مفهوم كارگر را عوض مي كند. چون اراده اش ضعيف مي شود، بيعار مي شود و دنبال همبستگي با بقيه نمي رود. كارفرما ها هم همين را مي خواهند. دامن زدن به تفرقه ميان كارگران مليتهاي مختلف هم كه جاي خود دارد. اينجوري فقدان ماموران انتظامي را در بيابون جبران مي كنند. همانطور كه گفتم هزار تا بند ديگر هم هست كه كارگر را گير مي دهد. كمپهاي عسلويه براي ما مثل اردوگاههاي كار اجباري هستند. حتما فيلمهاي اردوگاههائي كه هيتلر براي لهستاني ها درست كرده بود، را ديدي وضع ما آنطوري است. يا فيلم هاي اردوگاههاي كاري كه آمريكائي ها براي زندانيان درست می كردند را ديدي كه چطور بزور از آنها كار مي كشند. باور كن وضعيت ما در عسلويه اينطوري است اصلا غلو نيست.يك كارگر وقتي براي «رست» اش مي رود انگار پرواز مي كند مثل زنداني كه چند روز مرخصي مي رود. قبراق است. وقتي بر مي گردد خموده است و غم از سر و رويش مي بارد. و انگاري دارد دنيا رو سرش خراب مي شود. اينه وضعي كه براي ما جور كردند. اينجا بر لبي خنده نمي بيني!يك زندگي حيواني براي ما درست كردند. وقتي اين همه كارگر معتاد را مي بينيم به فكر آدم مي آيد كه اين شد زندگي! يك كاري كردند كه مثل كرم تو هم بلوليم. براي اينها ما هيچ ارزشي نداريم. براي شان مثل يك دستمال كاغذي هستيم كه پس از مصرف دورمان مي اندازند. كارگر كه ارزشي در مملكت ما ندارد. اينها شر و ور است كه مي گويند در اسلام بر دست كارگر بوسه مي زنند. ما را با پيشرفته ترين تكنولوژي به عصر حجر برگرداندند. آدم ياد زمان فراعنه مصر مي افتد و ساختن اهرام مصر. كه چطوري برده ها بيگاري مي كردند تا اهرام درست شود. براي اين آقايون هم اينطوري است بايد خط لوله هر جوري شده تمام شود تا يكي از بزرگترين منابع استخراج گاز دنيا ساخته شود. براي اينها كارگر جزئي از گاز است كه بايد مصرف شود. اين ها زندگي ما را مثل گاز مصرف مي كنند تا اين دفعه به جاي دلارهاي نفتي دلارهاي گازي گيرشان بيايد. اگر نفت و گاز كارش درست بود كه زندگي ما اينطوري نبود. ايراني جماعت كه از عسلويه سود نمي برد مگر يك عده گردن كلفت، كه گردن هايشان كلفت تر شود. چرا بايد شركت كره اي بيايد و اين منطقه را كنترل كند. اگر اينها مال ايران است چرا همه تاسيسات مال توتال است چرا بايد خارجي بيايد اينجا را كنترل كند. مي گويند بعد از اتمام تاسيسات عسلويه كره اي ها قرار است بمانند. آن روي «كاغذ سفيد قرارداد كارفرما با كارگر»، «کاغذ سفید قرار دادي» است كه اين آقايون با اين جور شركتها سر نفت و گاز بستند. اگر گاز منافعش براي مردم بود حتما حق كارگر هم پرداخت مي شد. موضوع اين است كه از همان خشت اول همه چي كج است و در نتيجه تا ثريا ديوار كج مي رود. با اين وضعيت ناگوار كارگران آيا مبارزاتي در اين منطقه هست؟ پارسال همين موقع ها روزنامه ها خبر دادند كه يك كارگر با كلت و نارنجك رفته بود عده اي را گروگان گرفته بود كه حقوق معوقه اش را بگيرد. ماجرا چي بود؟ من از جزئيات اين ماجرا خبر ندارم. اما در اين منطقه با اين شرايط كاري همه چيز امكانش هست و هيچ چيز غير ممكن نيست. تقريبا اكثر كارگران كارگاهها مجبورند هر از چندگاهي براي دريافت حقوق شان يكي دو روز اعتصاب كنند تا مزدشان پرداخت شود. كارگزيني هم معمولا يك جوري سر و ته قضيه را هم مي آورد. مي گويد اگر همه حقوقتان را مي خواهيد بيائيد تسويه حساب كنيد و يك چك مدت دار مي دهد. اين يعني اخراج از شركت. قرار داد و مقرراتي هم كه نيست. اخراج هم يعني بيكاري و آنقدر كارگر دنبال كار فت و فراوان است كه مشكلي نيست كه شركت كارگر جديد بياورد. با بقيه هم يك جوري كنار مي آيد يك ماه را مي دهد، چك مهلت دار مي دهد يا بقيه را مي گذارد ماه بعد و خلاصه اينجوري كش مي دهند و سر و ته قضيه را به هم مي آورند. در خبرها بود كه بعد از شش سال بالاخره در عسلويه اداره كار باز شد. آيا اين مسئله تاثيري در وضعيت شما دارد؟ اينها همه سيا بازي است. اين مملكته كه بعد از شش سال بيايند اداره كار باز كنند و نپرسند تا حالا چه بلائي سر اين پنجاه هزار كارگر آمده است. دولت كه خودش يك پاي اصلي اين پروژه عسلويه است و نمي تواند بگويد من خبر نداشتم. تازه كي اداره كار مدافع حق كارگران بود كه الان باشد. يك عده اونجا نشسته اند كه هر وقت مسئله اي پيش بياد بيايند يك جوري اوضاع را به نفع كارفرما رتق و فتق كنند. مثل نيروي انتظامي كه كارش هميشه دفاع از شركتهاست. قانون كار هم كه كشك است كشكي كه از كارخانه هاي بزرگ تهران آنور تر نمي رود.ماجراي درگيري مردم محلي با كره اي ها چه بود؟ ماجراي دلخراشي بود. حدود چهار سال پيش اتفاق افتاد. كارگران كره اي هوس زن مي كنند و از نگهبان كمپ شان فاحشه خواستند. مرده هم رفت زنش را آورد كه پولي گيرش بيايد. معلوم نيست كره اي ها با اين زن چكا ركردند كه مي ميرد. نگهبانه هم داشت جنازه را ميبرد كه مخفيانه دفن كند كه محلي ها مي فهند. مردم داغ مي كنند و حمله مي كنند به كمپ كره اي ها. سه روز درگيري و زد خورد بود. خيلي سريع نيروي انتظامي آمد و جلوي مردم بومي را گرفت. اينها به جاي اينكه از حق مردم دفاع كنند از كره اي ها دفاع كردند. اخيرا احمدي نژاد سفري به عسلويه داشت. چه كاري براي كارگران انجام داد؟ هيچي!خود اون سفر جوك بود. كلي تبليغ كردند كه ببينيد چقدر خاكي و ساده است. و با همان هواپيمای معمولي كه بقيه به عسلويه مي آيند اومد و هيچ تشريفاتي هم برايش نگرفته بودند. كلي هم تو روزنامه ها سر اين مسئله تبليغ كردند. خوب بعضي كارگران هم باورشان شد. مخصوصا پارسال كه خاتمي براي افتتاح چند فاز آمده بود نمي داني كارفرماها چكار كرده بودند. جشن سلطنتي گرفته بودند، فقط كالسكه شاه را نياورده بودند. اما امسال احمدي نژاد اينجوري آمد. با چند نفر كنار بقيه مسافران هواپيما نشست. بگذريم كه آنروز فرودگاه عسلويه مثل مور و ملخ مامور امنيتي ريخته بودند. اينرا هم بگم كه هزينه امنيتي سفرهاي سران حساب و كتاب ندارد. چونكه از يك ماه قبل براش كار مي كنند و برنامه مي ريزند و همه چي را كنترل مي كنند. خلاصه احمدي نژاد اومد و خودي نشان داد و چند جا سر زد و برگشت. تنها كاري كه كرد گفت اين «رست» ها را برداريد و هواپيمای شرکت ماهان را هم برداريد يا كم كنيد و همان هواپيماهاي شركت نفت بماند كه همه كس نمي توانند باهاش سفر كنند. اينجوري مي خواست تا آدمها مجبور شوند همانجا بمانند و بروند زن و بچه شان را بياورند و يا اگر نخواستند نيايند و اينجوري كار به محلي ها واگذار شود. ارواح شكمشان، دلشان براي بومي ها مي سوزد! مگر امكاناتي براي منطقه گذاشتيد؟ نه امكان تحصيلي هست نه امكان يادگرفتن فني جز بدبختي و آوارگي و اعتياد. تنها كاري هم كه الان مي توانند انجام دهند نگهباني است. شنيدم وزير نفت و روساي شركت نفت بهش گفتند بيخود زر زر نكن. اين محلي ها هيچ تخصصي ندارند. اينجوري كار پروژه مي خوابد. اين هم از طرحهاي اقتصادي آقاي رئيس جمهور كه با كارگر نوازي ظاهري دنبال پول گازش است تا دولتش بچرخد. آيا كارگران در انتخابات به او راي دادند؟ دور و بري ها ما كه اصلا راي به هيچ كي ندادند. من اون روز تو كمپ بودم وقت «رست» ام بود. كسي تو كمپ راي نداد هر كي يك جوري بهانه آورد يكي خودش را سرگرم لباس شستن كرد اون يكي خودش را به مريضي و خستگي زد. كارفرماي شركت ما هم چهار تا ماشين با چند تا ايادي خودشان راه انداخت كه بروند سر خط از كارگران راي بگيرند. زود هم برگشتند و رفتند. لابد خبر دادند كه پنجاه هزار تا راي تو عسلويه جمع شد.با اين اوضاعي كه تعريف كردي راه حل اين همه مشكلات را چي ميبيني؟ راستش نمي دونم. فقط مي دونم كه اينجوري نميشه. و اينجوري درست بشو نيست. بايد يك كار ريشه اي تو مملكت بشه، همه اين اوضاع بهم بخورد و يك عده سركار بيايند كه از اول دو دو تا چهار تا كنند و بگويند چطوري از نو همه چي را درست كنيم. اين همه ثروت و امكانات است ولي مملكت را به منجلاب كشاندند. عددي كه در اين مملكت هيچوفت نمود پيدا نمي كند همين هزينه رفاه كارگران است. آدم سوار ماشين مي شود آب و روغنش را نگاه مي كند. اينها اين اندازه هم به كارگر و زندگي اش اهميت نمي دهند. يك شهري مثل بم خراب شد اينها عين خيال شان نبود. اينرو هم مي دانم كه تا زماني كه كارگر به حقش آگاه نشه و روشن نباشه وضع همينطوري باقي مي ماند. بايد فرهنگ كارگر هم عوض بشه. فرهنگي كه بهش عادت كردند، فرهنگ لودگي، فرهنگ بدبختي، فرهنگ دودوزه بازي و حزب بادي. بالاخره كارگر هم نياز دارد كه مثل يك بچه بزرگ شود و تربيت شود. بايد الفباي اوليه را بفهمد. مي دونم كه عوض شدن اوضاع زمان مي برد. ولي هر چي كارگر بيشتر آگاه بشه اين زمان كوتاهتر مي شه. آيا در عسلويه آدمهاي روشن و آگاه هم هست؟ اگر باشد نمودي ندارد. لابد تو حلقه خودشان ديگران را راه نمي دهند. قديمها دوره انقلاب اينجور آدمها زياد بودند. من خودم تو شركتهائي كه كار كردم يكسري آدم درست ديده بودم. بعضي مهندسها و دانشجوها بودند كه حرفهاي خوبي مي زدند و ما را روشن مي كردند و از حق كارگر دفاع مي كردند. ولي كم بودند. زمانشان هم كوتاه بود و نگذاشتند دوام بياورند. يك دفعه هم نيست شدند. تا حال من تو عسلويه اينجور آدمها رو نديدم. بيشتر مهندسهاي جواني كه الان مي آيند فقط خودشان را برای ما مي گيرند. و تافته جدا بافته خودشان را مي دانند. معمولا يا نفرات و فك و فاميل مديريت اند يا سفارشي اند و توسط رئيس كمرگ يا رئيس پتروشمي به پيمانكاران معروفي شدند و استخدام شدند. اغلب مواقع اولين كاري كه اينها مي كنند زور به كارگر مي آورند تا عزيز كارفرما شوند. اين چيز روزانه بهشان تزريق مي شود. الفباي اوليه اي كه يادشان مي دهند كوبيدن كارگر است. بهشان گفته مي شود كارگر يعني وصله ناجور و تو بايد ازش مثل برده براي شركت كار بكشي. تازه خيلي ها نه فني بلدند و تو دفتر، زير كولر، پشت كامپيوتر نشسته و ورق بازي مي كنند. يك مهندس يعني يك آدم فني كه بكارش وارد است. ولي بيشتري ها اينجوري نيستند. من منكر تحصيلات شان نيستم و مهندسهاي وارد هم هستند. ولي بيشتري ها اينجوريند. تقصير خودشان هم نيست. تقصير بخش دانشگاهي ماست. پدر و مادرشان بايد كلي پول بدهند تا اينها يك مدركي از دانشگاههاي آزاد بگيرند و سواد درست حسابي هم نداشته باشند. با توجه به اينكه اين مصاحبه عمدتا در ميان دانشجويان پخش مي شود چه پيامي براي آنان داري؟ انتظارم از دانشجويان اين است كه بيايند خودشان از نزديك وضعيت ما را ببينند. حتي اگر براي چند روز هم شده بيايند. گردش علمي شان را بگذارند توي عسلويه. چند تا چند تا بيايند. گروه گروه بيايند. مي توانند حتي به عنوان كارگر فصلي بيايند و قاتي شوند. قانع نباشند به همان چيزهائي كه در دانشگاه تو كله شان مي كنند. بيايند از نزديك عينيت را ببيند و زندگي ما را لمس كنند. فقط مصرف كننده نباشند. به ديگران اطلاعات برسانند. بيايند آنجا اطلاعات كسب كنند، گزارش و خبر و فيلم تهيه كنند. از اوضاعي كه براي ما درست كردند افشاگري كنند. صداي ما را به گوش همه برسانند. به گوش مردم دنيا برسانند. من كارگر كه امكانات ندارم كه صدايم را فرضا به گوش كارگران توتال تو جاهاي ديگر دنيا برسانم ولي دانشجويان راحتتر مي توانند اين كارها را بكنند. بالاخره كار بايد از جائي شروع شود. اينجوري شايد آن كارگران عسلويه كه تو خاك و خل و مواد مخدر غلت مي زنند هم تاثير بگيرند. وقتي ببينند چند تا جوان از اون سر دنيا آمده اند كمكي به شان كنند آنها هم به فكر مي افتند كه خودشان هم كاري كنند. من نه اقتصاد حاليم است نه كلي چيزهاي ديگه. اينها همه علم است بايد وقتش را داشته باشي كه ياد بگيري. به ما كه وقتش را نمي دهند. اينها را دانشجويان بهتر مي دانند و مي توانند. حتما لفظ كلام و ديدشان بهتر از من است. قشر تحصيلكرده بهتر ميتواند درك كند و بهتر مي تواند برنامه دهد. شايد ديد من نوعي اين باشد كه فقط بروم بزنم تو دماغ فلان يارو دق دلي خالي كنم اما با كتك زدن كه حل نمي شود. آنها مي توانند در پيدا كردن راه حل به ما كمك كنند. به شرطي كه آدمهاي درستي باشند فكر و دلشان با كارگر باشد و دنبال سيا بازي يا ماجراجوئي هم نباشند. من از تو به خاطر انجام اين مصاحبه تشكر مي كنم. از اينكه به ما كمك كردي كه صداي كارگران عسلويه را به گوش ديگران هم برسانيم و افكار دانشجويان را به درد و رنجي كه بخشي از جامعه ما مي برند جلب كنيم. من هم از شما تشكر مي كنم. من سعي كردم حقايق را بگويم. هر چند تلخ باشد. يك سنگيني بزرگ در دلم بود آنرا خالي كردم. سنگيني كه هزاران هزار كارگر ديگه مثل من روي دل شان هست. اينها حرف دلم بود كه زدم. و قصدم خدمت به كارگران بود.درست است. حرف دل بود و عمیقا رنگ و نشان واقعیت زندگي را بر خود داشت. بدون شک اين حرفها باعث مي شود كه چشمهاي زيادي بروي حقيقت باز شود. با اميد به بهروزي همه كارگران جهان■

اينجا عسلويه است: ته جهنم! اينجا لبخند بر لبي نمي بيني!


اينجا عسلويه است: ته جهنم! اينجا لبخند بر لبي نمي بيني!
منبع: سايت ديدگاه




-->
مصاحبه با يكي از كارگران عسلويه اين مصاحبه توسط افشين كوشا بر پايه فايل صوتي چند ساعته اي كه براي نشريه دانشجوئی بذر ارسال شده، تهيه و تنظيم شده است.لطفا خودت را معرفي كن؟ من يك كارگرم كه سالها در شركتهاي پيمانكاري در نقاط مختلف ايران كار كرده ام و چند سالي است كه در منطقه عسلويه مشغول بكار هستم. ممكنست قدري در مورد پروژه عسلويه توضيحاتي بدهي؟ طرح عسلويه مربوط به بهره برداري از حوزه گازي در جنوب است كه با قطر مشترك است. موقعي كه اين پروژه راه افتاد دولت اعلان كرد كه ما 20 سال از قطر عقب هستيم و بايد خودمان را هر جوري شده به آنها برسانيم. من زياد از اين جور چيزها سر در نمي آورم. فقط اينرا مي دانم كه كل طرح مال شركت فرانسوي توتال است. اين توتال است كه سياستهاي اين پروژه را تعيين مي كند. آخوندها كه خودشان نمي توانند اين جور سياستهای بزرگ در مورد نفت و گاز را تعيين كنند. آنها فقط به فكر منافع و جيب خودشان هستند. همه جا اسم توتال هست اما ما نيروئي از توتال در منطقه نمي بينيم. توتال اين پروژه را به چند شركت خارجي ديگر مثل شركت «هيوندا» يا «ال جي» كره اي سپرده و زير دست كره اي ها هم پيمانكارهاي ايراني كار مي كنند. مي گويند فرانسوي ها فقط روي چاههائي كه در 150 – 100 كيلومتري عسلويه روي دريا براي استخراج گاز زده اند حضور مستقيم دارند. يكي دو هزار كارگر و متخصص كره اي هم هستند كه همه چيز شان از ايراني ها جداست. من تا حال آنها را پشت دستگاهي نديدم مثل اينكه كارشان فقط نظارت فني است. تمام تكنولوژي و ماشين آلات منطقه از خارج آمده است مثل جرثقيلهاي دوهزار تني. شركت «هيوندا» همان شركتي است كه خانواده رفسنجاني با باجگيري راه شان را به ايران باز كرده اند. تا آنجائي كه من مي دانم اين شركت غير از پروژه هاي نفت و گاز توي ماشين سازي و يخچال سازي هم در ايران دست دارد. الان همه كاره منطقه عسلويه اين شركت كره اي است. عسلويه يك منطقه ويژه است كه كاملا در اختيار اين شركت قرار گرفته است. منظورت از منطقه ويژه چيست؟ يعني همه چيز تحت اختيار خارجي ها قرار دارد و هر چيزي كه خواستند مي توانند بدون گمركات وارد اين منطقه كنند. حتي تمام «گيت پاس ها» (دروازه ورودي ها) توسط آنها كنترل مي شود و كسي بدون اجازه و امضا اين شركت نه مي تواند وارد اين منطقه شود و نه جنس وارد و خارج كند. برخي از كاركنان اين شركت براي اينكار فارسي هم ياد گرفته اند. دولت قانون گذراند كه هر وسيله اي از وسيله نقليه تا ماشين آلات تا وسايل زندگي بدون گمرك مي تواند توسط شركتهاي خارجي وارد اين منطقه شود ولي بايد پنج سال در اين منطقه مورد استفاده قرار گيرد بعد مي تواند به فروش رود و به ديگر مناطق ايران منتقل شود. خود اين مسئله به يك منبع بزرگ رشوه خواري براي ادارت دولتي بويژه نيروهاي انتظامي تبديل شده است. كه با دريافت رشوه اجازه خروج وسايل يا ماشين آلات را صادر مي كنند. كار اصلي شركتهاي پيمانكار چيست؟ بيشتر كار تاسيساتي است. در درجه اول لوله كشي براي انتقال گاز و تاسيسات ايستگاههاي پمپاژ است. لوله ها در اندازه هاي مختلف است مثل 36 اينج يا 52 اينچي. براي اينكار كانال كشي هائي تا عمق سه متر صورت می گيرد. تا حالا صدها كيلومتر لوله كشي شده شايد هم بيشتر. مثلا تا بيد بلند آغاجاري 700 كيلومتر لوله كشي رفت و برگشت صورت گرفته است. كه پيمانكار اصليش يك شركت كانادائي بود. همچنين ساختن تاسيسات براي كارخانه هاي پتروشيمي. لوله كشي ها را بيشتر شركتهاي پيمانكار ايراني انجام مي دهند. اكثر شركتهاي ايراني نصابند يعني مجري نصب اند. برخي شان كارهاي صنعتي هم مي كنند. مثل شركتهائي چون رامشير كه منابعي چون «كولين پاور» و خنك كننده براي تاسيسات گازي مي سازند. منتهي همه اينها تحت نظارت شركت «هيوندا» است. البته كارهاي تاسيساتي ديگري مثل جاده سازي و اسكله سازي هم هست كه همش دست سپاه است. چونكه پول زيادي توش هست. تقلب و سيا بازي توش زياد است. سپاه نه پولي بابت ماشين آلاتي مثل بولدوزر و لودر و گريدر و انفجارات مي دهد نه بابت كارگر. نيروي كار مفت دارد. چونكه كساني كه دوره سربازي اجباري شان را در سپاه مي گذارنند مزدي دريافت نمي كنند. از هر كي در شركت پيمانكاري كار مي كند بپرسي مي داند و بهت مي گويد نون بيشتر توي بتن و خاكبرداري است تا رشته هاي ديگر. شركتها با تقلب تو اينكار كلي پول در مي آورند. آنقدر بخور بخور هست كه گندش در آمد. همين چندي پيش اسكله اي كه سپاه ساخت فرو ريخت. و يك شركت ديگر هم به جاي بتن ريزي زير يك سكوئي كه قرار بود پرسهاي 500 تني روي آن نصب شود بشكه هاي دويست ليتري كه با سنگ و خاك پر شده بود، گذاشته بود. كه به خاطر شكايت يك كارگر كه مزدش را نداده بودند لو رفت.قدري در مورد منطقه عسلويه و مردمش توضيح بده؟ عسلويه قبلا يك روستا بود و الان فكر كنم مركز بخش است. عسلويه پائين بوشهر قرار دارد. حدود سي ساعتي با ماشين تا تهران ­ اگر يك ضرب رانندگي كني ­ فاصله دارد. بعضي ها مي گويند اسمش را به خاطر اينكه سابقا اينجا محل كندو عسل بود عسلويه گذاشتند برخي ديگر هم مي گويند به خاطر يك گياهي به نام «اسل» به اين نام خوانده مي شود. عسلويه با جمعيت كپر نشين دور و بر حدود 11 هزار نفري جمعيت دارد. اكثرا عرب و فقير هستند. مردمش تو كار ماهيگيري و دامداري و كشاورزي و قاچاق كالا از كشورهاي خليج بوده و بعضي هاي شان زندگي عشايري هم داشته و ييلاق و قشلاق مي كنند. اما اين چند سال چهره عسلويه عوض شد. يك خيابان دارد كه پر از مغازه فروش اجناس است. ولي سر گردنه است و روي هر چيزي انگشت بگذاري چند برابر تهران قيمت دارد. آلودگي هوا در عسلويه وحشتناك است. مي گويند آلودگيش مثل يك نيروگاه اتمي است. به خاطر آلودگي گازي زندگي همه مردم در خطر است. ممكنست هزار تا مرض بگيرند. گفته بودند مي خواهند كلا اين منطقه را خالي كنند اما حالا تصميم شان عوض شد و صحبت از اين مي كنند كه حتي بعد از اينكه تاسيسات گازي عسلويه تمام شود و كارخانه هاي پتروشيمي هم درست شود اين منطقه را حفظ كنند و آنرا به شهر تبديل كنند. عسلويه روي چاههاي گاز بنا شده و يكي از عظميترين پروژه هاي گازي دنيا بغل گوشش موجود است. اما مردم اين روستا از اوليه ترين وسايل زندگي هم محرومند نه آب آشاميدني سالم دارند نه امكانات درماني (فقط يك درمانگاه يك تختخوابي هست) و حتي از لوله كشي گاز محرومند. در صورتيكه همين الان دارند بغل دستش حدود 70 كيلومتر لوله كشي مي كنند كه به شبكه سراسري وصل شود تا افت گاز تهران جبران شود و آقايون بتوانند توي شميران هم گاز داشته باشند.به خاطر اين پروژه يك فرودگاه هم تو عسلويه زدند كه معمولا مهندسها و سرپرستها و مقامات شركتها از آن استفاده مي كنند. ممكن نيست كه سوار هواپيمائي بشوي تيپهاي ناجوري را نبيني منظورم تيپهاي حزب اللهي شيك و پيك يقه سه سانتي كه هر كدام يك كيف سامسونت هم دستشان هست. اينها اصلا نه ربطي به كارگر دارند نه حتي به يك آدم فني. يك آدم فني خودش را اون شكلي در نمي آورد. اينها بيشتر آدمهاي امنيتي هستند تحت عنوان مدير فلان فاز و بهمان فاز مي آيند و مي روند و زير پايشان هم ماشين كولر دار است. كارشان چوپوني امنيتي است. حواسشان خيلي به عسلويه است. طبق آمارها مي گويند حدود پنجاه هزار نفر در اين منطقه مشغول به كارند. كار اينها چيست، كجا زندگي مي كنند، چگونه كار مي كنند؟ ببين، تو عسلويه نزديك به صد تا شركت پيمانكار كار مي كنند. هر شركت هم با توجه به پروژه اي كه گرفته چند تا كمپ تو بيابون زده و تقريبا اكثر كارگران و كاركنان در اين كمپها زندگي مي كنند. يا كنار برخي ايستگاههاي متعلق به اين شركتها. تقريبا تو هر كمپي چهارصد نفري زندگي مي كنند. مثلا شركتي كه من توش كار مي كنم چهار تا از اين كمپ ها دارد با چند تا ايستگاه بين كمپها. رشته هاي كاري مختلف است از خاك برداري و كانال كشي هست تا حمل و نقل لوله هاي سيزده چهارده متري و مصالح ديگر تا تعميرات ماشين آلات سنگين تا بتن ريزي تا نصب لوله ها تا جوشكاري تا كارهاي خدماتي مثل آشپزي تا رانندگي و غيره. البته الان مي گويند چند تا شركت پتروشيمي بكار افتاد كه من از كارشان اطلاعي ندارم. وضع مسكن كارگران چطوري است؟ مسكن! بيشتر يك طويله است. خانه هاي پيش ساخته تو كمپ كنار هم چيدند و دور كل كمپ هم «تنس» و سيم خاردار كشيدند. توي هر اتاق از هشت تا دوازده نفر توش زندگي مي كنند. جا آنقدر تنگ است كه كارگران لباس و كفش شان را بيرون اتاق مي گذارند. از آدم مسن تا كارگر جوان از معتاد تا غير معتاد را كنار هم گذاشتند. متاسفانه تا كنون كلي تجاوز جنسي به اين كارگران جوان شده و جيك كسي هم تا حال در نيومده است.البته بخش كارمندي و مهندسي هم تو كمپ هست كه اتاقهاي شان جداست اونها هم هر سه چهار نفر تو يك اتاق هستند ولي امكانات زندگي شان با ما فرق دارد. حساب نور چشمي ها و از ما بهترون شركت هم كه كلا جداست. كارمندان و مهندسان سالن غذاخوري دارند ولي كارگران بايد تو همان اتاقهاي شان غذا صرف كنند. مي تواني يك روز زندگي خودت و كارگران ديگر را شرح دهي؟ نزديكهاي ساعت پنح صبح آژير كمپ به صدا در مي آيد. ژنراتورهاي برق هم به فاصله كوتاهي خاموش مي شوند. خاموشي ژنراتور يعني اينكه بيدار باش اجباري چونكه هوا آنقدر گرم است كه بيشتر از چند دقيقه در اتاقها نمي تواني بماني. مريض باشي يا نباشي بايد پاشي و از اتاق بيرون بري. تقريبا يك ساعت فقط داريم كه توالت برويم و سر و صورت بشوريم و صبحانه بخوريم. در نظر بگير براي حدود سيصد چهار صد كارگر سه چهار تا توالت درست كرده اند. ما حتي فرصت نمي كنيم با خيال راحت شكم مان را تخليه كنيم. فرصت آنقدر كم است كه كارگران مجبورند تو دسته هاي چند نفري با هم صبحانه بخورند يكي با جمع كردن ژتونها سريعا مي رود صبجانه را تحويل مي گيرد يكي ديگر آب جوش مي آورد براي چائي. صبحانه هم يك تيكه كره 25 گرمي و همانقدر پنير با يك تكه نان ماشيني لواش كه ما بهش مي گوئيم نون فتوكپي چون اصلا قوت ندارد. تقريبا هيچ كسي سير نمي شود. مگر اينكه يكي كه تازه از مرخصي برگشته باشد يا گذارش به يك آبادي افتاده باشد مقدار نون بيشتري با خودش آورده باشد كه معمولا زود تمام مي شود. به هر پنج شش كارگر يك كولمن آب يخ مي دهند كه بايد تا شب با آن سر كنند. مثلا آب تصفيه شده درياست اما شور و تلخ است. آب براي ما خيلي مهم است. آنقدر كه اگر كسي تو راه گير بيفتد معمولا كسي به كسي آب نمي دهد. مگر اينكه خيلي با معرفت باشد. بعدا از صبحانه يكسري كه «موتورمن» هستند در كمپ مي مانند. كارمندان و مهندسها هم مي روند تو بخش اداري زير كولر. اكثر كارگران پشت وانتها سوار مي شوند و مي روند تو خط لوله. معمولا هر شركت پيمانكاري توي مسير چند تا كارگاه هم دارد. خط لوله غوغاست. ساعت شش و ده دقيقه صبح كار شروع مي شود. تا ساعت 12 ظهر كار يكسره ادامه دارد. كار زير اون گرما، وحشتناك است حساب كن زير گرماي بالاي پنجاه درجه و رطوبت 70 – 60 درصدي. شوخي نيست. اگر ابزار كاري اشتباهي تو آفتاب مونده باشد نمي شود بهش دست زد. ساعت دوازده يك ماشين از طرف شركت مي آيد و نهار مي آورد. توي ظرفهاي يكبار مصرف. مقدراي برنج با مقداري خورشت به هم ماسيده به ما مي دهند. اگر محبت كارفرما گل كند يك نوشابه يك و نيم ليتري هم براي هر شش نفر مي فرستد. معمولا از ساعت 12 تا ساعت 3 بعدازظهر كسي كار نمي كند. البته به انصاف شركت و يا سرپرست و يا فوريت كار هم بستگي دارد چونكه بعضي وقتها استراحت تا دو بعدازظهر است. كارگران همان جا زير سايه ماشين آلات دراز مي كشند. بعد از استراحت بستگي به زمستان و تابستان دارد تا شش تا هفت يا هشت شب كار مي كنيم. 10 ساعت كار در روز روي شاخش است ولي شده كه تا 12 ساعت حتي 15 ساعت هم كار كنيم. البته شب كاري هم هست چونكه بعضي كارها مثل بتن ريزي را تو گرمای روز نمي شود انجام داد. وقتي كارفرما مي گويد كاري بايد امروز و فردا تمام شود ديگر ساعت كاري مطرح نيست. اين موقعها بعضي از كارگران بيست و چهار ساعت يكسره كار مي كنند. معمولا قبل از تاريك شدن با ماشين به كمپ بر مي گرديم. موقع برگشتن ديگه كسي كسي را نمي شناسد چونكه يكسره خاك و خل روي ما نشسته است. قيافه مان با آن چفيه ها مي شود عين لورنس عربستان كه از توفان شن برگشته. آنقدر خسته و كوفته هستيم كه كسي حال حمام گرفتن هم ندارد. بگذريم كه چند تا دوش بدون در و پيكر با آب يكسر شور به عنوان حمام گذاشتند كه آبش هم مدام قطع و وصل مي شود. بعد هم شام مي خوريم كه معمولا نون و پنير و هندوانه يا ماكاروني است. اينه وضع كار و زندگي ما تو يك روز. روز تعطيل و آخر هفته هم نداريم. هر كارگري يكسره 24 روز بايد كار كند بعد 6 روز «رست» (استراحت) بگيرد. كه بتواند برود سري به خانواده يا زن و بچه اش بزند. ولي آنقدر راه دور است يا وسيله نقليه گير نمي آيد كه اكثر كارگران هر دو سه ماه از «رست» شان استفاده مي كنند. بليط هواپيما 50 هزار تومان است كه وسع كارگر به آن نمي رسد. حداقل يك روز طول مي كشد و منتظر ماشيني بايد باشي تا از كمپ خودت را به گلوگاه نيروهاي انتظامي برساني. يك دو روز هم طول مي كشد تا في المثل به تهران بروي. اين شرايط سخت را چطوري كارگران تحمل مي كنند؟ با اعتياد. مواد مخدر بيداد مي كند. خودشان آمار دادند شصت هفتاد درصد كارگران معتاد هستند. مواد مخدر مثل نقل و نبات در منطقه پخش مي شود. از فرودگاه عسلويه كه پياده شوي. همينطور آدم دور تو را مي گيرند كه بهت انواع مواد مخدر را بفروشند. اين منطقه يكي از گذرگاههاي اصلي عبور مواد مخدر از بلوچستان پاكستان به كشورهاي خليج و منطقه شيراز است. مدام جلوي چشم ما كاروانهاي بزرگ حمل مواد مخدر رد مي شود. چند تا موتور سوار «كلاش» بدست اين ماشينها را اسكورت مي كنند. مي گويند سپاه و نيروي انتظامي مستقيما تو اينكار دست دارند. اولين شبي كه تو كمپ بودم. تعجب كردم ديدم تو تاريكي دور تا دور اتاقها كپه كپه آتيش روشنه و دور هر كپه چند تا كارگر نشسته اند با همان سيمهاي آرماتور ترياك مي كشند. ابعاد اعتياد وحشتناك است يه چيزي مي گم يه چيزي مي شنوي. ديگه سر كار هم كارگران مواد مي كشند به خاطر اينكه اون شرايط سخت را تحمل كنند. مثلا يك جوشكار چند ساعت لوله را جوش مي دهد بعد مي رود يك پك مي زند. شده يك جور دوپينگ. دوپينگي كه يك مدت كار مي كند ولي بعدش هي بايد «دوز» اش را بالا ببري. آخرش هم جسم تو را از بين مي برد. اعتياد حتي دامن كارمندان و مهندسها را هم گرفته است. ديگه هيچ قباحتي ندارد. كسي هم مخالفتي با آن نمي كند. راستش ر ا بخواهي يك جور برنامه خود اين آقايون است. مگه جمع كردن يك عده آدم در خيابانهاي عسلويه كه جيره مواد مخدر به كارگران مي رسانند براي شان كاري دارد؟ كارگري كه از آن سر دنيا خانه و خانواده اش را به اميد چندر غاز ترك مي كند هيچ تفريحي هم ندارد حتي تلويزيون هم نيست كه شب يك فيلمي ببيند. تنها «راديو فردا» است كه انگاري اون هم فقط براي لودگي است. كارگري كه به اين شدت مجبور است كار كند به ناگزير مي افتد تو اين خطها. فقط اينرا بگويم كه عسلويه باعث بيچارگي و بدبختي و از هم پاشيدگي هزاران خانواده شده است. اوائل بعضي از كارگران زن و بچه شان را باخودشان آوردند كه ساكن منطقه بشوند ولي پشيمان شدند چونكه هيچ امكاناتي نبوده و نيست. كم نيستند كارگراني كه به اميد پول درآوردن آمدند و بعد از چند ماه هم كه بر مي گردند معمولا پولي دستشان نيست چونكه كارفرما هي پرداخت حقوق كارگران را به تعويق مي اندازد. كارگري كه دست خالي بر مي گردد خوب معلوم است كه نمي تواند خرج خانواده اش را بدهد. زنش بهش پشت مي كند و كار به طلاق و طلاق كشي مي كشد. فقر باعث مي شود كار به تن فروشي زن و دختر بكشد. كم نيستند كارگراني كه آمدند عسلويه و كلا ماندگار شدند و زن و بچه شان را بكلي ترك كردند. و كم نيستند كارگراني كه در آمدشان را فقط خرج مواد مي كنند. اعتياد روح و اراده بسياري را كشته الان هم دارد عوارض جسمي اش را بروز مي دهد. حتما شنيدي كه طي چند ماه گذشته حدود 38 جسد در عسلويه پيدا شده كه اكثرا در اثر اعتياد به مواد مخدر مردند.ميزان دستمزد كارگران چقدر است؟همه جا تبليغ كردند كه كسي يك مدت برود عسلويه پولدار مي شود. و اوايل حتي مي گفتند مزد را به دلار مي دهند. راستش آواز دهل شنيدن از دور خوش بود. درست است كه مقدار دستمزد از جاهاي ديگر بيشتر است اما واقعا حساب و كتاب كني تفاوت زياد نيست. ميزان دستمزد هم بستگي به نوع كارگر دارد. از كارگر ساده تا سرپرست كه معمولا آدم با تجربه و با مهارت بالا است. معمولا مزد كارگر ساده حدود 220 – 180 هزار تومان است كسي هم كه خيلي خوب كار كند مزدش به 300 هزار تومان نمي رسد. كارگر ماهر مثلا يك جوشكار وارد ممكنست تا 600 هزار تومان هم حقوق بگيرد. سرپرستها هم كه تعدادشان خيلي محدود است تا يك ميليون تومان هم مي گيرند. اما دستمزد كارگران بومي و افغاني و بلوچ از كارگران ساده هم كمتر است. نحوه استخدامشان هم فرق مي كند.چه فرقي دارد؟ با توجه به اينكه در آمارها آمده كه چهار تا پنج درصد كارگران از ميان بومي ها استخدام مي شود؟ بومي ها بيشتر تو كار نگهباني هستند. يعني كارشان حفاظت از ايستگاهها و وسايل شركتها است. حقوق شان هم ماهي هشتاد هزار تومان است. طرف حساب شركتها خانهاي محلي اند. يعني كساني كه زمين و باغ دارند و يا صاحب نفوذند. معمولا اهالي بومي روي زمينها باغات و امكانات آنها كار مي كنند. مزد اهالي بومي به اين خانها به عنوان واسطه و دلال پرداخت مي شود. براي هر نفر 150 هزار تومان مي گيرند وليكن آنها هفتاد هزار تومان را به جيب مي زنند و فقط هشتاد هزار تومان به نگهبانان مي دهند. نگهبانی هم يعني عادت كردن به زندگي با عقرب و مار و جانور هاي وحشي در بيابون.كارگران افغاني و بلوچ روزمزد هستند. روزي پنج تا شش هزار تومان. آن هم هر وقت شركت نياز داشته باشد. سخت ترين كارها هم بر عهده آنهاست. تازه يك فرق ديگر ميان ما با آنها اين هست كه اينها حق زندگي در كمپها را هم ندارند. اكثر كارگران تحت عنوان اينكه افغاني و بلوچها، كثيف هستند و شپش دارند نمي گذارند آنها بيايند توي كمپ زندگي كنند. بگذريم كه همه اتاقهاي ما از شدت كثيفي پر از جانور و شپش است. افغاني ها و بلوچها مجبورند كنار همان لوله ها يا كپرهاي بومي ها زندگي كنند بدون هيچ امكاناتي. يعني به كارگران افغاني و بلوچ توسط كارگران ايراني ظلم مي شود؟ آره. كم كه عليه افغاني ها در مملكت تبليغ نمي شود تازه يك جوري همه چيز توسط كارفرماها چيده مي شود كه اوضاع اينجوري شود. دعواي مليتي كه فقط با افغاني و بلوچ نيست در بقيه كارگران هم كه از جاهاي ديگر مي آيند هم هست. هزار جور اختلاف بين كارگران دامن مي زنند. اين جزو الفباي اوليه بخش كارگري است. دامن زدن به اختلاف بين ترك و لر و عرب و فارس. شيعه و سني و تازه آخوندها هم آمدند اختلاف بين نماز خون و بي نماز و نجس و پاك را هم اضافه كردند. بعضي وقتها بين كارگران مليتهاي مختلف دعوا و كتك كاري مي شود. موضوع اين دعواها چيست؟ بستگي دارد كه كارفرما تفرقه را چطوري راه بيندازد. مثلا يك كارگر لر را اخراج مي كنند چهار تا كارگر دستمال به دست ترك از كارفرما دفاع مي كند. آنوقت بين تركها و لرها زد و خورد مي شود. يا بين لرها و افغاني ها هم اينجور صحنه ها ديده مي شود. يا تركها اعتصاب مي كنند ولي لرها همراهي نمي كنند و سر كار مي روند. كارگراني كه در عسلويه كار مي كنند بيشتر از كجا مي آيند؟ برنامه شغلي در ايران مثل همان سربازگيري دوره رضا شاه است كه الابلا اردبيلي بايد حتما مي رفت اهواز خدمت مي كرد اهوازي مي آمد اردبيل. عسلويه هم اينطوري است، تقريبا از هر مليت و منطقه اي هستند. بيشتري ها تركها و لرها هستند. خوزستاني ها هم كم نيستند. عربهاي خوزستان هم هستند. هم لرهاي خوزستان اند هم لرهاي اطراف اصفهان. افغاني ها هم كه زياد هستند.كارگران كرد چي؟ من شخصا نديدم. فكر نمي كنم زياد باشند. اين را هم بگويم كه تقريبا كارگران مناطق و مليتهاي مختلف با هم زياد قاتي نمي شوند. يعني لرها با تركها هم اتاق و حتي هم غذا نمي شوند و همينطور بقيه. البته خوزستاني غير عرب بيشتر قاتي مي شوند. اين مسئله حتي توي گروههاي كاري هم هست. مثلا يك سرپرست ترك سعي مي كند كارگرانشان را از ميان تركها انتخاب كند. آيا از نظر تخصص و مهارتهاي كاري هم بين كارگران مليتهاي مختلف تفاوت هست؟ تا حدودي. افغاني ها و بلوچها كه اساسا كارگر ساده اند. تركها و جنوبي ها فني ترند. تو تركها و جنوبي ها مكانيك زياد است. لرهاي اصفهان هم تويشان فني زياد ديده مي شود. مثلا همه كساني كه از فلاور جان مي آيند جوشكارند. يا يك روستاي ديگر از آذربايجان كه همه شان راننده ماشين آلات سنگين اند. يك چنين تقسيم بندي هائي هست.استخدام كارگران چگونه است و مزد چطوري پرداخت مي شود؟ معمولا مستقيما به منطقه عسلويه رجوع مي كنيم و مي گوئيم ما فلان كار را بلديم و توسط يك شركت استخدام مي شويم. بيشتر كارگران از طريق هم ولايتي هاي شان با خبر مي شوند و مي آيند. البته هر شركت پيمانكاري يك تعداد كارگر ثابت دارد كه سالها با آن شركت كار كرده اند. ولي اكثريت در محل استخدام مي شوند. هيچ شرط و شروط و قانوني هم وجود ندارد. به قرار دادهاي كاري ما كاغذ سفيد مي گويند يعني يك كاغذ سفيد كه زيرش امضای كارگر است راستش حتي چنين كاغذي وجود ندارد. در واقع هر سه ماه اخراج مي شويم دوباره استخدام مي شويم هيچ حق و حقوقي مثل بيمه هم به ما تعلق نمي گيرد. هر وقت هم كارفرما خواست به كلي جواب مان مي كند و با يك چشم بالا انداختن بيرون مان مي كند.اما پول گرفتن از كارفرما مصيبت است. هميشه دستمزد ما به تعويق مي افتد. شش ماه تا هشت ماه. هميشه از كارفرما طلبكاريم. تازه بعد از كلي دوندگي و اعتراض فردي و جمعي كارفرما بخشي از حقوق ما را نقد مي دهد بخشي را هم به صورت چك. اگر خيلي هم بخوايي زور بزني مي گويد بيا كلا تصفيه حساب كن. آنوقت يك چك مهلت دار مي دهد و اخراجت مي كنند.خود نقد كردن آن چك يك دردسر بزرگ است. اين چك را كسي قبول نمي كند تازه بعضي وقتها بي محل است كسي هم كه سراغ شركتهاي بزرگ نمي رود كه چرا چك بي محل كشيدي. چونكه از خودشان هستند. فقط بدبخت بيچاره ها را به جرم چك بي محل به زندان مي اندازند. اينجوري كارگر مجبور است به خاطر طلبهايش در شركت بماند. اين طريقي است كه كارفرما، كارگر را هميشه وابسته به خودش نگه مي دارد. اينجوري تو عسلويه گير مي كنيم و ماندگار مي شويم.پس كارگران با چه پولي مخارج زندگي شان را تامين مي كنند؟ با پول قرض كردن و اين كيسه و آن كيسه كردن. همه كارگران مجبورند پول نزول كنند. و خرج خانواده را اينجور تامين كنند. يعني عملا دو بار كارگران دوشيده مي شوند؟ آره دقيقا اينجوريه، يك بار كارفرما با دستمزد عقب افتاده كارگران كلي كار مي كند يك بار هم نزولخواران. حساب كنيد حقوق دهها هزار كارگر در طول هشت ماه چه مبلغ كلاني براي شركتها مي شود و چه اعتبار مالي هر بار نصيب شان مي شود. حتي اگر در بانك هم بخوابانند كلي بهره نصيب شان مي شود. مسئله گراني و پائين آمدن ارزش پول هم به كنار. يك برنامه اي براي ما چيدند كه هم هميشه طلبكاريم هم هميشه بدهكار. و مجبوريم مدام از شكم خودمون و زن و بچه مون بزنيم.تركيب سني و جنسي كارگران چيست؟ از نظر سني همه جور هستند از جوان تا مسن وليكن بيشتر قشر جوان هستند. خيلي از جوونها مي آيند وليكن به خاطر سختي كار فقط اونهائي كه اس و رس دارند مي توانند دوام بياورند. كارگران همه مردند. اصلا محيط مردانه است و زني نمي تواند انورها رد شود. شنيدم در برخي شركتها در بخش اداري تعداد كمي زن كار مي كنند. اينرا هم بگويم كه فحشا هم توي بومي ها رشد كرد. بخاطر دوري كارگران از زن شان، بعضي مردهائي كه نمي توانند غريزه شان را كنترل كنند سراغ زنان تن فروش مي روند. با چه سوانح كاري روبرو هستيد؟ آيا از وسايل ايمني برخورداريد؟وسايل ايمني اصلا مطرح نيست. حداكثر يك جفت دستكش كوتاه به جوشكار بدهند يا به سرپرستي هم دستكش و كفش كار مناسب بدهند. بايد بيائي ببيني لباس و كفش كارگران چه رنگي است، هفت بيجار است. هر كي يك جور. شلوارها با بند بسته شده و كفشهاي پاره و پوره. معمولا همان كفشهاي كهنه كارگري كه تسويه حساب كرده را به كارگر جديد مي دهند ولي قابل استفاده نيست. سوانح كاري فت و فراوونه. اصلا كار كردن توي شركتهاي پيمانكاري يعني با جان خود بازي كردن. معروف است وقتي يك پيمانكاري ساختن سدي را بر عهده مي گيرد همان اول مي گويد اين پروژه 20 ­ 15 كشته مي دهد.اما سوانح كاري در عسلويه حكايت ديگري دارد. هيچ چيز به اندازه جون و سلامتي كارگر بي ارزش نيست. يكي از سوانح كاري دائمي تصادفات است. هم در جاده هاي معمولي درب و داغان نزديك به عسلويه هم هنگامي كه سراغ مسير لوله ها مي رويم. البته جاده اي در كار نيست. چونكه فرق خط لوله با ديگر كارهاي پيمانكاري اين است كه از كنار آبادي ها نمي گذرد. ماشينها بايد مسيرها و شيبهاي ناجور را بروند خيلي وقتها چپ مي كنند كلي كارگر در اين تصادفات كشته يا زخمي و ناقص و فلج مي شوند. دست يكي مي شكند و كمر يكي ديگر. سوانح ديگر، سوانح هنگام كار است. دست يكي زير لوله مي ماند يا انگشت كارگري بين اتصال لوله ها له مي شود يا دست شان زير قطعات ماشين آلات سنگين مي مانند و معيوب مي شود. دردناكترين سوانح، مرگ كارگران هنگام كارگذاشتن يا تست لوله هاست. يكي از دوستانم تعريف مي كرد كه چطور يك كارگر جوان افغاني هنگامي كه لوله ها را براي تست به آب بسته بودند در اثر ريزش جداره سه متري كانال رفت زير لوله و همينطور در آب و گل دست پا زد و خفه شد. مرگش مثل فرو رفتن تو مرداب بود. ذره ذره فرو رفت. هيچكس هم كاري نتوانست بكند. تنها چاره اين بود كه جرثقيل لوله را از جا بكند. اما كسي جرئت انجام اينكار را نداشت. يعني وارد كردن كلي خسارت به شركت. آن هم در وضعيتي كه به خاطر هر صدمه اي كه يك كارگر به وسيله شركت بزند و مثلا موتور ماشيني را بسوازند راحت صد هزارتومان جريمه مي شود. خلاصه مرتب خبر اينجور اتفاقات بگوش مي رسد. اما آماري نيست. معلوم نيست براي هر چند كيلومتر لوله كشي چند تا كارگر كشته مي شوند. همين تابستان گذشته سه كارگر در رودخانه «مون» غرق شدند. چونكه از شدت گرما كلافه شده بودند و رفته بودند شنا در اين رودخانه كه آبش شور و تلخ است. اينجور فجايع زياد است. مردن يك چيز عادي تو اين منطقه شده است. يكي از تكان دهنده ترين و دلخراش ترين آن كه فيلمش هم موجود است از بين رفتن يك راننده به خاطر سيل بود. در منطقه عسلويه بعضي وقتها به خاطر بارانهاي شديد سيل ناگهاني راه مي افتد. يعني دو ساعته سيل مي آيد و مي رود. يك راننده با يك ماشين لندرور قراضه شركت توي يكي از مسيل ها گير كرده بود. امكان اين بود كه ماشين اش را ول كند و خودش را نجات دهد ولي از ترس از دست دادن كارش رو فرمان ماشين ماند. و هر چي بقيه گفتند كه سيم بكسل را بگير و بيا بيرون حاضر نشد. آخرش رفت روي سقف ماشين سيگاري كشيد و نمازي خواند و اشهدش را گفت تا آب بالا اومد او و لندرور را با خودش برد. بيچاره يك پيرمرد بود، كار دومش بود. چند تا دختر داشت بعد از سي سال كار در جاي ديگر آمده بود براي اين شركت كار كند. فيلم اين واقعه موجود است. بعدا هم كارفرما اعلان كرد كه پيرمرده رواني بوده و تقصير خودش بود. علاوه بر اين سوانح بايد نا امني توي راهها را هم اضافه كنم. شبها راهها امنيت ندارد يك عده هم راهزني مي كنند. يك جائي هست در منطقه به اسم دزدگاه. بدشانسي بياوري و يك ذره هوا تاريك بشود خطرش هست كه گير راهزنهاي مسلح بيفتي. جلويت را مي گيرند و لختت مي كنند و اگر مقاومت كني يا لت و كوبت مي كنند يا مي كشند. تا حال براي راننده ها كلي از اين اتفاقات افتاد. تازه مي گويند اوضاع بهتر از سابق شده است. ولي هنوز جنازه هائي اينور و آنور پيدا مي شود. آيا كارگران از امكانات درماني برخورداند؟ ابدا. هيچ چيزي موجود نيست. عسلويه كه فقط يك درمانگاه دارد بعضي وقتها يك دكتر هندي به آنجا سر مي زند. در سراسر منطقه اي كه كارگران كار مي كنند حتي يك پرستار هم ديده نمي شود. حتي يك قرص سر درد هم پيدا نمي شود.كسي هم اگر دچار سانحه بشود بايد همشهري هايش فكري به حالش بكنند. چند وقت پيش يك كارگر لر كمرش شكسته بود، ماشين شركت هم تو راه خراب شد بالاخره محلي ها با ماشين شان او را به عسلويه رسانند و از اونجا همشهري هايش يك ماشين اجاره كردند و او را به اصفهان بردند. تابستان كه وبا اومد يكي را فرستادند با سمپاش تو بربيابون سم به آبها مي زد. خيلي خنده دار بود. مالاريا هم كه مي گويند ديگر تو دنيا از بين رفته دوباره در اين منطقه شيوع يافته است. اگر رك بگويم تنها داروي دم دست كه قدري دردهاي جسمي كارگران را آرام مي كند همان ترياك است. البته كساني كه در بخش پتروشمي كار مي كنند موقعيت شان با ما فرق مي كند آنها از امكانات درماني برخوردارند وليكن بخش درماني پتروشيمي هيچ كمكي به بقيه نمي كند.هيچيك از كارگران از بيمه درماني برخوردار نيستند. من يك بار يك كارگري را ديدم كه 38 سال براي يك شركت كار مي كرد او از نوجواني كارش را شروع كرده بود و دستش هم در اثر سوانح كاري معيوب شده بود. ازش پرسيدم بيمه هستي گفت كلا يك هفت هشت سالي برايش بيمه رد كردند. هنوز هم بايد مثل سابق كار كند. چونكه مدام اخراج مي شد و دوباره سر كار بر مي گشت. قيافه اش مثل يك پيرمرد هشتاد ساله بود. ولي مدتي است كه كارگران سر بيمه شان به كارفرما ها فشار مي آورند. وضعيت تغذيه و بهداشت كارگران چگونه است؟ در مورد غذا گفتم كه چگونه است. سال تا سال غير از هندوانه كسي رنگ ميوه را نمي بيند. مشكل اصلي اين است كه غذا به حد كافي نيست. سطح بهداشت آشپزخانه هم خيلي پائين است. تا حال چندين بار كارگران بطور دستجمعي دچار مسموميت غذائي شدند. اين موضوع به روزنامه ها هم راه پيدا كرد. مي داني اين داستان غذا دادن كارفرما براي منافع خودش است. مي ترسد كارش عقب بيفتد. تازه اين كار مثل صدقه دادن است تا اينكه حق ما باشد. حق كارگر اين است كه گرسنه نماند. يك جور منت گذاري است. خدا نكند يكي برود لقمه اضافه تر بخواهد الم شنگه بپا مي كنند. تازه خيلي وقتها اگر كارگري كارش طول بكشد و شب دير برسد و دوستانش هم برايش غذا نگرفته باشند شب بايد گرسنه بخوابد.برنامه همه شركتهاي پيمانكاري همين است. سرجمع حساب كني كمترين هزينه يك پروژه، هزينه رفاه آدمهاي آن است. از نظر مقايسه با ديگر قسمتهاي يك پروژه اين كمترين هزينه است وليكن هميشه كارفرماها در اين زمينه پايشان مي لنگد. ميليونها ميليون رشوه مي دهند، ماشين آلات مي خرند براي مهندسان و روساي شان خرج مي كنند وقتي كه به كارگر مي رسند مي گويند پول نداريم. همش مي گويند پيمانكار بالا دست تر پولهاي مان را نداد. معلوم نيست اين همه پول كه از فروش گاز در مي آورند و هي تبليغش را هم مي كنند كجا مي رود. نابرابري با كره اي ها و نور چشمي ها زياد است؟ خيلي. وضعيت كارگران خارجي مثل كره ايها كلا با ما فرق مي كند آنها حقوق به دلار مي گيرند پول هواپيمايهايشان را شركت شان مي دهد. من شنيدم كه براي شان در كمپهاي شان استخر هم زده اند. توتال در عسلويه خودش هواپيماي اختصاصي دارد. و ربطي به شركت هواپيمائي ماهان ندارد. نورچشمي ها هم بهترين زندگي را اينجا دارند. اينها همان آقازاده ها هستند كه حال كار بلد باشند يا نباشند يك مقامي توي اين شركتهاي پيمانكاري دارند. همه چيز در اين اختيارشان هست. از ماشين آخرين مدل كولر دار تا خانه هائي با همه نوع امكانات. مثلا ماشين براي شان اجاره مي كنند ماهي يك ميليون تومان. غذاي اين نورچشمي ها هم زمين تا آسمان با ما فرق دارد. بهترين غذا و خدمه را دارند و خاويار مي خورند. و اصلا با ماها قاتي نمي شوند. عار دارند با ما نشست و برخاست داشته باشند. كنترل كارگران چگونه است؟ رفت و آمد به عسلويه چندان آسان نيست. بايد چند پست بازرسي ماموران انتظامي و كره اي ها را از سر بگذارني. دو تا چيز كنترل كلي كارگران را براي شان آسان مي كند يكي مواد مخدر ديگري تفرقه. معتاد كردن واقعا بخشي از كنترل و سركوب كارگران است. اعتياد ديگر مفهوم كارگر را عوض مي كند. چون اراده اش ضعيف مي شود، بيعار مي شود و دنبال همبستگي با بقيه نمي رود. كارفرما ها هم همين را مي خواهند. دامن زدن به تفرقه ميان كارگران مليتهاي مختلف هم كه جاي خود دارد. اينجوري فقدان ماموران انتظامي را در بيابون جبران مي كنند. همانطور كه گفتم هزار تا بند ديگر هم هست كه كارگر را گير مي دهد. كمپهاي عسلويه براي ما مثل اردوگاههاي كار اجباري هستند. حتما فيلمهاي اردوگاههائي كه هيتلر براي لهستاني ها درست كرده بود، را ديدي وضع ما آنطوري است. يا فيلم هاي اردوگاههاي كاري كه آمريكائي ها براي زندانيان درست می كردند را ديدي كه چطور بزور از آنها كار مي كشند. باور كن وضعيت ما در عسلويه اينطوري است اصلا غلو نيست.يك كارگر وقتي براي «رست» اش مي رود انگار پرواز مي كند مثل زنداني كه چند روز مرخصي مي رود. قبراق است. وقتي بر مي گردد خموده است و غم از سر و رويش مي بارد. و انگاري دارد دنيا رو سرش خراب مي شود. اينه وضعي كه براي ما جور كردند. اينجا بر لبي خنده نمي بيني!يك زندگي حيواني براي ما درست كردند. وقتي اين همه كارگر معتاد را مي بينيم به فكر آدم مي آيد كه اين شد زندگي! يك كاري كردند كه مثل كرم تو هم بلوليم. براي اينها ما هيچ ارزشي نداريم. براي شان مثل يك دستمال كاغذي هستيم كه پس از مصرف دورمان مي اندازند. كارگر كه ارزشي در مملكت ما ندارد. اينها شر و ور است كه مي گويند در اسلام بر دست كارگر بوسه مي زنند. ما را با پيشرفته ترين تكنولوژي به عصر حجر برگرداندند. آدم ياد زمان فراعنه مصر مي افتد و ساختن اهرام مصر. كه چطوري برده ها بيگاري مي كردند تا اهرام درست شود. براي اين آقايون هم اينطوري است بايد خط لوله هر جوري شده تمام شود تا يكي از بزرگترين منابع استخراج گاز دنيا ساخته شود. براي اينها كارگر جزئي از گاز است كه بايد مصرف شود. اين ها زندگي ما را مثل گاز مصرف مي كنند تا اين دفعه به جاي دلارهاي نفتي دلارهاي گازي گيرشان بيايد. اگر نفت و گاز كارش درست بود كه زندگي ما اينطوري نبود. ايراني جماعت كه از عسلويه سود نمي برد مگر يك عده گردن كلفت، كه گردن هايشان كلفت تر شود. چرا بايد شركت كره اي بيايد و اين منطقه را كنترل كند. اگر اينها مال ايران است چرا همه تاسيسات مال توتال است چرا بايد خارجي بيايد اينجا را كنترل كند. مي گويند بعد از اتمام تاسيسات عسلويه كره اي ها قرار است بمانند. آن روي «كاغذ سفيد قرارداد كارفرما با كارگر»، «کاغذ سفید قرار دادي» است كه اين آقايون با اين جور شركتها سر نفت و گاز بستند. اگر گاز منافعش براي مردم بود حتما حق كارگر هم پرداخت مي شد. موضوع اين است كه از همان خشت اول همه چي كج است و در نتيجه تا ثريا ديوار كج مي رود. با اين وضعيت ناگوار كارگران آيا مبارزاتي در اين منطقه هست؟ پارسال همين موقع ها روزنامه ها خبر دادند كه يك كارگر با كلت و نارنجك رفته بود عده اي را گروگان گرفته بود كه حقوق معوقه اش را بگيرد. ماجرا چي بود؟ من از جزئيات اين ماجرا خبر ندارم. اما در اين منطقه با اين شرايط كاري همه چيز امكانش هست و هيچ چيز غير ممكن نيست. تقريبا اكثر كارگران كارگاهها مجبورند هر از چندگاهي براي دريافت حقوق شان يكي دو روز اعتصاب كنند تا مزدشان پرداخت شود. كارگزيني هم معمولا يك جوري سر و ته قضيه را هم مي آورد. مي گويد اگر همه حقوقتان را مي خواهيد بيائيد تسويه حساب كنيد و يك چك مدت دار مي دهد. اين يعني اخراج از شركت. قرار داد و مقرراتي هم كه نيست. اخراج هم يعني بيكاري و آنقدر كارگر دنبال كار فت و فراوان است كه مشكلي نيست كه شركت كارگر جديد بياورد. با بقيه هم يك جوري كنار مي آيد يك ماه را مي دهد، چك مهلت دار مي دهد يا بقيه را مي گذارد ماه بعد و خلاصه اينجوري كش مي دهند و سر و ته قضيه را به هم مي آورند. در خبرها بود كه بعد از شش سال بالاخره در عسلويه اداره كار باز شد. آيا اين مسئله تاثيري در وضعيت شما دارد؟ اينها همه سيا بازي است. اين مملكته كه بعد از شش سال بيايند اداره كار باز كنند و نپرسند تا حالا چه بلائي سر اين پنجاه هزار كارگر آمده است. دولت كه خودش يك پاي اصلي اين پروژه عسلويه است و نمي تواند بگويد من خبر نداشتم. تازه كي اداره كار مدافع حق كارگران بود كه الان باشد. يك عده اونجا نشسته اند كه هر وقت مسئله اي پيش بياد بيايند يك جوري اوضاع را به نفع كارفرما رتق و فتق كنند. مثل نيروي انتظامي كه كارش هميشه دفاع از شركتهاست. قانون كار هم كه كشك است كشكي كه از كارخانه هاي بزرگ تهران آنور تر نمي رود.ماجراي درگيري مردم محلي با كره اي ها چه بود؟ ماجراي دلخراشي بود. حدود چهار سال پيش اتفاق افتاد. كارگران كره اي هوس زن مي كنند و از نگهبان كمپ شان فاحشه خواستند. مرده هم رفت زنش را آورد كه پولي گيرش بيايد. معلوم نيست كره اي ها با اين زن چكا ركردند كه مي ميرد. نگهبانه هم داشت جنازه را ميبرد كه مخفيانه دفن كند كه محلي ها مي فهند. مردم داغ مي كنند و حمله مي كنند به كمپ كره اي ها. سه روز درگيري و زد خورد بود. خيلي سريع نيروي انتظامي آمد و جلوي مردم بومي را گرفت. اينها به جاي اينكه از حق مردم دفاع كنند از كره اي ها دفاع كردند. اخيرا احمدي نژاد سفري به عسلويه داشت. چه كاري براي كارگران انجام داد؟ هيچي!خود اون سفر جوك بود. كلي تبليغ كردند كه ببينيد چقدر خاكي و ساده است. و با همان هواپيمای معمولي كه بقيه به عسلويه مي آيند اومد و هيچ تشريفاتي هم برايش نگرفته بودند. كلي هم تو روزنامه ها سر اين مسئله تبليغ كردند. خوب بعضي كارگران هم باورشان شد. مخصوصا پارسال كه خاتمي براي افتتاح چند فاز آمده بود نمي داني كارفرماها چكار كرده بودند. جشن سلطنتي گرفته بودند، فقط كالسكه شاه را نياورده بودند. اما امسال احمدي نژاد اينجوري آمد. با چند نفر كنار بقيه مسافران هواپيما نشست. بگذريم كه آنروز فرودگاه عسلويه مثل مور و ملخ مامور امنيتي ريخته بودند. اينرا هم بگم كه هزينه امنيتي سفرهاي سران حساب و كتاب ندارد. چونكه از يك ماه قبل براش كار مي كنند و برنامه مي ريزند و همه چي را كنترل مي كنند. خلاصه احمدي نژاد اومد و خودي نشان داد و چند جا سر زد و برگشت. تنها كاري كه كرد گفت اين «رست» ها را برداريد و هواپيمای شرکت ماهان را هم برداريد يا كم كنيد و همان هواپيماهاي شركت نفت بماند كه همه كس نمي توانند باهاش سفر كنند. اينجوري مي خواست تا آدمها مجبور شوند همانجا بمانند و بروند زن و بچه شان را بياورند و يا اگر نخواستند نيايند و اينجوري كار به محلي ها واگذار شود. ارواح شكمشان، دلشان براي بومي ها مي سوزد! مگر امكاناتي براي منطقه گذاشتيد؟ نه امكان تحصيلي هست نه امكان يادگرفتن فني جز بدبختي و آوارگي و اعتياد. تنها كاري هم كه الان مي توانند انجام دهند نگهباني است. شنيدم وزير نفت و روساي شركت نفت بهش گفتند بيخود زر زر نكن. اين محلي ها هيچ تخصصي ندارند. اينجوري كار پروژه مي خوابد. اين هم از طرحهاي اقتصادي آقاي رئيس جمهور كه با كارگر نوازي ظاهري دنبال پول گازش است تا دولتش بچرخد. آيا كارگران در انتخابات به او راي دادند؟ دور و بري ها ما كه اصلا راي به هيچ كي ندادند. من اون روز تو كمپ بودم وقت «رست» ام بود. كسي تو كمپ راي نداد هر كي يك جوري بهانه آورد يكي خودش را سرگرم لباس شستن كرد اون يكي خودش را به مريضي و خستگي زد. كارفرماي شركت ما هم چهار تا ماشين با چند تا ايادي خودشان راه انداخت كه بروند سر خط از كارگران راي بگيرند. زود هم برگشتند و رفتند. لابد خبر دادند كه پنجاه هزار تا راي تو عسلويه جمع شد.با اين اوضاعي كه تعريف كردي راه حل اين همه مشكلات را چي ميبيني؟ راستش نمي دونم. فقط مي دونم كه اينجوري نميشه. و اينجوري درست بشو نيست. بايد يك كار ريشه اي تو مملكت بشه، همه اين اوضاع بهم بخورد و يك عده سركار بيايند كه از اول دو دو تا چهار تا كنند و بگويند چطوري از نو همه چي را درست كنيم. اين همه ثروت و امكانات است ولي مملكت را به منجلاب كشاندند. عددي كه در اين مملكت هيچوفت نمود پيدا نمي كند همين هزينه رفاه كارگران است. آدم سوار ماشين مي شود آب و روغنش را نگاه مي كند. اينها اين اندازه هم به كارگر و زندگي اش اهميت نمي دهند. يك شهري مثل بم خراب شد اينها عين خيال شان نبود. اينرو هم مي دانم كه تا زماني كه كارگر به حقش آگاه نشه و روشن نباشه وضع همينطوري باقي مي ماند. بايد فرهنگ كارگر هم عوض بشه. فرهنگي كه بهش عادت كردند، فرهنگ لودگي، فرهنگ بدبختي، فرهنگ دودوزه بازي و حزب بادي. بالاخره كارگر هم نياز دارد كه مثل يك بچه بزرگ شود و تربيت شود. بايد الفباي اوليه را بفهمد. مي دونم كه عوض شدن اوضاع زمان مي برد. ولي هر چي كارگر بيشتر آگاه بشه اين زمان كوتاهتر مي شه. آيا در عسلويه آدمهاي روشن و آگاه هم هست؟ اگر باشد نمودي ندارد. لابد تو حلقه خودشان ديگران را راه نمي دهند. قديمها دوره انقلاب اينجور آدمها زياد بودند. من خودم تو شركتهائي كه كار كردم يكسري آدم درست ديده بودم. بعضي مهندسها و دانشجوها بودند كه حرفهاي خوبي مي زدند و ما را روشن مي كردند و از حق كارگر دفاع مي كردند. ولي كم بودند. زمانشان هم كوتاه بود و نگذاشتند دوام بياورند. يك دفعه هم نيست شدند. تا حال من تو عسلويه اينجور آدمها رو نديدم. بيشتر مهندسهاي جواني كه الان مي آيند فقط خودشان را برای ما مي گيرند. و تافته جدا بافته خودشان را مي دانند. معمولا يا نفرات و فك و فاميل مديريت اند يا سفارشي اند و توسط رئيس كمرگ يا رئيس پتروشمي به پيمانكاران معروفي شدند و استخدام شدند. اغلب مواقع اولين كاري كه اينها مي كنند زور به كارگر مي آورند تا عزيز كارفرما شوند. اين چيز روزانه بهشان تزريق مي شود. الفباي اوليه اي كه يادشان مي دهند كوبيدن كارگر است. بهشان گفته مي شود كارگر يعني وصله ناجور و تو بايد ازش مثل برده براي شركت كار بكشي. تازه خيلي ها نه فني بلدند و تو دفتر، زير كولر، پشت كامپيوتر نشسته و ورق بازي مي كنند. يك مهندس يعني يك آدم فني كه بكارش وارد است. ولي بيشتري ها اينجوري نيستند. من منكر تحصيلات شان نيستم و مهندسهاي وارد هم هستند. ولي بيشتري ها اينجوريند. تقصير خودشان هم نيست. تقصير بخش دانشگاهي ماست. پدر و مادرشان بايد كلي پول بدهند تا اينها يك مدركي از دانشگاههاي آزاد بگيرند و سواد درست حسابي هم نداشته باشند. با توجه به اينكه اين مصاحبه عمدتا در ميان دانشجويان پخش مي شود چه پيامي براي آنان داري؟ انتظارم از دانشجويان اين است كه بيايند خودشان از نزديك وضعيت ما را ببينند. حتي اگر براي چند روز هم شده بيايند. گردش علمي شان را بگذارند توي عسلويه. چند تا چند تا بيايند. گروه گروه بيايند. مي توانند حتي به عنوان كارگر فصلي بيايند و قاتي شوند. قانع نباشند به همان چيزهائي كه در دانشگاه تو كله شان مي كنند. بيايند از نزديك عينيت را ببيند و زندگي ما را لمس كنند. فقط مصرف كننده نباشند. به ديگران اطلاعات برسانند. بيايند آنجا اطلاعات كسب كنند، گزارش و خبر و فيلم تهيه كنند. از اوضاعي كه براي ما درست كردند افشاگري كنند. صداي ما را به گوش همه برسانند. به گوش مردم دنيا برسانند. من كارگر كه امكانات ندارم كه صدايم را فرضا به گوش كارگران توتال تو جاهاي ديگر دنيا برسانم ولي دانشجويان راحتتر مي توانند اين كارها را بكنند. بالاخره كار بايد از جائي شروع شود. اينجوري شايد آن كارگران عسلويه كه تو خاك و خل و مواد مخدر غلت مي زنند هم تاثير بگيرند. وقتي ببينند چند تا جوان از اون سر دنيا آمده اند كمكي به شان كنند آنها هم به فكر مي افتند كه خودشان هم كاري كنند. من نه اقتصاد حاليم است نه كلي چيزهاي ديگه. اينها همه علم است بايد وقتش را داشته باشي كه ياد بگيري. به ما كه وقتش را نمي دهند. اينها را دانشجويان بهتر مي دانند و مي توانند. حتما لفظ كلام و ديدشان بهتر از من است. قشر تحصيلكرده بهتر ميتواند درك كند و بهتر مي تواند برنامه دهد. شايد ديد من نوعي اين باشد كه فقط بروم بزنم تو دماغ فلان يارو دق دلي خالي كنم اما با كتك زدن كه حل نمي شود. آنها مي توانند در پيدا كردن راه حل به ما كمك كنند. به شرطي كه آدمهاي درستي باشند فكر و دلشان با كارگر باشد و دنبال سيا بازي يا ماجراجوئي هم نباشند. من از تو به خاطر انجام اين مصاحبه تشكر مي كنم. از اينكه به ما كمك كردي كه صداي كارگران عسلويه را به گوش ديگران هم برسانيم و افكار دانشجويان را به درد و رنجي كه بخشي از جامعه ما مي برند جلب كنيم. من هم از شما تشكر مي كنم. من سعي كردم حقايق را بگويم. هر چند تلخ باشد. يك سنگيني بزرگ در دلم بود آنرا خالي كردم. سنگيني كه هزاران هزار كارگر ديگه مثل من روي دل شان هست. اينها حرف دلم بود كه زدم. و قصدم خدمت به كارگران بود.درست است. حرف دل بود و عمیقا رنگ و نشان واقعیت زندگي را بر خود داشت. بدون شک اين حرفها باعث مي شود كه چشمهاي زيادي بروي حقيقت باز شود. با اميد به بهروزي همه كارگران جهان■