Monday, February 27, 2006

اسقف توتو :عدالت بمثابه آشتی :

عدالت بمثابه آشتی :
در آفريقای جنوبی و عملاً در سراسر جهان انسان‌ها به طريقی بار می‌آيند كه برای آنها عدالت معادل با تلافی و مجازات است. با توجه به افزايش هولناك و بی‌سابقه‌ی جنايت‌های بسيار خشونت انگيز و موج فزاينده‌ی بزهكاری‌های نفرت انگيزی چون تجاوز و سوء استفاده‌ی جنسی از كودكان اكنون درخواست‌های پی در پی برای از نو باب كردن حكم اعدام به گوش می‌رسد كه توسط بخش‌های وسيعی از مردم نيز حمايت می‌شود..........
پس از سقوط رژيم آپارتايد بعضی از مردم آفريقای جنوبی خواهان نوعی دادگاه نورنبرگ بودند، به ويژه برای مرتكبين آن شقاوت‌هايی كه جهت حفظ و استمرار نظام وحشيانه آپارتايد انجام می‌گرديد. در آن زمان بسياری توقع داشتند كه مقصرين آن جرائم به حداكثر مجازات محكوم شوند...................اما از اين جهت ما بسيار خوش شانس بوديم كه نورنبرگ هرگز برای ما مورد توجه جدی قرار نگرفت. برگزاری دادگاه نورنبرگ به اين خاطر مقدور گرديد كه متفقين شكست بدون قيد و شرطی را به نازی‌ها تحميل نمودند و به اين ترتيب موفق به تكليف نمودن به اصطلاح عدالت فاتح شدند

علاوه بر آن در مورد نورنبرگ مدعی العموم‌ها و قاضی‌ها می‌توانستند پس از پايان محاكمه چمدان‌های خود را بسته و آلمان را به مقصد كشورهای خود ترك كنند، حال آن كه ما می‌بايست در سرزمين مادری مشترك خود خانه‌هايمان را بسازيم و بياموزيم كه چگونه با يكديگر كنار آئيم. چنين محاكمه‌هايی اگر به راه می‌افتاد احتمالاً برای هميشه ادامه می‌يافت و زخم‌های عميقی از خود به جای می‌گذاشت.

مايه سعادت بود كه كشور ما تصميم به پيمودن راه كميسيون آشتی و حقيقت يابی گرفت .....چنين تصميمی بر اصول عدالت ترميمی مبتنی بود .در جلسه‌های دادرسی كميسيون مربوطه برای ما جزئيات وحشتناكی از فجايعی كه برای حفظ يا مخالفت با آپارتايد انجام شده بود روشن گرديد.
« ما ابتدا به او قهوه‌ی كه در آن داروی خواب آور ريخته شوده بود خورانديم و سپس گلوله‌ای در مغزش شليك كرديم و بعد جنازه‌ی او را آتش زديم. چون سوختن جسد انسان به ٧ يا ٨ ساعت زمان نياز دارد، ما همان كنار آتشی روشن كرده و به پختن كباب و نوشيدن آبجو پرداختيم ». هر زمان كه چنين داستان‌های هولناك منتشر می‌شد، می‌بايست به ياد می‌آورديم كه اين اعمال به واقع اهريمنی بودند، يك هيولا مسئوليت اخلاقی ندارد اما آنچه به مراتب حاد تر است اين كه هنگامی كه روی كسی نام هيولا می‌گذاريم، هرگونه امكان اعاده حيثيت بعدی را از او صلب می‌كنيم. عدالت ترميمی به طور جدی بر تصديق انسانيت بنيادين مبتنی است، حتی در مورد بدترين جنايتكارانی كه به تصور در آيند.
ما بر اين باوريم كه حتی افراطی ترين نژادپرست‌ها هم ظرفيت تغيير را دارند.

هنگامی كه جوامع بشری با هم درگير در منازعه و اختلاف می‌شوند، « چشم در برابر چشم » هرگز نمی تواند به نتيجه رسد. اقدام‌های تلافی جويانه در چنين جايی به ادامه‌ی تلافی جويی‌های ديگر می‌انجامد، يعنی در همان حلزون خون و خونريزی كه در خاورميانه شاهد آن هستيم.آن نوع از عدالتی كه آفريقای جنوبی به اجرا می‌گذارد، آنچه من آن را « عدالت ترميمی » می‌نامم، بر خلاف اقدامات تلافی جويانه است و در درجه‌ی اول بر مجازات تكيه نداشته و به طور بنيادی خصلت تنبيهی ندارد، بلكه بر التيام‌بخشی متمركز است. آن جنايت‌ها باعث شكافی در مناسبات انسانی گرديد و اين شكاف است كه بايد ترميم شود. عدالت ترميمی شخص خلاف كار را به عنوان يك انسان می‌نگرد، به عنوان فاعلی با مفهومی از مسئوليت و احساسی از شرمساری، كسی كه نيازمند ادغام مجدد در جامعه است و نه رانده شدن از آن.

عدالت به مثابه مجازات و تلافی اغلب قربانی را ناديده می‌گيرد و نظام آن معمولاً خالی از احساس و بی‌روح است. اما عدالت ترميمی اميدوار كننده است و بر اين باور است كه حتی بدترين خطاكار و جانی می‌تواند به انسان بهتری تبديل شود.البته معنای آن اين نيست كه بايد در برابر جنايت برخوردی ملايم داشت. شخص خلاف كار بايد وخامت و حساسيت كار خلاف خود را توسط محكوميتی كه دريافت می‌كند درك كند، اما بايد اميدی هم وجود داشته باشد، اميد برای آن كه شخص مجرم بتواند پس از پرداخت هزينه‌ای كه به جامعه بدهكار است به عضو مفيدی از جامعه تبديل شود. هنگامی كه چنين رفتاری را الگو قرار دهيم مبنی بر آن كه ما واقعاً معتقد هستيم كه هر انسانی می‌تواند انسان بهتری باشد، آنها نيز غالباً انتظارات ما را از خود برآورده خواهند ساخت. -------------اسقف اعظم دزموند توتو برنده‌ی جايزه‌ی صلح نوبل

Sunday, February 26, 2006

Perseverance and honor: Interview with Abbas Amir-Entezam

Perseverance and honor: Interview with Abbas Amir-Entezam

Interview and photos by Fariba Amini
The Iranian Revolution was the revolution of the century against the century -- A French journalist
IRAN, 2006 -- He opened the door courteously and led me into his living room, a far cry from his usual dwelling in the most infamous prison of Iran, Evin; a place where he has spent twenty-six years of life; a place where he has lived for almost three decades; a place where many have gone, never to return. He is now on a leave of absence, a brief interlude in his lengthy and trying sentence.
Abbas Amir-Entezam
He spoke of his ideas, of deep conviction, and of values in a gentle and kind voice, which often made me realize in awe of whom I was speaking with: the most famous prisoner of Iran; the incredible man who has never accepted his guilt, a testament that there are some in this world who remind us that truth and honor are above everything.
Why was he arrested in the first place? What crime was he punished for? What was his real guilt?
Mr. Abbas Amir- Entezam, the longest political prisoner in Iran, at times called the Mandela of Iran, was taken into custody on 28th of Azar 1358 (December 1979) on groundless charges, which ranged from espionage for the United States, working against Iran's national security, and other fabricated accusations. From the beginning of the show trials, he sat through proceedings facing his accusers and courageously defied all charges. He has always maintained his innocence.
In prison, Amir- Entezam wrote letters and declarations of his innocence as well as his ideas and thoughts. He spent time with other famous prisoners, walking in the prison yard and giving them moral support through thoughtful conversation. He has had the courage and conviction to stand by his words and has asked for an international tribunal to hear the claims against him. Islamic authorities are at a loss of what to do with this man who won't give up, who won't let go, and who remains more resolute than ever.
Most Iranians have heard of Abbas Amir- Entezam who was educated at Tehran Univesity, Acetef, in France and UC Berkeley. He was an engineer by profession, a successful businessman before the revolution, and a member of the National Resistance Movement. He is highly respected in Iran, by those who have met him and his courage has stunned and won the grudging admiration of even his enemies. One of the few times he was let out of prison to attend a meeting at Tehran University, the students, after learning of his presence amongst them, gave a standing ovation in his honor. I was truly touched by his honesty, integrity and courage. Mr. Amir- Entezam and his wife, Elaheh, were present at Milad Hospital this past summer at the demonstration in support of Akbar Ganji, another famous prisoner. Here, they joined others to pronounce to the world that human rights violations still continue under a regime which has broken every law to manipulate the truth. Elaheh, who was also imprisoned for a short period with her husband, has stood beside him in good times and bad. Together, they are an extraordinary couple who have not only endured the regular strife and hardship of marriage, but have also remained strong through the unimaginable suffering of arrest, imprisonment, torture and illness.
I posed a few questions to Mr.Amir- Entezam through a video interview. He kindly granted me the honor of being the first to interview him since his conditional release. He spoke on many issues, which will be elaborated on in his new book, In Search of Truth. As he told me, it will be published when the time is right.
As we sat in his apartment facing the Alborz mountain range, he showed his willingness to tell me and all Iranians of his tale of courage, an ongoing struggle for the truth, and a past which led him to prison and months of solitary confinement, where he underwent physical and mental torture. From his living room, one can see the outskirts of Evin prison, which was built during the reign of Mohammed Reza Shah and has been in use ever since the revolution by the Islamic regime.
Mr. Amir-Entezam is now seventy-three years old and suffers from diabetes, chronic fatigue syndrome, and the loss of hearing in one his ears, all as a result of spending time in prison under harsh conditions.
What I was most astonished with was the frankness in which he spoke. He was utterly fearless of the consequences, knowing full well that his apartment was most probably bugged. He spoke candidly without fear of retribution.
"What has a man to lose," he said, "except his honor?"
*****
Fariba Amini, Abbas Amir Entezam and his wife Elaheh Amir Entezam

FA: Dear Mr. Amir- Entezam, many thanks for giving me this opportunity. You have been in jail for 17 years and in and out of jail for the last ten years, altogether for 27 years. Why have you stood firmly by your words?
AAE: First of all, let me say that I am happy to finally meet you and I hope you will have the chance to return to Iran again. You are the daughter of a man whom I have great respect for and I pray for his good health.
To answer your question, I must give you a short introduction:
I read a book when I was in prison written by a European philosopher who spent time in German prisons during World War II. He said that if we know the reason for life, then we know what we must do in this life. Without having read the book or known about this wise statement, I was already asking myself the same question. .
It is important to know why we have come to this world, to know our place, and what we will leave behind. Thus, after my arrest, which was done under the pretext of audacious lies, and filthy accusations against me and my melliyoun (Nationalist) friends, I started to ask, why me, and why the provisional government?
For two and a half years, I was in solitary, where my health drastically deteriorated. Then, I was taken to a prison cell which was meant to accommodate one person, but was in actuality crammed with twenty-seven of us. It was in these awful conditions that I began to think hard and look for answers. As you know I was Mehdi Bazargan's student at the School of Engineering at Tehran University. He was my mentor in many facets, not just engineering. He taught me of the significance of ethics in both social and political matters. Additionally, I had been a follower of Dr. Mohammad Mossadegh and although I was much younger than Mr. Bazargan, I followed in his footsteps. We shared the same views and I had always been very close to him. Thus, for many years I was consumed with the questions why the Bazargan government and I specifically targeted?
One thing I knew for certain was that nothing could be more ludicrous than the accusation of me being an agent for a foreign power – the United States, according to my accusers. It was totally outrageous.
After years of imprisonment, with no access to television, radio, or newspaper, thus with no news or contact with the outside world, I came to the conclusion that the events of 1979 (1357) were a conspiracy against the Iranian people by certain powers. But I did not yet understand the motivation or the goals behind that conspiracy. These certain unnamed powers took their ally, the Shah, out and supported Mr. Khomeini to gain power, which in turn gradually created the prevailing conditions in our nation.
After seventeen years in prison, I was temporarily let out. It was during this time that I met and married my wife, a woman whose sacrifice is most admirable. We speak of political matters often. Sometimes she asks me, "How long will you continue? When will this all end?" I always respond with the same words: "Not until the moment when I am exonerated of all charges."
At some point, there was a meeting with the Prosecutor General of the Islamic Revolutionary Courts. My attorney, the late Mr. Safari (who passed away after defending many prisoners) was present at this meeting. He asked me why I would not just let go of the whole matter and leave. This is what I said to Mr. Mobasheri: until the day when there is a public trial under all international norms and laws, with the presence of mass media, and television broadcasts which will show all Iranians the falsity and fabrication of my so-called crimes and which will pose the unanswerable question of why I was arrested in the first place - until these absolutely necessary events come to fruition, I will not relent, I will not give up on my demands. During my discourse, Mr. Mobasheri remained completely silent. I addressed him again and said: I would rather die than leave my country. I think they were just fed up with me! I have been like a thorn in their side. The sooner they got rid of that thorn, the better. They have sent direct and indirect messages to me, beseeching me to leave. Every time, my answer has been a resounding "no."
Entrance to Evin prison
Tell us about your time in prison.
In the summer of 1370 (1992), Mr. Galindo Pohl , the Head of the United Nations Human Rights Commission, visited Iran for the third time and specifically asked to see me. The first two times, the Islamic regime told him I was not in Evin and that I was not available. This time though, I assume under international pressure, he was allowed to visit me in prison. He was part of a delegation of four.
We met each other in the office of the head of the prison. His encounter with me was very warm and friendly. I told him I rather write down what I have to say.
There was a guard being present at all times, I am certain that other officials were watching or listening from another room. Even still, I had no reservations. This was a rare moment which needed to be taken advantage of, especially since other political prisoners were not allowed to meet the delegation for more than five minutes. There was such an atmosphere of fear prevalent in those days that if you spoke for more than a few minutes, you would be executed. But I wrote and wrote for two and a half hours about all topics, which included my accusations against the Islamic Republic, what I had witnessed in regards to other prisoners, as well as what I had personally experienced. The other members of the delegation were recording it in Spanish, French and German while Mr. Galindo Pohl would take every finished sheet of writing from me and put it in his open briefcase. In the adjacent room they had put out fruits and sweets, as a way to show that we were treated well in prison. It was all deception and lies. After the UN Commission had left, I was put on the open bed of a truck and paraded around from one prison area to another. It was very cold and the wind was blowing very hard (Evin is located outside of Tehran, close to the mountains, thus at night, it becomes very cold). As a result of this grave insult and humiliation, I got a very bad cold and I had an ear infection for months. We often left a note, which indicated what we needed, for the Pasdar (revolutionary guard) behind the door of our locked cell. The Pasdar looked at my note and came back to tell me that Mr. Hossein Pishva, the head of prisons, had specifically ordered that I would not have any access to the hospital ward or to any medication.
As a result, I had an infection in my left ear for three months. The inner ear had ruptured and I lost hearing in my left ear. This was my punishment for having talked to Mr. Galindo Pohl. Eventually, I was taken to the prison doctor who told me that I had to go to go to the emergency room of a hospital outside the prison and be operated on. But this emergency took six months! Unfortunately, the damage was already done.
How did you survive all these years?
In my twenty-six years of confinement, no one ever saw me in a bad mood. I always smiled and kept up my optimistic outlook. I knew I had done nothing wrong except to defend my own rights and the rights of my compatriots. I knew I had struggled for my homeland. Everyday I saw the distressed faces of my poor cell mates and although at times it was difficult, I had to smile in order to give them moral support. Despite the fact that I had no idea how long I would be kept in prison, whether I would ever be released, or whether I would eventually face death, I still maintained a cheerful disposition. In this respect I was doing what that aforementioned philosopher had said: I had found the reason for living and did my best under the conditions I was faced with.
Entrance to Evin prison
What were the worst and the best times in prison all these years?
The worst time was when I was with other prisoners and witnessed many of my cell mates being taken and executed one-by-one, without any trials or jury. In the year 1367(1989), we were 350 people in our ward (bandeh zendan), 342 of them were executed; their ages ranged between 20 - 70 years.
Those were the worst days of my life. I will never forget a single moment of that pain. The best time was when after five years, I was allowed to have books and was given both books and newspapers to read and paper to write my notes on. I was finally able to have some contact with the outside world.
The reason for your arrest and subsequent imprisonment was said to have been your meetings with the U.S. ambassador to Sweden and other U.S. officials? Explain the circumstances which led to your arrest. Since we know that was just a pretense, what exactly was the real reason?
At times in history while important events take place, as during the Vietnam war, negotiations between different parties of a conflict occurs behind the scene.
In Iran, at that time, while many people believed that they were struggling against the Shah's army or for the downfall of the monarchy, there were politicians who were doing their own negotiations with U.S. officials and some European governments. Mr. Bazargan, as the head of the NMM was also involved in such negotiations and had appointed me to conduct diplomatic talks with certain foreign embassies in Iran; this had been approved by Mr. Bazargan himself and the Revolutionary Council. In fact I would report to the council which was held at the house of Ayatollah Moussavi Ardebili. To my dismay, this open and candid negotiation was later used to discredit me as a spy and accuse me of working against Iran's national security. We were only trying to prevent further chaos and instability.
Again going back to your third question I must emphasize on the following point: In accordance with diplomatic protocol, as Iran's ambassador to Sweden, I had several meetings with the US ambassador.
These very candid meetings were dismissed by those who took over the US embassy as a sign that I am an agent. In the documents from the "Nest of Spies" which were a basis for the accusations against me and miswritten it is stated that: "I have always repeated that any relations between Iran and other countries should be based upon mutual respect and non-interference in Iran's affairs and respect for Iran's total sovereignty." Whereas it states and underlined in a different form saying that " Entezam from his days as a student in Berkeley always pointed out to America's 25 year influence in Iran and always reiterated that all relations between Iran and other countries (US-China and Russia) should be in accordance with mutual understanding and in acceptance of the Islamic regime and its national sovereignty (from page 88 of the Documents seized at the American Embassy No. 10). You can clearly see that even from their own account, these are the words of someone who is a patriot and not a spy!"
In the early fall of 1978, just before the beginning of the revolutionary Islamic movement, Mr. Bazargan, who was the head of Nehzat Azadi (Freedom Movement), got in touch, through Mr. Mohammad Tavassoli Janati, with the U.S. embassy, Mr. Stample, an American diplomat in Iran, and the U.S. ambassador, Mr. Sullivan. I saw Mr. Bazargan in the summer of that year; he was walking in Shemiran near Zaaferanieh (in the northern part of Tehran). We sat near a creek (jouyeh Abe) for three hours. I asked him what was going on and he responded that he did not know. My question was not whether or not there was a movement against the Shah. Instead, my real question was who was behind it? He did not know. He somewhat understood the big picture. When I asked him what was to be done, he responded that if I really wanted to know, I should close down my office and go to see him at his office. I had three companies, located in the AF building. I also had an American secretary, a wonderful woman. On the advice of Mr. Bazargan, I closed down the office for the next few days. But my secretaries started translating news about Iran from the foreign press, which we made copies of.
Around the 29 of Azar (December 1978), Mr. Bazargan asked me to take over the political office of the organization which Mr. Tavassoli had been in charge of. At around the same time, a human rights delegation comprised of Mr. Stample, Richard Cottam, Ramsey Clarke (now representing Saddam Hussein), and a minister, whose name I don't recall, came to Iran. Mr. Bazargan, who was also the head of the human rights committee in Iran, asked me to go meet with them.
Accompanied by Dr. Asghar Haj Seyed Javadi, Ahmad Haj seyed Javadi, and Mr. Abdol Karim Lahidgi, I went to meet with the human rights delegation. When the meeting was over, Richard Cottam asked me if I was the same person who had handed a letter to Richard Nixon (vice president at the time) in 1953 (shortly after the coup) when he was in Iran. Indeed it had been me. The letter had been written as a response to the U.S. government for their involvement in the coup and the toppling of the Mossadegh government. On behalf of the National resistance movement, I had volunteered, to present the letter through Richard Cottam. After the meeting he told me to meet with Mr. Stample regularly and tell him of human rights abuses under the Shah. I informed Mr. Bazargan and members of the Revolutionary Council about Mr. Cottam's request. They all agreed and approved the matter. We met five or six times which continued until Richard Cottam left Iran. Unfortunately, I found out later that he was an official at the CIA. This was what occurred at our meeting with Cottam in 1978 shortly before the revolution.
I was on call three nights a week. It was during one of these late nights that Mr. Sullivan, came to see the prime minister's office to see Mr. Bazargan who was not present. I was given a letter informing me that an office of theirs (operating under the Khalidj company) had apparently been taken over by some revolutionaries. American embassy personnel had been taken into custody, some passports had been confiscated, and the premise had been ransacked. It was midnight when I called Mr. Bazargan and woke him up. I asked him what we were to do. He replied: "Do whatever you can." Unfortunately, we did not have a military or security unit at that time. A few dozen incompetent militant hooligans had taken over many of the ministries so there was no viable security apparatus after the revolution. These men were essentially running the show. I called Ayatollah Mahdavi Kani and I told him who I was and asked for his help. He informed me that there was virtually no one to turn to. I then called General Imanian the head of air force. He told me that he had six people and he could spare three of them. We took care of the immediate problem and returned the passports to their rightful owners.
In the morning, Sullivan and Stample came to see me and again gave me a letter which addressed me warmly as "Dear Mr. A. E." They thanked me for my assistance in the matter. This letter was in fact the basis for my arrest, with the most incriminating aspect being that the U.S. ambassador had addressed me as "Dear"! They claimed that the use of this specific word implied that the U.S. officials had close ties to me and considered me one of their own!
A view of Evin prison
In the charges against you, that is only one of the reasons stated. But in your opinion, what was the real reason?
Another case was when in the fall of 1979 Mr. Bazargan called me to Tehran; I had been in Sweden doing some consultation on certain issues. I went to Tehran for a few days. During the evenings, my friends would invite me to their house. At one of these gatherings, there were about forty or fifty people. The room was abuzz with discussion of events taking place in the country. Everybody was anxious. Mr. Ahmad Madani* was there, I pray for his health, and many other prominent men, along with several women and children. It was an informal gathering that quickly turned into an evening of political dialogue. Everyone began to harshly condemn the actions of the provisional government. They thought that whatever was happening were our decision, as well as Mr. Bazargan's. All I could do was listen as I did not feel that it was appropriate to speak in front of people I did not know. At night when I came back home, I thought to myself, how can we resolve this situation? They were troubling times and we needed a resolution. I thought that I would invite the main core of the Nehzat Moghavemat Melli(National Resistance Movement) and ask for their advice to see how we could get out of this standstill. Consequently, about twenty people came to Mr. Anvari's house. I did not tell Mr. Bazargan about this meeting, nor did I inform anyone else. I simply consulted with them about what I had heard and seen at different gatherings. Every person in the meeting made a suggestion which was not accepted by the majority. At the end I proposed the idea of abolishing the Majlis Khebregan(Assembly of Experts) which was put to vote and accepted by the majority. In early spring of 1979, Iranian people had authorized the provisional government to do three things:
1) To write a new constitution
2) To form a constituent assembly as opposed to an assembly of experts, and
3) To have this new constitution ratified within one month through a referendum. What the assembly of experts had done was to change the people's mandate for the provisional government. This meant that they had thrown away our proposals and written their own for the draft of the Constitution. Members of the assembly of experts wrote the Islamic constitution. What was supposed to happen however, was that under the existing law the Majlis Moassesan (constituent assembly) ought to have been formed consisting of three hundred representatives. Yet since there was not enough time and a great amount of mistrust, we we all agreed unanimously that we would present this idea in a public referendum. The assembly of experts should be dissolved. Most of those present at this meeting were ministers in the Bazargan government. I told them that I was not a lawyer by profession so those who were familiar with the law should write this amendment to the constitution and present it. They sat through the evening until morning and constructed the amendment which stated that the Assembly of Experts should be dissolved, while our proposal is presented to the Iranian people for final approval. This was completed when in the morning it was presented to Mr. Bazargan.
This proposal was given to the provisional government and 18 of the 22 ministers accepted it. When the amendment was presented to Mr. Khomeini, he dismissed it and called it a conspiratorial act. When I returned to Sweden, I had a copy of it with me which I left at the embassy. After the US Embassy takeover, when I was recalled to Tehran, the students, followers of Imam's line who attacked the Iranian Embassy in Sweden, found the document and brought it to Tehran. They realized that it was I who had originally submitted the proposal. And this was the basis for all the rest of the accusations against me. In essence, this was the Islamic Republic and Mr. Khomeini's revenge against me, because of my suggestion for dissolving the Assembly of Experts.
Are you suggesting that everything was planned beforehand?
There comes a time when conditions are ripe for change. In prison, you have all the time to read and reflect. I tried to examine all the events in world history as compared to our own. Up until 1979, the Shah had consolidated all of the power within himself. But if the time had not been right, and all the events had not been properly aligned, Mr. Khomeini would not have been brought from Najaf, taken to Neauphle-le-Chateau in France, given full access to international media, and then brought to Iran. So, in more ways than one, this was the exact right moment for the subsequent events to occur. Savak burned buildings and created the chaos and internal strife necessary to take the Shah down. Consequently, our people became innocent victims of this well planned out charade.
There were three Texas Commerce Instrument employees in Ghassr prison. They invited a bunch of hooligans to create chaos and incited people to come to the streets, open the prisons, thus letting criminals out. What began with a few hundred people quickly turned into massive and wide scale demonstrations.
My own father, Nosratollah Amini, was in the provisional government and I always ask him this same question that I will now pose to you: as you know, he was the first governor who resigned and he believes that if the entire Bazargan cabinet had resigned at the beginning, if Mehdi Bazargan had shown more power and not listened to Ayatollah Khomeini or taken his advice in matters of the government, the Islamic Republic would not have been established and strengthened. After all, the men around Khomeini had no knowledge or ability to run a country like Iran. Do you take any responsibility for your own decisions and do you think Bazargan made any mistakes?
A lot of events at that time, much like what is happening today, were taking place covertly. Thus, people only saw what was occurring on the surface. There was no security, there was a lot of tension, people lived in constant anxiety, and there was no stability. They did not know what the future would bring. The only see thing people saw was the poor face of Bazargan and the rest of us and naturally, they would blame us and perhaps they still do. But Bazargan, like any other politician, was not unaccountable for some of the mistakes that were made.
You know that I am a follower of Dr. Mossadegh's path, but to believe in his, or any other politicians, infallibility would be naïve. When they took me from Evin to Ghesel Hessar {another prison in Tehran}, I was put in the same cell block as some of the former officials of the Shah. They were angry at me, and spoke to me in the corridor as we walked from place to place. They would say, "Bekehsh cheshmet koor" ("You deserve what you got"). They thought both Bazargan and I were responsible. They thought Bazargan was instrumental in facilitating the establishment of the Islamic Republic - but this is not true. Both Mossadegh and Bazargan were very honorable men who loved their country; they believed in democracy and the rule of law, and they struggled for a better life for their people.
The only difference between them was that one was secular, but not religious while the other was secular, but still very religious. Similarly, I also try to fight against injustice and intolerance. It is my belief that if Prophet Mohammad and the Koran have any significance, then they would incite us to live this way as opposed to speaking dogmatically while living hypocritically. We should do what we can to fight for justice. I have enormous respect for these men of politics and for the tenet which they tried to uphold. For all of us, Mr. Bazargan and his entire government it was a very trying time. We were facing all kinds of pressures from all sides. Nevertheless, He was a brave man who understood the delicate nature of politics.
When Mr. Bazargan went to see Mr. Khomeini in Neupleauchateau he had no illusions of power for himself and for governing Iran. For Mr. Bazargan and many others, the events in Iran were unfolding so fast that it was difficult to predict what would happen. I am convinced that even for the Shah himself, who had reigned for 37 years, there was a total state of confusion. In short and in reply to your question, for the process of change which took place in 1979 in Iran, other conditions and elements had to be set in place. Similarly, in today's world, nothing really happens if those conditions are not ripe
How did you come to the conclusion that others, specifically foreign components, were involved in the downfall of Mehdi Bazargan's government?
With ample time in prison, I had the opportunity to review many history books. Thus, I came to the conclusion that many decisions were made more than fifty years ago.
The Truman administration had concluded that in order to destroy the Soviet Union without going into war, seeing that both nations had the bomb, and avoiding a global nuclear catastrophe, they would use other plans. They had a 50 year plan to get rid of the Soviet Union without actually engaging in war. I am convinced, just like
Zbigniew Brzezinski and Noam Chomsky, that what took place in 1979 in Iran, the rest of the events in the Middle East- the Iran-Iraq war, the Soviet invasion of Afghanistan, and Iraq's invasion of Kuwait were part of this plan which eventually led to the destruction of the Soviet Union. The result was the re-distribution of the world and the Middle East. The rest of my thoughts and analyses, which are elaborated on, are in my book.
Are you saying that in the end, people have no say in shaping their own destiny? And that thereby, people's fight throughout history is futile? That everything is pre-determined?
I am not saying this at all. If I didn't believe in the struggle for the truth, I would not have spent twenty-six years of my life in prison, nor would I bother to fight for justice. I believe people have a great say in their future, but we must be careful, we must not be deceived by Zaher (appearance) and we must take a more active role in shaping our future. We must open our eyes and ears and work very hard towards the goal of bringing real prosperity and democracy for all Iranians.
Regretfully I must say that most people in the world just watch the events that go on as a sort of theatrical performance in which they are the audience – they are unaware of what occurs backstage. They only see the events as they are portrayed to them. They don't question the motives – they don't become active players in the stage of their own lives. Mr. Gladstone, the former British Minister once said, "People of the globe think that they are making all the decisions, but in fact it is others behind the scenes who are the real architects; we are only witness to these events."
There is a good chance that when people listen to me or read what I say, they think that I am exaggerating or that I am convinced of certain unfounded and baseless theories. I have tried to write my thoughts and substantiate them with truthful and relevant facts and reasons. By grace of God, I was able to survive, thinking all the while that I might be executed any day. But here I am, still alive and I will tell my story to the Iranian people and the whole world. As I said, I have documented all the above in my book "In search of Truth", which will be published in appropriate timing.
We should not believe that we are the only country that lost in this power game and therefore should not surrender to these unfair games. We should raise the world consciousness and that of our own people, in understanding the global decisions and understand the meaning of globalization. Also we must make our own decisions in shaping our democracy. We must use non-violent means, by calling for a public referendum under the auspices of the UN. It is only then that we can establish a true democracy in Iran.
What is your view on the Iranian revolution as opposed to other revolutions around the globe?
I am in the opinion that in other revolutions it was the disenchanted people who overthrew the dictators but in Iran it was General Huyser who took the Shah out. Mr. Khomeini said himself, the Iranian revolution happened in a short time with very little expense and it succeeded by invisible hands.
***
I left Mr. Amir-Entezam's apartment with a feeling of gratitude and sadness. I wished
Him well and hoped that I could return to see him and Iran under more favorable conditions.
Mr. Amir-Entezam's opinion or views on the events that led to the revolution, its aftermath, and the fall of the Bazargan government, are not shared by all. Many historians believe that what took place between 1978-1979 was in fact a mass revolutionary movement, one which was influenced by outside forces with numerous factors contributing to the downfall of the Shah – a movement that brought Ayatollah Ruhollah Khomeini to power, marking February 1979 as the beginning of what was to be known as the Iranian or the Islamic revolution, establishing a clerical rule in Iran which has lasted twenty-seven years.
Our nation has endured great pain and suffering at the hands of those who have made life difficult for the Iranian people, be they external or internal forces. Iranians in general are skeptical, unable to trust anyone. We are a nation of doubts, and the modern history of Iran reminds us that life hasn't been an easy one. Yet, we are a nation of optimism. We always look at the bright side and still live the best way we can, despite all of the tribulations.
With the current situation unfolding and with great uncertainty on the horizon, we make our jokes, live fully, and hope that our leaders will come to their senses - that at the end, people's fate should not be determined by those who don't have the general best interest in mind. The truth is that we have to pull our forces together, to help create a free and open society for the future of Iran's children. A nation that has withstood aggressions throughout history - from the Arab invasion, the Mongols, Alexander the Great, Russian occupation, repeated British and American interference, and Saddam's eight year war – can not afford another invasion or even a military strike.
The consequences will be dangerous and unspeakable for all involved but especially for the Iranian nation. We all have too much at stake to lose this final battle.
Mr. Amir-Entezam and many of the other political prisoners as well as all those who have struggled for democracy in Iran, have put their lives on the line and put their nation's well-being above and beyond their own. These men and women are not only to be admired and cherished, but supported as well.
In the words of a very wise man, the father of the American Declaration of Independence, Thomas Jefferson, "The man who loves his country on his own account, and not merely for its trappings of interest or power, can never be divorced from it; can never refuse to come forward when he finds that she is engaged in dangers which he has the means of warding off."

Notes* As a result of the seizure of the American embassy and the hostage ordeal, all of Iran's assets were frozen by the US government and the Carter administration put sanctions against Iran which continue to this day.
* Dr. Mehdi Haeri Yazdi, a renowned Islamic scholar, son of Ayatollah Abdolkarim Haeri Yazdi, the founder of Hozeh Elmieh Ghom who was Khomeini's teacher, wrote in his memoirs. "I went to see Khomeini in Ghom and presented to him the idea of doing away with the assembly of experts; I pointed out that in fact we do not need either of these assemblies. The Monarchy has been overthrown and we can very well use what is left of the constitution which goes back to 1906. It is an excellent document except the part about monarchy. Let there be a public referendum on this matter and people can chose their real representatives. He hesitated, looked at me and said nothing. To me that was a terrible insult. I concluded after that meeting that Khomeini had made up his mind and his decision." Mehdi Haeri Yazdi, who was the first scholar to refute the idea of Velayat Faghigh, in his book, Hekmat va Hokumat, and whose niece was Khomeini's daughter in law cut all his ties with Ayatollah Khomeini until his death in 2000.
* On November 15, 1979, only 11 days after the seizure of the US embassy, the assembly of experts ratified the Islamic Constitution.
* Daryadar (Navy commander) Ahmad Madani, the governor of Khuzistan in the provisional Government of Mehdi Bazargan, a true Iranian patriot and a member of the National Front passed away on Feb 12, 2006 after a long battle with stomach cancer.

‌٥/٧ميليون نفرزيرخط فقروسهم ناچيزازيارانه‌ها


تشريح وضعيت روستاها درگفت‌وگو با ايسنا: ‌٥/٧ميليون نفرزيرخط فقروسهم ناچيزازيارانه‌ها زلزله‌هاي مخرب و تخليه تدريجي، دو تهديد جدي رشد‌٢برابري توليد ناخالص داخلي
سرويس: اجتماعي 1384/12/07 02-26-2006 09:52:33 8412-03696: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: اجتماعي
مديركل دفتر مطالعات و برنامه‌ريزي روستايي سازمان شهرداريها و دهياريهاي كشور با تشريح وضعيت روستاهاي كشور در حال حاضر گفت: 5/7 ميليون نفر از جمعيت 23 ميليون روستايي، زير خط فقر هستند.
اكبري در گفت‌وگو با خبرنگار «شهري» خبرگزاري دانشجويان ايران با اشاره به اين كه روستاييان سه برابر شهرنشينان زير خط فقر هستند، افزود: مطالعه بانك جهاني حكايت از اين دارد كه در كشور ما حدود 21 درصد افراد زير خط فقر قرار دارند كه از اين رقم 8/11 درصد، جامعه روستايي و 9/8 درصد جامعه شهري است.
وي در خصوص وضعيت درآمد و هزينه روستاييان و شهرنشينان تصريح كرد: در سال 55 درآمد يك فرد شهرنشين چهار برابر يك فرد روستايي بود، در حالي كه در سال 80 اين رقم دو برابر كاهش يافته و شكاف‌ها پس از انقلاب از نظر درآمد كمتر شده است.
به گفته وي سرانه يك فرد شهري از يارانه‌ها در سال 55، 7/2 برابر يك فرد روستايي بود كه با اين رقم يك فرد شهري سه برابر يك روستايي يارانه دولتي اخذ مي‌كرد، اين در حاليست كه طبق آمارهاي موجود در سال 74 اين رقم 3/4 برابر شده و ميزان يارانه شهري افزايش يافته است.
اكبري با اشاره به اين كه سهم جامعه روستايي در توليد ناخالص داخلي از 13 درصد در سال 55 به 24 درصد در سال 75 رسيده است، اظهار كرد: توليد ناخالص داخلي در روستاها دو برابر شده است.
مديركل دفتر مطالعات و برنامه‌ريزي روستايي سازمان شهرداريها و دهياريهاي كشور خاطرنشان كرد: 3/19 درصد از آبادي‌ها در سال 45 خالي از سكنه بودند كه اين رقم در سال 75 به 8/45 درصد رسيده است، لذا با توجه به روند موجود سرشماري سال آينده ، تعداد آبادي‌هاي كوچك به واسطه دور و پراكنده بودن و دسترسي محدود آنها به مراكز خدماتي، به تدريج تخليه مي‌شوند، بطوريكه هم اكنون با وضعيت تخليه آبادي‌ها روبرو هستيم.
اكبري با بيان اين كه بيش از 85 درصد واحدهاي مسكوني معمولي روستايي كه داراي فضاي زيستي است، سازه بنايي دارد، تصريح كرد: سازه اين واحدها از سنگ، سيمان و آجر بوده و اسلكت‌بندي ندارند و عملاً به عنوان سازه‌هاي ضعيف معروفند.
به گفته وي ، 8/5 درصد واحدهاي مسكوني روستايي سازه بتني و 3/4 درصد سازه فلزي دارند، بطوري كه از كل واحدهاي مسكوني روستاييان حدود 10 درصد آنها در مقابل زلزله مقاوم بوده و داراي اصول فني هستند.
اكبري افزود: بيش از 51 درصد اين واحدهاي مسكوني، عمري بيش از 20 سال داشته و بر اين اساس بحث سازه‌هاي روستايي نيازمند توجه جدي است.
مديركل دفتر مطالعات و برنامه‌ريزي روستايي سازمان شهرداريها و دهياريهاي كشور گفت: طي 10 سال گذشته ،9 هزار و 957 روستا تحت تاثير زلزله قرار گرفته و بيش از 96 درصد روستاها تخريب شده‌اند.
وي با يادآوري اين كه بحث مقاوم سازي در روستاها معنا ندارد، به ايسنا گفت: واحدهاي مسكوني روستايي بايد تخريب و باز‌سازي شوند، چرا كه اين واحدها طبق اصول فني ساخته نشده‌اند كه مقاوم‌سازي شوند.
به گفته اكبري، روستاهاي كشور از بعد تامين برق وضعيت مناسبي داشته و در روستاهاي زير 20 خانوار نيز برق كشيده شده است.
همچنين وضعيت آب روستا نيز مناسب است، اما تا رسيدن به وضعيت مطلوب فاصله داريم، بطوريكه بيش از 30 درصد روستاها از مخزن عمومي آب، 30 درصد روستاها از قنات و چشمه و 15 درصد آب چاه، استفاده مي‌كنند.
مديركل دفتر مطالعات و برنامه‌ريزي روستايي سازمان شهرداريها و دهياريهاي كشور تصريح كرد: وضعيت راه روستاها نيز درحد مطلوب مناسب نيست و مجلس شوراي اسلامي مصوب كرده است تا پايان برنامه چهارم توسعه وضعيت راههاي 70 درصد روستاهاي بالاي 100 خانوار مطلوب شود.
وي با بيان اين كه بايد به فضا و كالبد روستايي توجه كرده و شكاف‌هاي بين جامعه شهري و روستايي را كاهش دهيم، در پايان افزود: در اين صورت ، ميل مهاجرت از روستا به شهرها كمتر مي‌شود.
انتهاي پيام

Saturday, February 25, 2006

About Human Rightsin Arab Countries

Ayoon Wa Azan (About Human Rights in Arab Countries)

Jihad el Khazen Al-Hayat - 24/02/06//
Sarah Leah Whitson is young and pretty. She is cultured and intense. She is also friendly. Still, every time I sit with her I end up with a depression.No, it is not her rejections of my pick-up lines; she would if I did. Sarah is Human Rights Watch's executive director for the Middle East, and I meet her at conferences around the Arab capitals where we discuss human rights in Arab countries, or the absence thereof of such rights.We had a chance meeting last week in Riyadh and our conversation touched again on Sarah's favourite subject. Arab governments should be grateful to Human Rights Watch as it can only afford a few researchers in some Arab countries. There is one in each of Saudi Arabia and Jordan; the Maghreb; Palestine and Israel; Iraq; and Egypt and Libya.What would we have known if Human Rights Watch had stationed three or four researchers in each of our hyper democratic countries? Sarah Whitson does not answer hypothetical questions. She only talks about what she knows and she chose to tell me that prisoners and detainees are tortured and abused in all Arab countries (I only wonder why Donald Rumsfeld is so keen on torturing our prisoners when we do it so well ourselves).I told the executive director about what I describe as "intelligence hand" where the palm is twice the size and thickness of anything in a regulation hand, allowing the security interrogator to fill the face of his victim with one slap instead of having to repeat the practice. This personalized hand may be the first requirement for a sadist applicant to join the security forces.Sarah's information is more to the point. She says prisoners are tortured and some are left in prison without trial for over 10 years (I know cases of over 20 years). She says there are confirmed cases of prisoners dying under torture. Worse still are cases like Darfour where 150,000 people, mostly Muslim, were killed by other Muslims.Since 2002 Human Rights Watch has issued scores of reports detailing specific cases in the Middle East which, together, add up to a black book about our region. Before Human Rights Watch is accused of being a tool of Zionism and imperialism I hasten to say that it attacks Israeli and American actions with equal zeal or ferocity.There is a one 126-page report on the Israeli military failure to investigate wrongdoing; one 125-page report under the title Raising Rafah detailing mass home demolishing in Gaza Strip; another report on the Israeli military operations in Jenin; and one on suicide bombings which the organization condemns as crimes against humanity.The Americans are not spared the wrath of human rights champions. There is a report of abuses since 9/11, like denying witnesses fundamental due process safeguards. Other reports detail abuse of the detainees in American hands, Iraqi civilian casualties in Baghdad by U.S. forces, Abu Ghraib and Falloujah.Iraq gets the lion's share of reports. One talks about the civilian victims of insurgent groups, another details torture and ill treatment of detainees in Iraqi custody. There are other reports about crime and insecurity under British occupation in Basrah, and sexual violence and abduction of women and girls in Baghdad.Egypt is the target of many reports, reflecting its size and importance. Among them the repression of academic freedom in the Egyptian universities, the fate of Islamists rendered to Egypt, women's unequal access to divorce, a crackdown on homosexual conduct, security forces abuse of anti-war demonstrations, and state limits on non- governmental organization activism.Almost no country is spared. Jordan where justice is denied for "honour crimes"; Saudi Arabia and the exploitation and abuse of migrant workers; Tunisia and the crushing of opposition; Morocco on human rights; Algeria and its enforced disappearances; Iran and the torture, detention and the crushing of dissent, There are other reports about many countries sharing the same abuses. If a country is not mentioned I would refer its government to the fact that Human Rights Watch does not have researchers in every country. In my book, every Arab country is guilty until proven innocent.Sarah Whitson told me that the next report would be about the abuse of women's rights in Libya where a rapist is not sent to prison but rather given the choice of first marrying his victim.Every time I talk to Sarah I consider immigrating. Then I remember that I live in London.

از سال 58 تاكنون، آمار زندانيان كشور 10 برابر شده است

از سال 58 تاكنون، آمار زندانيان كشور 10 برابر شده است مجرمان مواد مخدر نبايد وارد زندان شوندتمام مجازات‌‏هاي حبس تا شش ماه، به مجازات‌‏هاي جايگزين تبديل مي‌‏شود
تهران- خبرگزاري كار ايرانرييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, گفت: از سال 58 تاكنون, آمار زندانيان كشور 10 برابر شده در حالي‌‏كه جمعيت كشور در اين مدت، دو برابر شده است.به گزارش خبرنگار ايلنا, علي‌‏اكبر يساقي, رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, در جمع خبرنگاران، درباره تعديل مجازات حبس در قوانين كشور و كاهش آن، گفت: لايحه مجازات‌‏هاي اجتماعي يا استفاده از مجازات‌‏ها جايگزين حبس و اصلاح قانون مربوط به نحوه اعمال محكوميت‌‏هاي مالي و اصلاح قانون مربوط به نحوه برخورد با افراد معتاد، در حال بررسي در مجلس و شرف تصويب است. وي افزود: در حال حاضر به معاونان قضايي دستور داده شده كه راهكارهاي كاهش ورود به زندان را تدوين و ارائه كنند. يساقي, با تاكيد بر كاهش استفاده از مجازات حبس به عنوان سياست قوه قضائيه خاطرنشان كرد: بعد از ورود به زندان يكي از مهمترين فعاليت‌‏هاي ما طبقه‌‏بندي زندان است و پس از آن نيز اقدامات تربيتي، حرفه‌‏آموزي و اشتغال زندانيان مورد توجه قرار مي گيرد. رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, افزود: در نظام كيفري اسلام جايگاه حبس به سنگيني كه در حال حاضر در كشور از اين مجازات استفاده مي‌‏شود، نيست و از آنجا كه بعد از انقلاب، نظام حاكم بر كشور نظام ارزشي بوده، آسان‌‏ترين راه براي برخورد با هر تخلف روي آوردن به مجازات حبس بوده است. وي يادآور شد: در سال 58 تعداد زندانيان كشور، 13 هزار نفر بوده در حالي كه در حال حاضر تعداد زندانيان كشور به 130 هزار نفر رسيده است. وي تصريح كرد: دو برابر شدن تعداد زندانيان در سال‌‏هاي بعد از انقلاب، نشان‌‏دهنده گرايش شديد در استفاده از مجازات حبس در كشور است. يساقي افزود: حبس با هدف اصلاح و تربيت صورت مي‌‏گيرد، اما در شرايطي كه ظرفيت‌‏ها پاسخگو نباشد، نتايج عكس مي‌‏شود و به اهداف مورد نظر دست نمي‌‏يابيم. رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, با تاكيد بر اينكه مجرمان مواد مخدر نبايد به زندان وارد شوند، افزود: زندان محل مناسبي براي نگهداري معتادان نيست و اخيراً نيز با تصميمات اتخاذ شده، معتادان به اردوگاه‌‏ها منتقل مي‌‏شوند؛ زيرا زندان محل درمان معتاد محسوب نمي‌‏شود. يساقي خاطرنشان كرد: قاچاقچيان مواد مخدر نيز بايد از ساير زندانيان جدا شوند و اگر 10 ميليارد تومان از سوي دولت به ما اختصاص يابد، مي‌‏توانيم 7 اردوگاه خود را به بهره‌‏برداري رسانده و قاچاقچيان را در اين اردوگاه‌‏ها جاي دهيم. وي افزود: به طور كلي حدود 40 درصد زندانيان، مجرمان مواد مخدر هستند كه اين رقم در برخي استان‌‏ها مانند خراسان جنوبي به 80 درصد و در برخي ديگر مانند مازندران به 23 درصد مي‌‏رسد. يساقي تصريح كرد: براساس آخرين آمار از 43 هزار نفر ورودي به زندان‌‏ها، 21 هزار نفر مجرمان مواد مخدر بوده‌‏اند. وي, با اشاره به اينكه مجرمان مواد مخدر بيشترين تعداد زندانيان را در بر مي‌‏گيرند, افزود: بعد از مواد مخدر، سرقت و جرائم مالي بيشترين جرم زندانيان را تشكيل مي‌‏دهد. رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور يادآور شد: افرادي كه در پرداخت بدهكاري‌‏هاي مالي و ديه به اشخاص ناتوان هستند، نبايد به زندان بيايند، زيرا پرداخت ديه افراد ناتوان به عهده بيت‌‏المال است. يساقي, در خصوص محكومان مالي تصريح كرد: متاسفانه تلاش جامع براي پيدا كردن اموال اين افراد صورت نمي‌‏گيرد و با تعجيل به زندان فرستاده مي‌‏شوند، در حالي كه اين افراد اموال خود را پنهان مي‌‏كنند و از پرداخت طلب خود، طفره مي‌‏روند. وي افزود: به عنوان نمونه در مورد قطع درختان و مسائل بهداشتي- درماني در قانون فعلي، مجازات حبس در نظر گرفته شده، در حالي كه در قانون جديد، هر كس درختي را قطع ‌‏كند، بايد به جاي رفتن به زندان، اقدام به كاشت درختي ديگر كند و افراد بدهكار نيز بايد با توجه به ميزان درآمدشان، بدون اعزام به زندان، ماهانه بدهي خود را بپردازند. به گفته يساقي, براساس سياست جايگزيني و كاهش مجازات حبس، تمام مجازات‌‏هاي حبس تا شش ماه به طور اتوماتيك به مجازات‌‏هاي جايگزين تبديل مي‌‏شود و قضات ديگر نبايد حبس‌‏هاي تا 6 ماه را به زندان بفرستند. وي, با اشاره به اصلاح قانون چك, گفت: از زمان اجراي اين قانون، تعداد زندانيان چك 68 درصد كاهش يافته است. رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, در خصوص مرخصي زندانيان در ايام عيد نوروز, تصريح كرد: براساس بخشنامه اخير رييس قوه قضائيه و اصلاح آيين‌‏نامه اجرايي سازمان زندان‌‏ها, به سارقان, كلاهبرداران عمده و قاچاقچيان عمده كه امنيت جامعه را به خطر مي‌‏اندازند، مرخصي داده نمي‌‏شود و در مورد ساير جرائم طبقه‌‏‌‏بندي صورت گرفته و به تناسب استحقاق و تعميم شوراي طبقه‌‏بندي مرخصي اعطا مي‌‏شود. وي‌‏, با اشاره به اينكه در يك دوره 45 روزه، 25 هزار نفر از زندانيان به مرخصي فرستاده شدند, گفت: از 25 اسفندماه تا 25 فروردين‌‏ماه هيچ‌‏يك از افرادي كه جرائم آنان سرقت مسلحانه, جاسوسي, اقدام عليه امنيت كشور, داير كردن مراكز فساد و فحشا, تجاوز به عنف, آدمربايي, اخلال در نظام, جرائم باندي و مواد مخدر, محكومان به قصاص اعدام يا اجراي حدود افراد با سابقه شرارت به مرخصي فرستاده نمي‌‏شوند و بعد از اين مدت نيز مرخصي آنان بايد به تاييد دادسرا و مراجع قضايي برسد. يساقي, در خصوص خريد دستگاه‌‏هايي كه توسط آن مي‌‏توان از ورود مواد مخدر به داخل زندان جلوگيري كرد, گفت: هزينه خريد اين دستگاه‌‏ها بسيار زياد است و به نظر نمي‌‏رسد دولت بتواند اين اعتبار را تامين كند، اما در شرايط فعلي كه حجم شيوع مواد مخدر بالا است نبايد معتادان را به زندان منتقل كرد. به گفته وي, در كشور انواع زندان‌‏هاي باز, بسته, كانون‌‏هاي اصلاح و تربيت و مراكز اشتغال و حرفه‌‏آموزي در 220 نقطه مستقر است و در تهران 7 زندان و يك كانون اصلاح و تربيت وجود دارد. يساقي, در خصوص برنامه خروج اتباع افغاني از كشور و زندانيان افغاني, گفت: سال گذشته تعداد زندانيان افغاني حدود 7 هزار نفر بود كه با توجه به دستورالعمل‌‏هاي تدوين شده اين افراد از سوي مقام معظم رهبري مورد عفو قرار گرفته و تحويل مقامات افغاني شدند. وي يادآور شد: حدود 3 هزار و 500 نفر از زندانيان افغاني در زندان‌‏هاي كشور باقي‌‏ مانده‌‏اند، زيرا در آن زمان محكوم نبودند و براي افراد بلاتكليف حكم عفو صادر نمي‌‏شود. وي افزود: براساس آخرين آمار، تعداد زندانيان افغاني حدود 4 هزار نفر است و تا زماني كه افغاني‌‏ها در كشور ما حضور دارند، لاجرم مرتكب جرم نيز مي‌‏شوند. رييس سازمان زندان‌‏ها و اقدامات تاميني كشور, خاطرنشان كرد: كميته داخلي شوراي امنيت كشور در حال تهيه, طرحي براي چاره‌‏جويي در خصوص زندانيان افغاني باقي‌‏مانده در كشور است. وي, در خصوص ورود متهماني در چهارشنبه آخر سال به زندان‌‏ها به دليل تخلف در اين ايام, گفت: اگر كساني تحت عنوان اخلال كنندگان نظم عمومي در چهارشنبه آخر سال فعاليت كنند، به زندان فرستاده شده و شديدترين برخوردها با آنان صورت مي‌‏گيرد اما جواناني كه برنامه‌‏هاي تفريحي و سرگرمي دارند، در صورت تخلف عمدتاً برخورد ارشادي مي‌‏شود. پايان پيام

نقض حقوق بشر و حقوق ما


نقض حقوق‌بشر و وظایف ما
ایرج مصداقی


بخش چهارم
برخی از اقدامات رژیم در سطح داخلی برای ارائه به خارج از کشور
در عرصه داخلی رژیم فعالیت‌های بسیاری را سازماندهی می‌کند تا از آن‌ها به عنوان ویترینی جهت ارائه به بیرون از مرزها استفاده کند.
همچنین به عمد دست بسیاری از افراد را باز می‌‌گذارد تا از فعالیت‌ها و اقدامات آن‌ها در راستای منافع خود بهره برداری کند. توجه داشته لزوماً همه‌ی این افراد مزدور و یا وابسته به رژیم نیستند. کافیست به شمه‌ای از فعالیت‌های رژیم توجه کنیم.
سخنگوی حقوق بشر و حقوق کارگری در ایران
به اقدامات پاره‌ای از به اصطلاح فعالین حقوق بشر در ایران نگاه کنید. بهترین حالت را در نظر بگیرید، آیا آقای فریبرز رئیس دانا که سر و کله‌‌اش در همه جا پیدا می‌شود برای خودشان این سؤال ایجاد نمی‌شود چرا ایشان که از شرکت در مراسم استقبال از شیرین عبادی گرفته تا سخنرانی در گورستان خاوران در سالگرد قتل‌عام ۶۷، از مصاحبه‌ها با رادیوهای خارجی گرفته تا شرکت و سخنرانی در مراسم خاکسپاری شعرا و نویسندگان از نقد سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی رژیم گرفته تا ... همه جا حضور دارند، تا کنون با مشکلی مواجه نشده‌اند؟ در همین حال دادگاه دو تن از شرکنندگان در مراسم سالگرد خاوران برگزار می‌شود. با سخنران کاری ندارند یقه‌ی شرکت کننده را گرفته‌اند. تعدادی به خاطر انتقاد از یک شهردار یا مقام دون پایه شهرستانی به زندان افتاده و با مصیبت و گرفتاری مواجه شده‌‌اند. فراموش نکنید وبلاگ نویسی در قم جرمش این است که با احمد شاملو که ۵ سال پیش فوت کرده ارتباط داشته است.
آیا رژیم از فریبرز رئیس دانا که زمانی به خاتمی مشاورت اقتصادی هم می‌داد و با علی‌ربیعی و نشریه‌اش هم در زمینه‌ «کارگری» همکاری می‌کرد به عنوان نماد و سمبل دفاع از حقوق بشر و حقوق کارگران در ایران استفاده نمی‌کند؟ فراموش نکنید این رژیم هر گاه که منافع‌اش اقتضا کند همین‌ها را نیز از صحنه حذف خواهد کرد چنان که پیشتر کرد.
نماد چپ و سوسیالیسم در ایران
آیا متوجه نیستید که رژیم دست آقای علی‌ عمویی را در ایران باز گذاشته است. او کتاب چه‌گوارا را ترجمه می‌کند و خاطرات دوران زندان پیش از انقلابش را منتشر می‌کند. به مصاحبه‌های متعدد با روزنامه‌ها و نشریات داخلی می‌پردازد، در جلسات سیاسی و دانشجویی شرکت کرده از حزب توده و اعمال آن دفاع می‌کند، هیچ اتفاقی هم نمی‌افتد، چرا؟
آیا نمی‌خواهند او را به عنوان نماد «چپ و سوسیالیسم» در ایران معرفی کنند؟ آیا آقای عمویی متوجه نقشی که به عهده‌ی ایشان گذاشته‌اند نیست؟ من با وجود ضرباتی که او همراه با حزب توده به جنبش مردم ایران وارد کرد به او احترام می‌گذارم. ۳۷ سال از عمرش را در زندان سپری کرده است. علیرغم ضعف‌هایی که نشان داد( گلی بی‌خار کجاست) فرد محترمی است. فشارهای وارده به او در آن دوران را نبایستی از نظر دور داشت.
اما آیا برای رژیم کاری دارد او را محدود سازد؟ چرا چنین نمی‌کند؟
عمویی هر چه که باشد همه را به یاد حزب توده می‌اندازد و چنین «نمادی» خطری برای رژیم ایجاد نمی‌‌کند که هیچ، عده‌ای را دلسرد هم می‌کند.
اجازه تشکیل کانون‌‌ها، انجمن‌ها، بنیادها و کلوپ‌های سیاسی بی‌خطر[1]
به نظر من این رژیم به مرحله‌ای رسیده که اجازه برپایی کانون‌ها، انجمن‌ها و کلوپ‌های سیاسی بی‌خطر و در عین حال کنترل شده را بدهد. از طریق اعمال فشارهای گوناگون فعالیت‌های آنان را در سطح بسیار نازلی قرار داده و در عوض به هنگام ضرورت با آوردن فشار و یا تهدیدی از آن‌ها به نفع خود استفاده می‌کند. بعضی از آن‌ها که نیاز به چنین فشارهایی هم ندارند و نزده می‌رقصند. آیا به فشارهای گاه و بیگاه به خانم شیرین عبادی و تأثیرات آن توجه کرده‌اید؟
شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و رئیس کانون مدافعان حقوق بشر که با این فشارها به خوبی آشناست می‌‌گوید: «وضعیت حقوق بشر در ایران نسبت به گذشته، كه اگر می‌خواستند به كسی ناسزا بگویند می‌گفتند «طرفدار حقوق بشر غربی»، پیشرفت خوبی داشته است اما هم‌اكنون حقوق بشر از نظر مردم حتی محافظه‌كاران ضدارزش نیست و همه مدعی طرفداری از حقوق بشرند، ولو این‌كه بعضا ناقض آن باشند. طبیعتا طی این سال‌ها گام‌هایی به جلو برداشته‌ایم اما این گام به جلو تا كجا ارزشمند است؟»
رژیم در سطح بین‌المللی به همین گفته نیازمند است تا بتواند آن را اهرم فشاری کند برای گرفتن امتیاز از کشورهای غربی و توجیه این سیاست که ما برای بهتر شدن اوضاع نیاز به صبر و حوصله داریم.
از نظر خانم عبادی پس از گذشت سه دهه ما در کشور به چنان درجه‌ای از پیشرفت و بهبود در وضعیت حقوق بشر رسیده‌ایم که در تبلیغات بیرونی «حقوق بشر» و دفاع از آن «ناسزا» نیست. وگرنه در داخل و هنگام دستگیری و ... که وضعیت فرقی نکرده است. اگر باور ندارید از کسانی که دستگیر شده و مزه بازجویی و شکنجه‌ رژیم را چشیده‌اند سؤال کنید. برای شروع هم از خانواده‌ی اکبر گنجی و وبلاگ نویس‌ها شروع کنند. بسیار خوب چند صد سال نیاز است صبر کنیم تا به رعایت حداقل حقوق بشر در ایران برسیم؟
شیرین عبادى چندى پیش در سرمقاله‌ای در روزنامه لوس‌آنجلس تایمز(۱۹ ژانویه) نوشت: «غرب باید فعالان حقوق بشر و دموکراسى را در ایران حمایت کند و جوایز بین‌المللى را به رهبران مقاومت در زندان بدهد تا اهداف آنها براى افکار عمومى روشن شود. چنانچه رژیم ایران کماکان به نقض حقوق بشر ادامه دهد، کشورهاى غربى باید روابط دیپلماتیک‌شان را کاهش دهند... آمریکا و ایران بهتر است به طور مستقیم وارد مذاکره بشوند و ... دولت بوش نباید فریب گروه‌هاى تبعیدى را بخورد که در خود ایران هیچ طرفدارى ندارند. توسعه دموکراسى مسأله‌ای داخلى است. دموکراسى بهترین تضمین علیه یک فاجعه هسته‌ای است.»
خانم عبادی که بزرگترین جایزه‌ بین‌المللی نصیب‌شان ‌شد، پس از آن با برخورداری از حمایت بین‌المللی چه گلی بر سر مردم ایران زده‌اند که دیگرانی که ایشان توصیه‌شان را می‌کنند بزنند؟
آیا توجهی کرده‌اید خانم شیرین عبادی تا پیش از دریافت جایزه نوبل اینقدر در ارتباط با «اسلام و دمکراسی»٬ «اسلام و حقوق بشر» و موضوعات مورد تمایل رژیم صحبت نمی‌کردند؟
خانم شیرین عبادی که از یک نهاد بین‌المللی موفق به جایزه‌‌ی نوبل شده‌اند بر خلاف اعلامیه‌ جهانی حقوق بشر و در راستای سیاست‌های رژیم «توسعه‌ دمکراسی» را امری داخلی معرفی می‌کند. آیا دمکراسی از پایه‌های رعایت حقوق بشر در کشور نیست؟ این‌ها که از بدیهیات است.
از خانم عبادی خواهش می‌کنم از مقامات بین‌المللی بخواهند که ترتیبات یک همه‌پرسی تحت نظارت سازمان‌های بین‌المللی را بدهند تا مشخص شود گروه‌های تبعیدی در ایران هیچ طرفداری ندارند یا رژیم؟ تا مشخص شود رژیم در صدد فریب مجامع‌ بین‌المللی است یا گروه‌های تبعیدی؟
این‌ها سخنان کسی است که توسط همین گروه‌های تبعیدی به خارج از کشور شناسانده شده و عاقبت موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده است، اما این‌گونه قدرناشناسی می‌کند.
در همان سرمقاله وی به حمایت از سیاست‌ هسته‌ای رژیم تحت عنوان پروژه‌‌ای ملی که از حمایت همه‌‌ی مردم ایران برخوردار است می‌پردازد. در کجای عالم سراغ دارید که یک فعال در زمینه صلح و حقوق بشر و یک برنده جایزه صلح نوبل از پروژه‌ی‌ هسته‌ای با هدف نظامی و تولید بمب اتمی آن‌هم از سوی یک رژیم قرون وسطایی حمایت کرده باشد. شیرین عبادی به هنگام دفاع از حقوق مردم ایران مدعی است که حقوق دان است و فعالیت سیاسی نمی‌کند. هنگام دفاع از سیاست‌های رژیم استدلال‌های قبلی‌اش را فراموش می‌کند.
خانم شیرین عبادی در طول سال گذشته به عنوان یک فعال حقوق بشر و کسی که جایزه صلح نوبل را دریافت داشته چه اقدامات اساسی و ملموسی را در ارتباط با بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران انجام داده است؟ کدام حرکت بین‌المللی را برای احقاق حقوق قربانیان نقض حقوق بشر در ایران سامان داده است؟
در سفرها و ملاقات‌های خارجی‌‌ خانم عبادی روی چه موارد خاصی دست گذاشته است؟ باور کنید از این اقدامات و فعالیت‌ها آسیبی به رژیم نمی‌رسد اما رژیم از قبل او منافع خود را تأمین می‌کند.
در مجموع حضور ایشان به ضرر رژیم است یا به نفع آن؟ آیا چنین نظرات و توصیه‌هایی به ضرر رژیم حاکم بر ایران است یا به نفع آن؟
نگاهی کنید به انجمن حمایت از زندانیان با هدایت عمادالدین باقی.
دولتمردان جمهوری اسلامی به این ترتیب یکی از معتمدانشان را ناظر بر اعمال و رفتار خود در ارتباط با زندان‌ها قرار داده اند. برای جا انداختن انجمن نیز تبلیغات منفی و حساب‌شده‌ای برعلیه آن انجام داده و چهره‌ی یک مخالف جدی سیاست‌های رژیم و ... را نیز به رئیس آن می‌بخشند. از آن طرف به گفته مسئولین انجمن، روابط خوبی با قوه قضاییه و مسئولان آن هم دارند.[2]
قبل از هر چیز می‌خواهند با تشکیل چنین انجمن‌هایی حربه‌ را از دست اپوزیسیون خود گرفته و به طرف‌های خارجی پیام دهند که ما خودمان ظرفیت انجام چنین نظارت‌هایی را داریم.
به مورد اخیر توجه کنید. آیا برای رژیم مناسب نیست که موضوع اعدام حجت زمانی از سوی عماد‌الدین باقی مورد بررسی قرار گرفته و در کنار آن اعتباری برای دستگاه قضایی رژیم کسب شود؟‌ نگاه کنید به موضع‌گیری باقی در رابطه با اعدام حجت زمانی در مصاحبه با رادیو فردا:
عماد‌الدین باقی می‌گوید:
«آن چیزی که در اختیار ما هست این است که به اتهام بمب‌گذاری، دادگاه انقلاب که منجر به کشته شدن سه نفر و مجروح شدن ۲۲ نفر شده، ایشان را محکوم به اعدام کرده، و دیوانعالی کشور هم گفته از آنجا که خود متهم تائید کرده حکم را و اعتراضی نداشته و وکیل او هم دفاعیاتی که داشته هیچ دلیل خاصی ارائه نمی‌کند و وارد نیست، حکم تائید می‌شود و حکم را تائید کردند.»
بنا بر این چنانچه مشاهده می‌شود در رابطه با حجت زمانی عدالت اجرا شده و خود وی نیز اعتراضی نداشته است. وی سپس به رویه سیستم قضایی ایران اشاره کرده و می‌گوید:
«معمول این بوده است در جمهوری اسلامی که وقتی کسی حکم اعدامش اجرا می‌شده، در روزنامه‌ها اعلام می‌شده و هر روز که روزنامه‌ها را بازکنید احکام صادره اعدامی، و احکام اجرا شده را در روزنامه‌ها خبرش را منتشر می‌کنند، هرچند عمدتا اینها مربوط به موارد غیرسیاسی است اما موارد سیاسی هم معمولا اعلام می‌شده یا اینکه بعد از این که فردی که محکوم به اعدام هست، حکمش اجرا می‌شود، معمول این است که مسئولین زندان یا مقامات قضائی با خانواده فرد تماس می‌گیرند و اطلاع می‌دهند به آنها که بیایند و جنازه را تحویل بگیرند.»
قضاوت در رابطه با ادعاهای باقی را به هزاران مادر و پدر و همسری می‌سپارم که هنوز بعد از دو دهه بسیاری از آنان محل دفن عزیزانشان را نیز نمی‌دانند.
کانون نویسندگان[3]، هم هست و هم نیست. به هنگامی که مانند دیگر همتاهایشان در سراسر دنیا بایستی از حقوق مدنی، سیاسی و... شهروندان دفاع کنند فقط نویسنده هستند و به امور سیاسی و اجتماعی کاری ندارند. اما هنگامی که پای دفاع از سیاست‌های خانمان برانداز و ضدملی رژیم مانند پروژه‌‌ی هسته‌ای می‌رسد مانند آقای سپانلو سراسیمه به میدان آمده و ادعاهای قبلی خود را فراموش می‌‌کنند.
به نهضت آزادی و دبیرکل‌اش ابراهیم یزدی توجه کنید. هنوز از نظر رژیم غیرقانونی است و اجازه فعالیت ندارد. هر از چند گاهی نیز یزدی و ...را احضار می‌کنند، تا چماق رژیم را فراموش نکنند. اما همین تشکل غیرقانونی که برای روز مبادا قانونی نشده اجازه دارد که به حیات خود ادامه دهد و مانند داستان پروژه‌‌‌ی هسته‌ای دبیر کل آن به میدان آمده و از سیاست‌های رژیم و حمایت مردم ایران از آن دم بزند.
نگاهی به فعالیت کانون وکلای دادگستری در رابطه با دستگیری آقای عبدالفتاح سلطانی یکی از اعضای موئر خود بیاندازید. به گزارش خبرگزاری دولتی ایسنا در این مورد توجه کنید: «جمعی از فعالان سیاسی به عنوان موكلان عبدالفتاح سلطانی جهت ارایه‌ی نامه‌ای به كانون وكلا مبنی برتلاش برای آزادی سلطانی مراجعه كردند اما به علت درگیری لفظی این افراد با رییس كانون وكلا، این نامه به كانون وكلا ارائه نشد.به گزارش خبرنگار حقوقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این افراد از جمله حبیب‌الله پیمان، علیرضا رجایی، سعید مدنی به همراه محمد سیف‌زاده وكیل مدافع سلطانی، نامه‌ای جهت اعتراض نسبت به روند بازداشت سلطانی تهیه و جهت ارایه‌ی آن به كانون وكلا مراجعه كردند ولی اجازه‌ی ورود به جلسه‌ی هیات مدیره كانون به هیچ یك از آنها داده نشد... در این حین جندقی رییس كانون وكلا به میان جمع آمد و از كسانی كه به كانون مراجعه كرده بودند درخواست كرد كه از اتاق خارج شوند و در مقابل امتناع آنها، از آنان خواست كه نسخه‌ی وكالت‌نامه‌ی خود را ارائه دهند و بیان داشت كه كانون وكلا مكان وكلا است و من اجازه‌ی فعالیت سیاسی در این مكان را نخواهم داد. » آیا آقای جندقی نمی‌داند که ناصر زرافشان، عبدالفتاح سلطانی و ... به دلایل حقوقی دستگیر نشده‌‌اند؟ آیا او نمی‌داند دلیل دستگیری این دو دفاع از خانواده‌های قربانیان قتل‌های زنجیریه‌ای و زهرا کاظمی ‌است؟ آیا خود ایشان حقوقی عمل می‌کنند؟
کمیسیون حقوق بشر اسلامی، انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، کانون مدافعان حقوق بشر و ... چه گلی بر سر مردم ایران زده‌اند، غیر از این که هریک می‌توانند ویترینی برای رژیم جهت ارائه به خارج از کشور باشند تا به هنگام نیاز از آن‌ها استفاده کنند.
نظر من این نیست که در کانون مدافعان حقوق بشر و یا کانون وکلای دادگستری را بایستی بست. من توصیه نمی‌کنم تمامی فعالیت‌های داخل کشور متوقف شود. من پیش‌گیری سکوت و خالی کردن صحنه را تحویز نمی‌کنم. اما وقتی فعالیت‌ این‌‌کانون‌ها تنها در خدمت رژیم قرار می‌گیرد و به هنگام نیاز، فعالین و گردانندگان آن‌ها سکوت می‌کنند چه نفع اساسی برای مردم می‌توانند داشته باشند. الا این که چهره‌ی رژیم را بزک کنند.
از همه نمی‌توان انتظار داشت که به یک شکل عمل کنند. اشتباه نشود من انجام فعالیت فرهنگی، هنری، سیاسی، اجتماعی و... در داخل کشور را گناه نمی‌دانم. برای کسانی که در این گونه امور فعالند احترام قائلم و آن‌ها را مأموران رژیم نمی‌دانم. این فعالیت‌ها از سویی نشان‌دهنده پویایی و حرکت جامعه نیز هست. اما این احترام تا جایی است که به کار خود می‌پردازند و برای هیچ‌یک از جناح‌های رژیم سینه نمی‌زنند. این مرزی است که باید به هنگام داوری در مورد افراد در نظر گرفت.
Irajmesdaghi@yahoo.com
[1] توجه داشته باشید من به هیچ وجه تمامی گردانندگان، فعالین و یا وابستگان این نهادها را مأموران رژیم نمی‌دانم. بحث من سوءاستفاده های رژیم در این میان است.
[2] در دوران پیش از انقلاب و حتا در سالهای پس از انقلاب نیز انجمن حمایت از زندانیان و یا خانواده‌های زندانیان وجود داشت و در مواردی مستمری‌هایی به بعضی خانواده‌‌های زندانیان پرداخت می‌کرد.
[3] آیا حق با شاملو نبود که تن به این کار نداد و کوشندگان تأسیس کانون نویسندگان را از انجام آن برحذر داشت؟

Friday, February 24, 2006

فرزندكشي» در چنبره‌ خشم و تعصبات جنون‌آميز


فرزندكشي» در چنبره‌ خشم و تعصبات جنون‌آميز متوقف كردن «فرزندكشي» نيازمند بازنگري در قوانين تربيتي مطابق با شرايط نوين جامعه است
سرويس: حوادث 1384/12/05 02-24-2006 14:26:25 8412-03084: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: حوادث

خشونت خانوادگي پديده‌اي است كه در سالهاي اخير بررسي‌هاي متعددي در مورد آن انجام شده و مجموع بررسي‌ها بيانگر آن است كه «ساختار اجتماعي» در بروز اين گونه خشونت‌ها نقش دارد. يكي از انواع خشونت‌هاي خانوادگي كه در سالهاي اخير با رشد قابل ملاحظه‌اي رو‌به‌رو بوده، پديده «فرزند كشي» است ــ كه غالبا پدر نقش بيشتر و مادر نقش كمتري در آن دارد ــ و در زمره خشونت‌هاي حاد خانوادگي قرار مي‌گيرد و طي آن فرد فرزندكش به رغم ارتكاب جنايتي غيرانساني و به دور از عواطف، ضعف‌هاي‌ قانوني موجود را مستمسكي براي خود قرار داده و به اين بهانه كه فرزند جزء مايملك ولي دم ( پدر) است، متاثر از توجيهات اجتماعي ناشي از آن، گمان خلاصي از مجازات دارد و بعضا همين اتفاق هم مي‌افتد.
به گزارش گروه «حوادث» خبرگزاري دانشجويان ايران، بررسي صفحات حوادث مطبوعات به خصوص در ماههاي اخير حاكي از افزايش پديده فرزندكشي از سوي پدر خانواده است. در آخرين نوع از اين اخبار‌، پسربچه 3/5 ساله‌اي در پي مشاجره و اختلاف والدينش، قرباني يكي از شديدترين انواع خشونتهاي خانوادگي و گلوي كودك بي گناه با چاقوي پدر بريده شد.
در حادثه‌اي ديگر، «اميد» 7 ساله‌ چندي پيش جنازه‌اش از داخل كانال «قلعه عظيم‌آباد» در حالي بيرون كشيده شد كه با ضربات چاقوي پدر به قتل رسيده بود. اين پسر خردسال همان كودكي بود كه به بهانه بدرفتاري و ارتكاب جرايم خرد از سوي پدر به مرگ محكوم شد. دختر 16 ساله‌ كرجي كه در پي يك شبانه‌روز غيبت، توسط پدر با آزار جنسي، به بدترين شكل به قتل رسيد، دختري كه به اتهام داشتن رابطه نامشروع از سوي پدر به مرگ محكوم شد و دهها نمونه ديگر، حكاياتي از اين دست هستند. در اين ميان بررسي اين گونه حوادث نشان مي‌دهد كه فرزندان دختر با انگيزه‌هاي متفاوت ، با تراكم بيشتري در حجم اين رخدادها، نسبت به فرزندان پسر قرباني آخرين حد خشونت مي‌شوند.
پسران قرباني خشم و دختران قرباني تعصب پدران جاهل مي‌شوند
دكتر حسين فرجاد، آسيب شناس اجتماعي در اين باره مي‌گويد: معمولا دختران بالاي 15 سال با انگيزه‌هاي ناموسي و پسران در پي جنون و اختلال رواني پدر به قتل مي‌رسند.
وي در گفت وگو با خبرنگار «حوادث» ايسنا با بيان اين كه فرزندكشي به تنهايي حالت «اسكيزوفرني» و «جنون» والدين را نشان مي‌دهد، خاطرنشان مي‌كند: در بررسي انگيزه‌هاي قتل فرزندان پسر مشخص شده است كه در اغلب موارد پسران در پي برانگيخته شدن جنون پدر و يا اختلال رواني وي به قتل مي‌رسند كه اين مسأله بر روي دختران خردسال نيز صدق مي‌كند.
دكتر فرجاد مي‌افزايد: در اين ميان دختران بالاي 20 سال كمتر قرباني جنون و يا اختلال پدر شده و بيشتر به بهانه اصلاح و تربيت از سوي پدر به مرگ محكوم مي‌شوند.
اين محقق در پاسخ به اين كه «چرا اغلب پدران مرتكب چنين جناياتي مي‌شوند؟ تاكيد مي‌كند كه پدران نيز همچون مادران از عواطف و احساسات برخوردار هستند اما لحظه جنون لحظه‌اي است كه انسان حتي ممكن است به زندگي خود نيز پايان دهد و اين در حاليست كه اين جنون غيرقابل كنترل، در مردان بيشتر از زنان مشاهده مي‌شود. بدين ترتيب اغلب فرزندكشي‌ها در پي واكنش‌هاي غيراصولي و اختلالات شديد سركوب شده رواني به وقوع مي‌پيوندند.
70 درصد فرزندكشي‌ها، دختركشي است
دكتر سيد حسن حسيني، آسيب شناس اجتماعي و عضو هيات علمي دانشگاه نيز در گفت وگو با خبرنگار «حوادث» ايسنا، با اشاره به افزايش روز افزون قتل‌هاي خانوادگي در ايران مي‌گويد: بخش قابل توجهي از اين نوع قتل‌ها به قتل‌هاي ناموسي اختصاص مي‌يابد كه در آن همسران، دختران و خواهران به قتل مي‌رسند.
وي، فرزندان دختر را در رتبه اول قتل‌هاي خانوادگي قرار داده و تصريح مي‌كند: بدين ترتيب بيش از 70 درصد قتل‌ها به دختركشي و 30 درصد به پسركشي اختصاص دارد. همچنين درگيري‌هاي منجر به قتل درحالي صورت مي‌گيرد كه بيشتر قتل‌ها با استفاده از چاقو، قمه و وسايل سنگين آهني رخ مي‌دهند.
به گفته اين آسيب شناس، در ايران نيز همانند ساير كشورها، تعداد زيادي از جنايت‌ها و خشونت‌ها از سوي مردان به ثبت مي‌رسد.
كوچكترين خطاي دختران كه ناموسي تلقي شود، نزد برخي خانواده‌ها با مجازات مرگ همراه است
دكتر حسيني در خصوص دختركشي بويژه دختران جوان بالاي 18 سال با طرح اين پرسش كه «چگونه ممكن است دختر بالغ بالاي 18 سال همچنان از نظر برخي خانواده‌ها صغير قلمداد شود؟» اذعان مي‌كند: در حقوق اسلامي افراد بالاي 18 سال به عنوان افراد عاقل و بالغ به شمار مي‌روند، اما متاسفانه نزد برخي خانواده‌ها، دختران با كوچكترين خطايي كه ناموسي و به خطر افتادن آبرو تلقي شود، از سوي پدر، برادر، دايي، ‌عمو و ... در معرض شديدترين خشونت‌ها قرار مي‌گيرند كه اوج آن به وقوع قتل منجر مي‌شود، اين در حاليست كه اين مسأله براي پسران كمتر صدق مي‌كند.
سرپرستي خانواده از سوي پدرمعتاد خشونت‌هاي خانوادگي را افزايش داده است
وي مي‌افزايد: در پرونده‌هاي دختركشي‌ عمدتا شاهد آن هستيم كه قتل به صورت آگاهانه به وقوع پيوسته و پدر با قصد قبلي مرتكب جنايت شده است، اما اين امر در مورد پرونده‌هاي مربوط به قتل فرزندان پسر به گونه‌اي ديگر بوده و از اين رو پسركشي بيشتر تحت تاثير عوامل بيروني و ناآگاهانه رخ داده است.
اين آسيب شناس اجتماعي معتقد است: فرزند كشي‌ها معمولا از سوي پدران تني به وقوع پيوسته و اغلب آنها اين گونه مي‌پندارند كه در خصوص تنبيه فرزندانشان، اختيار انجام هر اقدامي از جمله پايان بخشيدن به زندگي فرزندشان را داشته‌اند؛ اين در حاليست كه حد و حدود اين تنبيه و نحوه اعمال آن در هيچ قانوني هم ذكر نشده است و همين امر موجب شده گاه، پدران به بهانه تربيت فرزندان دست به جنايات فجيعي بزنند.
دكتر حسيني به عدم صلاحيت برخي از والدين به ويژه پدر خانواده در سرپرستي و حمايت از زن و فرزند اشاره كرده و مي‌گويد: وجود بيش از 2 ميليون معتاد در كشور كه 60 درصد از 95 درصد آنها، پدر خانواده هستند، منجر شده تا اغلب آنها به دليل مصرف مواد مخدر، تعادل رواني خود را از دست داده و زن و فرزندان خود را مورد آزار و اذيت و انواع خشونت‌هاي خانوادگي قرار دهند.
به گزارش ايسنا، كارشناسان مسايل اجتماعي نيز در اين باره معتقدند، مرداني كه هم در جامعه و هم در خانواده داراي انحصار قدرت هستند، زمانيكه با استفاده از ابزار خشونت، ديگران را وادار به انجام رفتارهاي مطابق ميل خود مي‌كنند، نه تنها احساس ناراحتي و پشيماني نكرده بلكه به دليل مشروعيت ناشي از هنجارهاي فرهنگي، خود را محق اعمال خشونت مي‌دانند.
در همين رابطه دكتر حسيني نيز مي‌افزايد: هر مقدار كه استرس اجتماعي بالاتر ‌رود، مشكلات نيز در محيط‌هاي خانواده افزايش مي‌يابند و بسياري از درگيري‌هاي خانوادگي ميان پدر و فرزندان ناشي از عدم پاسخگويي نظام كلي اجتماعي ما است، چراكه پدر در محيط خانوادگي احساس اختيار كرده و با زن و فرزند خود به دلخواه رفتار مي‌كند.
اين محقق با بيان اينكه فرزنداني كه در اين شرايط اجتماعي ناسالم رشد مي‌كنند در بزرگسالي به يك شخصيت نامتعادل و خشن تبديل مي‌شوند، خاطرنشان مي‌كند: اثرات سوء رواني و اجتماعي فرد رشد كرده در خانواده ناهنجار، وي را به فردي خشن تبديل مي‌كند كه در آينده ممكن است، دست به جنايت جبران ناپذيري بزند.
دكتر حسيني با اشاره به ماده 220 قانون مجازات اسلامي مبني بر اين كه پدر يا جد پدري كه فرزند خود را به قتل رسانده تنها موظف به پرداخت ديه قتل به ورثه مقتول است و مستوجب قصاص نيستند، تاكيد مي‌كند: در طول سالهاي گذشته تنها يك يا دو مورد از مادران فرزندكش قصاص شده‌اند و اين مسأله براي پدران فرزندكش صدق نمي‌كند.
وي تصريح مي‌كند: توجه به اين مسأله حايز اهميت است كه «فرزندان ما كودكان جامعه ايران هستند»، بنابراين بايد قانونگذاران شرايطي را بوجود آورند تا پدر و مادرهايي كه صلاحيت نگهداري فرزندان خود را ندارند، اين كودكان از آنها گرفته شده تا در مراكز خاصي از آنها نگهداري شود و بدين ترتيب هم جان اين افراد بيگناه در امان مانده و هم اين كه در آينده به افرادي تبديل نشوند كه مملو ازعقده‌هاي اجتماعي هستند.
قوانين تربيتي بايد مطابق با شرايط كنوني جامعه بازنگري شوند
دكتر حسيني با ارايه دو پيشنهاد در زمينه كاهش روند فرزندكشي در كشور با بيان اين كه مراجع ديني و صاحبنظران حقوقي بايد متناسب با شرايط نوين جامعه، احكام جديد استخراج و قوانين تازه‌تري وضع كنند، خاطرنشان مي‌كند: در صورت اعطاي اختيار تنبيه به پدر خانواده، بايد نوع و محدوده اين تنبيه مشخص شده تا از اين طريق به بهانه تربيت و اصلاح افكار عمومي شاهد جنايات فجيع نباشد.
به گزارش ايسنا به گفته كارشناسان اجتماعي، يكي از ويژگي‌هاي خشونت خانوادگي ، مجاز پنداشته شدن رفتار خشونت‌آميز از سوي مرتكبين است، زيرا نهي اجتماعي آنچنان در اين مورد قوي عمل نكرده است. از سويي ديگر تا زمانيكه ساختار جامعه‌اي بر نابرابريهاي اجتماعي استوار باشد و دگرگوني‌هاي اساسي در قوانين اجتماعي صورت نگرفته و تسهيلات لازم در اختيار قربانيان و مجازات سخت براي فاعلان فراهم نشود، امكان برخورد جدي و قاطعانه با پديده خشن فرزند كشي نيز وجود ندارد.
انتهاي پيام

Thursday, February 23, 2006

کارگران معدن سنگرود گيلان 13 ماه است حقوق نگرفته اند

کارگران معدن سنگرود گيلان 13 ماه است حقوق نگرفته اند قول مسوولان براي پرداخت 800 ميليون تومان كمك مالي ، اين‌‏بار نيز عملي نشد كارگران معدن سنگرود
براي تجمع در مقابل نهاد وعده دهنده ، شنبه به تهران مي‌‏آيند
تهران- خبرگزاري كار ايرانكارگران بخت برگشته معدن "سنگرود" گيلان كه با تجمع اعتراض‌‏آميز در مقابل دفتر رياست‌‏جمهوري ، سخنان حمايتي مسوولان و قول مساعد براي دريافت 800 ميليون تومان كمك مالي را به گوش خود شنيده بودند , گفتند : به دليل عدم تحقق قولهاي مساعدمسوولان , بار ديگر به تهران آمده و در مقابل نهاد وعده دهنده تجمع مي‌‏كنيم ، اما نمي‌‏دانيم رويه قولهاي بي پشتوانه مسوولان ، تا كي ادامه خواهد داشت . به گزارش خبرنگار گروه كارگري ايلنا , اين كارگران كه 13 ماه است حقوق دريافت نكرده‌‏اند ، گفتند : در آخرين اقدامات حق‌‏خواهانه و اعتراض‌‏آميز خود , پس از شنيدن قولهاي مساعد مسوولان استاني و ديگر مسوولان كشوري كه محقق نشده بود ، وامانده به دفتر رياست جمهوري پناهنده شديم , اما متاسفانه بازهم قولهاي مسوولان دفتر رياست جمهوري در خصوص كمك مالي به معدن براي پرداخت حقوق كارگران عملي نشد . بنابراين گزارش , اين كارگران و خانواده هايشان كه به دليل بي توجهي مسوولان با فقر و تنگدستي به استقبال سال نو مي‌‏روند ، گفتند : براي گذران زندگي و تهيه تكه ناني , وسايل خانه خود را نيز فروخته و كمترين سرمايه‌‏اي در اختيار نداريم . اين كارگران گفتند : مراجعه نمايندگان كارگر و اعضاي شوراي اسلامي كار معدن به استانداري و فرمانداري گيلان براي دريافت وام 800 ميليون توماني از ستاد بحران , نتيجه‌‏اي در بر نداشته‌‏است ، به همين دليل تصميم‌ گرفتيم در اعتراض به اين بد قولي ، بارديگر در روز شنبه به تهران بياييم . اين كارگران گفتند : به دليل نداشتن كرايه ماشين , ناچار شديم دست نياز به سوي اعضاي خانواده‌مان دراز كنيم تا مبالغي را براي تامين هزينه رفت وآمد قرض بگيريم ، اما نمي‌‏دانيم اين روند تا كي بايد ادامه داشته باشد .

2700 كارگر سيستان و بلوچستاني ، از 3 تا10 ماه حقوق طلبكارند

2700 كارگر سيستان و بلوچستاني ، از 3 تا10 ماه حقوق طلبكارندمسوولان استاني اظهار بي اطلاعي مي كنند

تهران- خبرگزاري كار ايراننماينده كارگران استان سيستان و بلوچستان ، گفت ‌‏: 2700 كارگر شاغل در 11 واحد توليدي , صنعتي استان سيستان و بلوچستان ، بين3 تا
10 ماه است حقوق دريافت نكرده اند . "قربانعلي ميرشكار" , در گفت و گو با خبرنگار گروه كارگري ايلنا , افزود : اين تعداد از كارگران اغلب در شركت‌‏هاي خدماتي , توليدي و عمراني به كار اشتغال داشته و از چند ماه قبل تا كنون حقوقي دريافت نكرده‌‏اند .وي گفت ‌‏: خانه كارگر ا ستان در شرايطي به دنبال حق و حقوق تضييع شده كارگران است كه ادارات مربوطه و مسوولان استاني , از مشكلات كارگران ابراز بي اطلاعي كرده‌‏اند . پايان پيام

تجمع اعتراضي در مقابل دفتر اروپائي سازمان ملل د رژنو

Monday, February 20, 2006

صدور حكم اعدام متهمين اهواز دريك روند غير قانوني

صدور حكم اعدام متهمين اهواز دريك روند غير قانوني

دادستان کل ايران اعلام کرده که حکم اعدام دو نفر از متهمان انفجارهای اهواز که از آنها به عنوان "عوامل اصلی" نام برده شد، صادر شده است.
قربانعلی دری نجف آبادی گفت که حکم مجازات پنج نفر ديگر از متهمان اين بمب گذاری ها مراحل نهايی خود را طی می کند.پيشتر جمال کريمی راد، وزير دادگستری و سخنگوی قوه قضائيه ايران اعلام کرده بود که اين هفت نفر از سوی دادگاه در رسيدگی اوليه، مجرم شناخته شده اند و اتهام آنها، محاربه (مبارزه مسلحانه با حکومت اسلامی)، افساد فی ‌الارض (فساد و فتنه افکنی روی زمين)، قتل و ايجاد تشکلهای غيرقانونی است.مجازات محاربه و افساد فی الارض در قوانين ايران، مرگ است
كانون انديشه ،‌گفتگو و حقوق بشر درعين حالي كه معتقد است هرگونه خشونت و بمب گذاري عليه شهر وندان يك عمل ضدا نساني تلقي مي شود ولي با در نظر گرفتن كارنامه نقض سيستماتيك حقوق بشر در ايران كه نمونه اخير ان در هفته هاي اخير
ا. دستگيري غير قانوني همراه با ضرب و شتم عليه فعالين سنديكاي اتوبوس راني تهران و در مواردي خانواده انان و اقدام به ادامه بازداشت غير قانوني انان.
2. ضرب و شتم دراويش گنابادي و تخريب حسنيه انان د ر شهر قم
3. اعدام حجت زماني
4. ممنوعيت خبر رساني مطبوعات در مورد پرونده هسته اي كه به آينده تك تك ايرانيان ارتباط مستقيم دارد
5. دستگيري روزانه اهل قلم كه اخرين نمونه درج شده آن الهام افروتن در بندر عباس .
و با توجه به شواهد زير لذا صدور حكم اعدام برا ي متهمين بمب گذاري اهواز را يك حركت سياسي مي داند .
1. جرم بمب گذاري يك جرم آشكار هست ولي تا كنون از اعلام اسامي متهمين به اين جرم از زمان اعلام دستگير ي انان در تاريخ اول نوامبر 2005 برابر با 10 آبان 84 خودداري شده است .
2. با در نظر گرفتن متهم كردن نير وهاي انگليس د راين حادثه توسط مقامات كشوري
3 . عدم رعايت حقوق قانوني (‌مصرح شده در قانون اساسي جمهوري اسلامي )‌ مانند تفهيم اتهام در ظرف 24 ساعت و نيز حق بر خورداري از وكيل مدافع در تمامي مراحل دستگيري و بازجو ئي و دادگاه كه در پنهان كار ي كامل انجام شده است ، وعدم رعايت قوانين مصرح بين المللي و حقوق انساني كه نشان از بي طرفي قوه قضائيه دارد كه ‌ شائبه سياسي بودن اين احكام را زياد تر ميكند.
لذا ما از تمامي فعالان حقوق بشري و حقوقدانان تقاضا مي كنيم اعتراض خود را نسبت به روند غير قانوني اين دادگاه د رمورد اين متمهين اعلام كرده و بر تشكيل يك دادگاه علني پافشاري كنند.

كانون انديشه ،‌گفتگو و حقوق بشر ايران (‌تورنتو )‌
20 فوريه 2006 برابر با 2 اسفند 1384
www.cdhriran.blogspot.com

سه سال حبس برای مورخ 'منکر هولوکاست'


سه سال حبس برای مورخ 'منکر هولوکاست'

آقای ايروينگ در هنگام ورود به دادگاه يکی از کتابهايش را در دست داشت
ديويد ايروينگ، مورخ سرشناس بريتانيايی، به جرم انکار واقعه کشتار يهوديان در جنگ جهانی دوم (هولوکاست) در دادگاهی در وين، پايتخت اتريش، محکوم شناخته شده و به سه سال زندان محکوم شده است.
آقای ايروينگ در خلال جلسه دادگاه اتهام وارد شده به خود را پذيرفته بود. ولی از اعلام رای دادگاه اظهار تعجب کرد: "من از اين رای شوکه شده ام و حتما در مقابل آن تقاضای تجديد نظر خواهم کرد."
وی به دادگاه گفت که در مورد انکار اتاق های گاز در اردوگاه آشوويتس اشتباه کرده بوده است. او در 1989 در يک سخنرانی و يک مصاحبه در اتريش وجود 'اتاق های گاز' را در اردوگاه 'آشويتس' (Auschwitz) - که نازی ها برای کشتن دست جمعی از آن استفاده می کردند - منکر شده بود.
او قبل از شروع دادگاه به بی بی سی گفت که برخی از نظراتش در خصوص هولوکاست در طول ساليان گذشته تغيير کرده است.
وی در دادگاه پذيرفت که در سال 1989 انکار کرده بوده است که نازی ها ميليونها يهودی را کشته باشند. اما گفت اين عقيده آن زمان او بوده است و در سالهای بعد وقتی فايل های شخصی آدولف آيشمن سازمان دهنده اصلی هولوکاست را ديده نظرش تغيير کرده است.
"آنچه من گفته بودم بر اساس دانسته های من در آن زمان بود اما در 1991 وقتی به اوراق شخصی آيشمن برخوردم نظر پيشين خود را تکرار نکردم و امروز هم ديگر به آن معتقد نيستم."
پيشتر در گفتگويی با بی بی سی، وکيل مدافع اين مورخ بريتانيايی پيش بينی کرده بود که موکلش گناهکار شناخته شود.
در اتريش 'انکار هولوکاست' جرم به شمار می رود و بنا به قوانين اين کشور مجازات آن حداکثر 10 سال حبس است.
دستگيری و محاکمه اين مورخ واکنش های دوگانه ای را به همراه داشته است. در حالی که بسياری ناظران اين اقدام مقام های اتريش را گامی موثر در فاصله گرفتن از پيشينه پرسش برانگيز اين کشور در دوران جنگ دانسته اند، برخی ديگر با تکيه بر اصل 'آزادی بيان'، دادگاه آقای ايروينگ را مورد سوال قرار داده اند.
ديويد ايروينگ در ماه نوامبر سال 2005 ميلادی هنگامی که به دعوت يک گروه دانشجويی از راستگرايان افراطی و برای سخنرانی به کشور اتريش سفر کرده بود، دستگير شد.
وی به هنگام رانندگی در يک بزرگراه در جنوب کشور اتريش توسط پليس متوقف شده بود و از همان زمان تا کنون - بيش از سه ماه - در بازداشت به سر می برد.
در نامه ای به بی بی سی که از درون سلول زندان نوشته شده، آقای ايروينگ اعلام کرده که برخی از نظراتش پيرامون 'اتاق های گاز' تغيير کرده است، اما در عين حال به بيان نظراتی پرداخته که با روايت های رايج مغايرت دارد و از نظر عموم مورخين مورد قبول نيست.

حکم اعدام برای دو متهم انفجارهای اهواز صادر شد


حکم اعدام برای دو متهم انفجارهای اهواز صادر شد

به گفته مقامات قضائی ايران، پرونده افرادی که در ارتباط با بمبگذاری چهارم بهمن اهواز بازداشت شده اند همچنان در دست رسيدگی است
دادستان کل ايران اعلام کرده که حکم اعدام دو نفر از متهمان انفجارهای اهواز که از آنها به عنوان "عوامل اصلی" نام برده شد، صادر شده است.
قربانعلی دری نجف آبادی گفت که حکم مجازات پنج نفر ديگر از متهمان اين بمبگذاری ها مراحل نهايی خود را طی می کند.
پيشتر جمال کريمی راد، وزير دادگستری و سخنگوی قوه قضائيه ايران اعلام کرده بود که اين هفت نفر از سوی دادگاه در رسيدگی اوليه، مجرم شناخته شده اند و اتهام آنها، محاربه (مبارزه مسلحانه با حکومت اسلامی)، افساد فی ‌الارض (فساد و فتنه افکنی روی زمين)، قتل و ايجاد تشکلهای غيرقانونی است.
مجازات محاربه و افساد فی الارض در قوانين ايران، مرگ است و روزنامه ايران، ارگان خبرگزاری جمهوری اسلامی مجازات صادره برای اين متهمان را اعدام اعلام کرده بود.
آقای دری نجف آبادی همچنين درباره نا آرامی اخير قم که بر سر بستن حسينيه دراويش نعمت اللهی گنابادی پديد آمده بود، گفت که حدود يکصد نفر در اين ارتباط بازداشت شده اند و موضوع تجمع و اعتراض اين دراويش، "در دست رسيدگی" است.
پيشتر استاندار قم شمار بازداشت شدگان را يکهزار نفر اعلام کرده بود.
انفجارهای پياپی
شهر اهواز که از بهار گذشته درگير نا آراميهای قومی شده، طی ماههای گذشته سه بار شاهد بمبگذاريهايی بوده که دست کم نوزده کشته برجای گذاشته و چند بار نيز مسئولان اين شهر از کشف و خنثی سازی بمب در نقاط مختلف آن خبر داده اند.
تازه ترين انفجارهای مرگبار در اين شهر 24 ژانويه گذشته (چهارم بهمن) در بانک سامان و ساختمان فنی اداره کل منابع طبيعی رخ داد که طی آنها شش نفر جان باختند اما آن گونه که وزير دادگستری ايران گفته، هفت نفری که برای آنها حکم صادر شده در ارتباط با بمبگذاريهايی در شهر اهواز بوده است که پانزدهم اکتبر (23 مهر) گذشته رخ داد و دست کم چهار کشته برجای گذاشت.
به گفته وزيردادگستری ايران، در مجموع 45 نفر در ارتباط با بمبگذاريهای اهواز بازداشت شده و تحت محاکمه قرار دارند.
هنوز هيچ فرد يا گروهی مسئوليت بمبگذاريهای اهواز را نپذيرفته اما مسئولان ايرانی اين حملات را به عاملانی در آن سوی مرزهای کشورشان نسبت داده و دولت بريتانيا را به حمايت از اين بمبگذاران متهم کرده اند.
دولت بريتانيا چنين اتهامی را رد کرده است.
اهواز که بخش بزرگی از جمعيت بومی آن و شهرستانهای اطرافش را اعراب ايرانی تشکيل می دهند در بهار گذشته صحنه نا آراميهای قومی خشونتباری شد که در نتيجه آنها دست کم پنج نفر در درگيری با نيروی انتظامی کشته و شمار زيادی مجروح يا دستگير شدند.
در پی اين نا آراميها اين شهر چند بار شاهد بمبگذاری شد و خطوط لوله نفت اطراف آن دستخوش انفجارهايی گرديد که مسئولان ايرانی آنها را خرابکاری اعلام کردند.
مسئولان ايرانی می گويند افرادی که در ارتباط با اين بمبگذاريها بازداشت شده اند اعتراف کرده اند که در مناطق تحت کنترل ارتش بريتانيا در جنوب عراق تحت آموزش نظامی قرار گرفته اند.

Sunday, February 19, 2006

قـتــــل در بــــرزخ تضــــادهــــا» سرويس: حوادث


قـتــــل در بــــرزخ تضــــادهــــا»
سرويس: حوادث 1384/11/30 02-19-2006 11:04:51 8411-14347: کد خبر
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: حوادث
در سالهاي گذشته شاهد افزايش وقوع قتل به دلايل مختلف و به دنبال مسايل غيراخلاقي در برخي خانواده‌ها هستيم، به طوريكه در تعدادي از جنايت‌هاي اخير، زن با طرح نقشه قتل به دليل عدم توانايي روحي و جسمي با معاونت و مشاركت فرد ديگري كه اغلب با يكديگر روابط نامشروعي داشته‌اند، دست به جنايت زده است؛ جنايتي كه ريشه آن را مي‌توان در ازدواج‌هاي اجباري، اعتياد شوهر، ظهور ارتباطات نامشروع و در نهايت نا‌پايداري زندگي زناشويي جست‌و‌جو كرد.
به گزارش گروه «حوادث» خبرگزاري دانشجويان ايران، نگاهي به پرونده‌هاي اخير در اين رابطه از ابتداي سال جاري تاكنون اين حقيقت را آشكار مي‌كند كه در چندين حادثه تلخ پايتخت و حومه آن، روابط نادرست و نامشروع اخلاقي سرانجام رنگ و بوي خون به خود گرفته است.
در اين زمينه اشاره به قتل مرد 40 ساله‌اي به نام «حسن» در دي ماه سال جاري توسط دو جوان افغاني به نامهاي «شاه‌مراد» و «زمان» و اعترافات هولناك «فاطمه» همسر22ساله وي كه با برقراري رابطه نامشروع با دو كارگر افغاني به خاطر احساس تنفر شديد از شوهر ميانسالش، نقشه كشتن او را طراحي كرده بود و نيز كشف جسد مثله شده مردي در خردادماه امسال در زمينهاي كشاورزي «قرچك» ورامين كه از جنايت هولناك همسر 17 ساله‌اش به نام «فاطمه‌» با همدستي جوان 18 ساله پرده برداشت، حاكي از پديده‌هايي است كه در آن زن به عنوان انسان عاطفي و حساس، خود عامل شوهركشي شده است.
در بررسي پرونده‌هاي ارتكاب به قتل شوهر آنچه در چرايي وقوع اين رخداد كالبدشكافي مي‌شود، علاوه بر تأثيرات قابل توجه شرايط اقتصادي و اجتماعي جامعه بر وقوع قتل، بررسي وضعيت حاكم بر زندگي زن و شوهر ( قاتل و مقتول ) است كه در سه قالب به بروز آخرين حد خشونت منجر مي‌شود.
چگونه تفكر ارتكاب جنايت بر احساسات عاطفي زن غلبه مي‌كند؟
در ريشه‌يابي‌هاي صورت گرفته در اين رابطه، اصلي‌ترين علل عمده ارتكاب شوهركشي با قتلهايي روبه‌رو هستيم كه زن به نوعي در جريان نارضايتي مستمر از زندگي با همسر به دلايلي همچون مورد ضرب و شتم قرار‌گرفتن از سوي او، اعتياد شوهر، ناكامي در تقاضاي طلاق، گاه وجود خلاءهاي قانوني و ... نسبت به شرايط موجود كم تحمل شده و تحت شرايط غيرعقلاني، عمدتا با اجير‌كردن فرد ديگري، مرتكب جنايت شود.
همچنين نتايج اين بررسي‌ها نشان مي‌دهد، يكي ديگر از عوامل قتل شوهر، نشأت گرفته از حس انتقامي است كه در جريان مواجهه زن با «خيانت» شوهر و برقراري روابط نامشروع او با زن ديگري، ايجاد شده است.
به گزارش ايسنا در آخرين شكل بروز خشونت از سوي زنان همسركش مربوط به روابط نامشروع زن به دلايل مختلف و از جمله كمبودهاي عاطفي و رواني او در زندگي زناشويي‌اش است كه در پي آن روابط پنهاني با غير شكل مي‌گيرد و بدين ترتيب زن به خاطر ادامه اين گونه روابط كه خلاف شرع و قانون بوده و با عرف جامعه نيز در تضاد است با تفكرات شوم، نقشه قتل شوهرش را طراحي و عمدتا با معاونت ديگري اجرا مي‌كند.
كالبدشكافي چنين ماجراهايي، تصويري از بيماريهاي يك جامعه در حال گذار را به نمايش مي‌گذارد كه در آن مغايرت و تضاد «بايدهاي ذهني و فراگرفته» با «واقعيات موجود»، عرصه را آنقدر تنگ مي‌كند كه گاه به زعم متهمان ،ارتكاب جنايت در دستيابي به هدف، آسانتر از پيگيري قانوني است.
زنان در برزخ تضادهاي سنت‌هاي ديروز و آزادي‌هاي تعريف‌نشده امروز گرفتار شده‌اند
سرهنگ بيات، مدير كل دفتر مطالعات اجتماعي نيروي انتظامي در گفت‌وگو با خبرنگار «حوادث» ايسنا با اشاره به گره‌هاي باز نشده فرهنگي زوجين در فضاي در حال گذار جامعه مي‌گويد: در اين فضا شاهد تغييرات گسترده در حوزه رفتارها و عملكردها هستيم، به ‌طوريكه گسترش روابط به شكل مهماني‌هاي خانوادگي و گريز از فضاي سنتي گذشته سنخيت زيادي با كاركردهاي رفتاري زوجين در درون خانواده‌ها ندارد.
وي در توضيح اين موضوع مي‌افزايد: افزايش ميزان تضادها و مرز آزادي افراد گاه به سطحي از اختلاف تبديل مي‌شود كه هريك از زوجين بدنبال راه‌حلي براي خلاصي از وضع موجود و رسيدن به ‌خواسته‌هاي خود بوده و در شرايطي كه راههاي متعددي براي خروج مردان از بن‌بستهاي متصور، وجود دارد ، زنان گرفتار در برزخ تضادها و محدوديتها، در پي تخليه احساسات شديد عليه شوهرانشان، به فكر راهي براي نجات خود از جمله از ميان برداشتن همسر خود مي‌افتند.
اين كارشناس در ادامه آسيب شناسي پديده شوهركشي در ميان زنان با اشاره به كمرنگ‌شدن عواطف درون خانواده و مشكلات بي‌شمار اقتصادي، اجتماعي پيش‌روي زن و مرد كه موجب بي‌توجهي به شرايط روحي و رواني افراد مي‌شود، اذعان مي‌كند: در اين شرايط ظهور «عشق جايگزين» براي پركردن خلاء‌هاي عاطفي و شكل‌گيري روابط نامشروعي كه همراه با عذاب وجدان است، مسير اين افراد را به جايي مي‌رساند كه به طراحي نقشه قتل روي مي‌آورند.
سيستمهاي حمايتي اجتماعي از زنان و مشكلات حل نشده زناشويي ضعيف عمل مي‌كنند
همچنين دكتر سعيد قشوني‌زاده، روانپزشك و كارشناس امور زنان در گفت‌وگو با خبرنگار «حوادث» ايسنا، يكي از دلايل بروز پديده همسركشي از سوي زنان را تحمل بيش از حد شرايط سخت و كمبود حمايتهاي اجتماعي از زنان در جامعه دانسته و اظهار مي‌كند: اگر زني از وضعيت زندگي زناشويي‌اش ناراضي باشد، هيچ سازمان اجتماعي و حمايتي با اعتبارات كافي و ساز و كارهاي مشخص جهت تحت پوشش قرار دادن او وجود ندارد، به طوريكه در حال حاضر، عدم استقلال اجتماعي و اقتصادي زنان، خود به تحمل مشكلات حل نشده زندگي زناشويي و بروز آسيبهاي مبتلابه ناشي از آن كمك كرده است.
بازنگري در سير قضايي رسيدگي به پرونده‌هاي خانوادگي ضروري است
اين روانپزشك با بيان اينكه سير قضايي رسيدگي به پرونده‌هاي طلاق نيازمند بازنگري است، تاكيد مي‌كند: بايد آيين‌نامه‌هايي كه به شرايط زنان در پرونده‌هاي دادگاه خانواده، توجه كافي ندارند، بازنگري شده، چراكه گاه با اين ادله قضايي كه «سير قانوني بايد طي شود»، مسير رسيدگي به يك پرونده تا ساليان ادامه مي‌يابد و اين در حاليست كه صدور رأي طلاق بايد براحتي و تابع شرايط متقاضيان امكانپذير باشد.
دكتر قشوني‌زاده، يكي از دلايل شكل‌گيري حس انتقام از شوهر را نارضايتي زن از شرايط نامناسب تحميل‌شده اجتماعي و فشارهاي وارده از سوي شوهران عنوان كرده و مي‌گويد: توانايي زندگي جدا، حتي از شوهران ناسازگار نيز براي بسياري از زنان مقدور نيست، چراكه يافتن شغل سالم و درآمد ‌كافي براي گذران زندگي از يك سو و احساس كمبود امنيت اجتماعي در محيط‌هاي كاري به واقع فضا را براي حضور در جامعه سخت‌تر مي‌كند به شكلي كه تفكر جدايي و طلاق در حالي از ميان مي‌رود كه زن وادار به تحمل شرايطي شده كه او را سرشار از حس نفرت و در نهايت انتقام مي‌كند.
زنان همسركش در سايه بي‌اطلاعي از قوانين در برخورد با شوهر به جنايت روي مي‌آورند
وي روي‌آوردن زنان به پديده‌هاي خشن همچون طراحي نقشه قتل شوهر را همچنين از «بي‌اطلاعي برخي زنان از قوانين حقوقي و جزايي در برخورد با شوهري كه تقصير اصلي متوجه اوست»، متاثر مي‌داند و مي‌گويد: بر اساس تجربيات كاري و آمارهاي موجود، ريشه بسياري از اختلافات و درگيري‌هاي زناشويي به مسايل جنسي مربوط مي‌شود، به طوريكه افراد در قبل و پس از ازدواج هيچ‌گونه آموزشي در اين‌باره نديده‌اند و با تفكر معتقد به سركوب احساسات و مخفي ‌نگاهداشتن و خودسانسوري اختلافات در روابط ، زوجين مبتلا به انواع بيماري‌هاي افسردگي و وسواس شده و به خشونت روي‌مي‌آورند.
چرا برخي رسانه‌هاي گروهي و كارشناسان از طرح مقوله‌هايي در حوزه اختلافات زندگي زناشويي واهمه دارند ؟
اين روانپزشك با انتقاد از اينكه منابع آموزشي به خانواده‌ها رفتارهاي صحيح مواجهه با مشكلات خانوادگي را به اندازه كافي آموزش نداده‌اند، به تاثير منابع قوي همچون رسانه‌هاي تصويري و مراكز آموزشي تحت پوشش آموزش و پرورش و نهادهاي مشاوره‌اي زيرمجموعه بهزيستي اشاره كرده و با طرح اين پرسش كه «چرا برخي رسانه‌هاي گروهي و كارشناسان از طرح مسايل مربوط به حوزه اختلافات زندگي زناشويي واهمه دارند؟»، مي‌افزايد: اين تفكر پوسيده كه «صحبت كردن پيرامون اين مسايل و تعميم مشكلات به افراد جامعه بايد كنار گذاشته شود» خود در مواردي به ارتكاب خشونتهاي جبران‌ناپذير همسران بويژه در كلانشهرها منتهي شده است.
به گزارش ايسنا، بر اساس تاكيدات كارشناسان اجتماعي، بررسي پديده «شوهركشي» بايد با توجه به عواملي چون كاستي‌هاي قانوني، كمبود حمايتهاي اجتماعي، فقدان راه‌حل مناسب براي رفع چالشها و... و نيز وجود خانواده‌هاي بحران‌زده‌اي صورت گيرد كه زندگيشان در مرز عميق حادثه گرفتار شده است؛ از اين رو اين روند نيازمند توجه مسوولان و آموزش مسايل اجتماعي و حقوقي به خانواده‌هاست تا بتوان از وقوع موارد مشابه بسياري كه شايد در مراحل اوليه بحران باشند، جلوگيري كرد.
انتهاي پيام

Saturday, February 18, 2006

لیست افرادی که در پی سرکوب دراویش گنابادی در قم دستگیر شده اند، امضا محفوظ


لیست افرادی که در پی سرکوب دراویش گنابادی در قم دستگیر شده اند، امضا محفوظ
در پی سرکوب دراویش گنابادی در قم دستگیری های وسیعی صورت گرفته است که از تعداد زیادی از دستگیرشدگان اطلاعی در دست نیست. هم اکنون در زندان فجر میدان راه آهن قم، ١٧۳تن از این دستگیرشدگان تحت آزار و شکنجه قرار دارند تا از آنها به اصطلاح "اقرار" گرفته شود که «اغفال گشته اند و در واقع
این یک جریان سیاسی وابسته بوده است.»
٥٣ نفر دیگر که در دو گروه مجزا هنوز در بازداشت به سر می برند تهدید شده اند که یا قبول می کنید که آنچه را که ما به شما دیکته می کنیم در جلوی دوربین تکرار کنید، یا آنچنان بلائی به سرتان می آوریم که آرزو خواهید کرد که ایکاش "اقرار" کرده بودیم.لیست این ٥٣ تن به شرح زیر است:
١ سعید رحیم زاده٢ صادق حیاتی٣ قباد آسائی٤ مهدی اکبری٥ علیرضا آبادی٦ علی محمودی٧ حجت دهقانی٨ غلامعلی کریمی٩ احسان کودار
١٠ بهزاد نوری١١ حسن فیضی زاده١٢ کاظم محیط١٣ اکبر احمدی١٤ علی کریمی١٥ حسین عباسی زاده١٦ شهرام مقدمی١٧ حسن ضیغمی ١٨ آرش شلتوکی١٩ حسن سیاهمری٢٠ محسن محمد زاده٢١ محمد دنیا دیده٢٢ علیرضا سیف٢٣ سید جعفر آهوقلندری٢٤ امیر رضائی ٢٥ محمد ثلاث٢٦ رضا آذر٢٧ حسین صبری٢٨ حمید منجزی٢٩ امیر دالوند٣٠ محمدرضا قربانی٣١ عبدالامیر یکه شناس٣٢ امیر هوشنگ عراقی٣٣ امید یکه شناس٣٤ پرویز صمدی٣٥ حسین فرخی٣٦ رحیم آهنگ٣٧ مزدک زالپور٣٨ مهدی پورکاشانی٣٩ محمد یعقوبی٤٠ محمد اکبری٤١ داوود ضیف دار٤٢ رضا زنگنه٤۳ محمد رضا جعفرآبادی٤٤ رمضان خدابخش٤٥ محسن مؤمنی٤٦ رامین اشکور٤٧ محمود مرعشی نیا ٤٨ امیر مرعشی نیا٤٩ آذر نوش احمدی٥٠ اصغر رجب٥١ صادق یوسفی٥٢ منصور مرعشی٥۳ امیر کریمی

واردات و سوء مديريت ها‌‏, بلاي جان صنعت و اشتغال شده است

واردات و سوء مديريت ها‌‏, بلاي جان صنعت و اشتغال شده استكارخانه نساجي را به مصالح فروش سپردند تا صنعت فلج شود كارگران قرباني سياست غلط خصوصي سازي شده اند!

تهران- خبرگزاري كار ايرانرئيس كانون عالي شوراهاي اسلامي كار مي‌‏گويد كه واردات بي‌‏رويه و سوء مديريت ها , عدم حمايت سيستم بانكي , مشكلات نقدينگي , واگذاري غير كارشناسي واحدها و سوء استفاده كارفرمايان از مواد قانوني مثل 9 و 10 قانون نوسازي صنايع از جمله مهمترين دلايل تعطيلي كارخانه‌‏ها ظرف سالهاي اخير مي‌‏باشد . به گزارش خبرنگار گروه كارگري ايلنا," پرويز احمدي پنجكي", در گفت و گوي نسبتا مبسوط , با عنوان" دلايل تعطيلي كارخانه‌‏ها" گفت‌‏: امروز واردات بلاي جان صنعت و اشتغال شده و اگر تا سالهاي پيش صنعت نساجي را به تعطيلي كشاند و اين صنعت اشتغال‌‏زا را فلج كرد‌‏, امروز صنايع چرم و كفش و الكترونيك را نيز دچار مشكل كرده و امنيت شغلي دهها هزار كارگر شاغل را به خطر انداخته است .اين مقام ارشد كارگري گفت‌‏: در حاليكه همه مسوولان آثار نامطلوب واردات بر صنعت و اشتغال را مي‌‏بينند , عملا هيچ اقدام موثري براي جلوگيري از اين جريان صورت نمي‌‏گيرد و صرفا ناظر بر ركود و تعطيلي كارخانه‌‏ها و بيكاري كارگران هستند . "احمدي پنجكي" , با تقديراز مديراني كه عليرغم تمام مشكلات براي ادامه توليد و حفظ اشتغال تلاش مي‌‏كنند , از عملكرد برخي كارفرمايان كه به انحاء مختلف صنعت را به ركود و بحران مي‌‏كشند , انتقاد كرد و گفت‌‏: منظور من بيشتر افرادي هستند كه با عنوان مدير, واحدها به آنان سپرده مي‌‏شود ؛در حاليكه كمترين اطلاعاتي از صنعت و توليد ندارند و كارخانه‌ها را تعطيل و كارگران را بلاتكليف رها مي‌‏سازند . اين مقام ارشد كارگري , با انتقاد شديد از واگذاري كارخانه‌‏ها تحت عنوان خصوصي‌‏سازي گفت‌‏: اين كار خصوصي‌‏سازي نيست ما آن را رها سازي صنعت و سپردن سرنوشت كارگران به كساني مي‌‏دانيم كه فقط نام مدير را يدك مي‌‏كشند !وي گفت‌‏: زماني كه يك مصالح فروش مديريت كارخانه نساجي را به عهده مي‌‏گيرد , چه انتظاري از آن آقا مي‌‏توان داشت؟ آيا نظارتي بر نحوه واگذاري كارخانه ها و شرايط بعد از واگذاري صورت مي‌‏گيرد , اگر نظارتي هست , پس چرا اين همه كارخانه تعطيل شدند و آيا كارگران گناه كرده‌‏اند قرباني سياست غلط خصوصي سازي شوند . ادامه داردپايان پيام

Friday, February 17, 2006

ضرب و شتم پيمان پيران در زندان اوين

ضرب و شتم پيمان پيران در زندان اوينپيمان پيران، زندانی سياسی، در نامه سرگشاده ای از ضرب و شتم خود در زندان اوين توسط مأمورين زندان خبر داد.
پيران در نامه خود آورده است: سه شنبه ۲۵ بهمن ماه ساعت ۹ صبح توسط مامورين به دلايل نامعلوم به دفتر حفاظت اطلاعات بازداشتگاه اوين منتقل شدم و پس از گذشت چندی در دفتر مذكور به طور ناگهانی با هجوم مامورين امنيتی و حفاظتی زندان مواجه شدم آن ها به طور جمعی با مشت و لگد به جان من افتادند، هرچه فرياد می زدم كسي جوابگو نبود. دو نفر از آن ها دست های مرا گرفتند و ديگری نيز با مشت و لگد به من ضربه وارد می كرد...در اين جريان مشخصا رئيس زندان حضور داشت. مادر پيمان پيران نيز در گفتگويی با تبريز نيوز اين خبر را تائيد کرد